Σχεδόν ένα μήνα μετά την αποκάλυψη από το περιοδικό «ΕΠΙΚΑΙΡΑ» ότι υπήρχε κομμένο...
 
Επιβεβαίωση για τα ΕΠΙΚΑΙΡΑ η αποκάλυψη του κομμένου αποσπάσματος- VIDEO
απόσπασμα από τη συνέντευξη που έδωσε ο Ντομινίκ Στρος-Καν στο Canal+ για τις ανάγκες ενός ντοκιμαντέρ, στο οποίο αναφερόταν ότι ο κ. Παπανδρέου είχε ζητήσει τη βοήθεια του επικεφαλής του ΔΝΤ πολύ νωρίτερα από ότι ανακοινώθηκε στον ελληνικό λαό, δημοσιεύεται το εν λόγω κομμάτι, που επιβεβαιώνει τις μυστικές επαφές της ελληνικής ηγεσίας με τον Στρος Καν.

Ο δημοσιογράφος Ισάακ Καριπίδης είχε μιλήσει με το Γάλλο δημοσιογράφο που πήρε τη συνέντευξη από τον Στρος-Καν, και είχε παραδεχθεί ότι έχουν κοπεί αποσπάσματα της συνέντευξης που αφορούν στην Ελλάδα.

Το απόσπασμα αυτό λοιπόν προέβαλε χθες Τρίτη από την εκπομπή του ο Λάκης Λαζόπουλος στον Alpha, στο οποίο ο Στρος Καν αναφέρει ότι είχαν συνεργαστεί με τον Γ. Παπανδρέου υπoγείως, ώστε να μην αντιδράσει ο λαός, πολλούς μήνες πριν την ένταξη μας στο ΔΝΤ,  τουλάχιστον από το Νοέμβριο του 2009.

Στο άρθρο που επιμελείται ο Λάμπρος Καλαρρύτης με τίτλο: «Ένας χρόνος φαγούρα» τα «Επίκαιρα» ζήτησαν από τους οικονομικούς και κοινωνικούς φορείς να αποτιμήσουν τη μέχρι τώρα προσπάθεια της κυβέρνησης για έξοδο από την οικονομική κρίση και να καταθέσουν προτάσεις για διορθωτικές κινήσεις και ταχύτερη έξοδο από την ασφυκτική συγκυρία στην οποία έχουμε εγκλωβιστεί.

Ένα χρόνο μετά την υπογραφή της δανειακής σύμβασης με την τρόικα και την έναρξη της εφαρμογής του Μνημονίου, η Ελλάδα πορεύεται σε ένα θολό οικονομικό, πολιτικό και κοινωνικό τοπίο. Η προσπάθεια που καταβάλλει η ελληνική κυβέρνηση, δύσκολη ούτως ή άλλως, παρουσιάζει αντιφάσεις, κενά και παλινδρομήσεις. Αλλαγές επιβεβλημένες, που θα έπρεπε να γίνουν σε κάθε περίπτωση, με ή χωρίς Μνημόνιο, συνοδεύονται από αμφιλεγόμενες επιλογές, οι οποίες εγείρουν δικαιολογημένες, ως επί το πλείστον, αντιδράσεις. Οι αστοχίες του προγράμματος, είτε λόγω λάθους εκτίμησης της ελληνικής πραγματικότητας από τους συγγραφείς του είτε λόγω κακής εκτέλεσής του από την κυβέρνηση, οδήγησαν στην εύκολη λύση της στοχοποίησης των συνήθων θυμάτων, μέσω έμμεσων και άμεσων φόρων, καθώς και περικοπών.

Την ίδια ώρα, η μάχη κατά της φοροδιαφυγής έμεινε σε θεωρητικό επίπεδο κατά το μεγαλύτερο μέρος της, οι διαρθρωτικές αλλαγές πελαγοδρομούν και η αναπτυξιακή διάσταση του εγχειρήματος, απαραίτητη προκειμένου να εξισορροπηθεί η βαθιά ύφεση στην οποία βυθίζεται η χώρα και να αναχαιτιστεί η καλπάζουσα ανεργία, είναι εισέτι απούσα. Ο ελάχιστος χρόνος στον οποίο καλείται η κυβέρνηση, υπό την πίεση των δανειστών, να εφαρμόσει αλλαγές οι οποίες έπρεπε να έχουν γίνει εδώ και δεκαετίες, οδηγεί αναπόφευκτα σε αδυναμία αφομοίωσής τους από μια κοινωνία η οποία δεν ήταν προετοιμασμένη για τέτοιας έντασης σοκ –είχε μείνει στη διαβεβαίωση ότι «λεφτά υπάρχουν»– και από μια Δημόσια Διοίκηση η οποία δεν έχει συνηθίσει να λειτουργεί σε τέτοιους ρυθμούς, άρα η ταχύτητα των μεταβολών την υπερβαίνει.

Ταυτόχρονα, παρατηρείται εκρηκτικός συνδυασμός πολιτικής κόπωσης και κοινωνικής οργής, καθώς ο καταιγισμός μέτρων του πρώτου χρόνου συνοδεύτηκε από δύο οδυνηρές διαπιστώσεις: Πρώτον, ότι, παρά τη σκληρότητα των παρεμβάσεων, τα αποτελέσματα δεν είναι τα αναμενόμενα και χρειάζονται διαρκώς νέα μέτρα. Δεύτερον, ότι η περιπέτεια στην οποία έχει εμπλακεί η χώρα θα είναι μακρά, υπερδεκαετής και αυτό δημιουργεί πολιτική και κοινωνική απογοήτευση, μια αίσθηση ματαιότητας, υπονομευτική του εγχειρήματος.

Όσο δεν φαίνεται φως στο τούνελ, τόσο θα λιγοστεύουν οι ανοχές και η διάθεση για νέες θυσίες. Επίσης, όσο οι Έλληνες αισθάνονται ότι δεν υπάρχει κοινωνική δικαιοσύνη στην όλη προσπάθεια, η απογοήτευση θα μετατρέπεται σε θυμό. Ήδη συμβαίνει, με ορατά αποτελέσματα. Στο κυβερνητικό σχήμα εκδηλώνονται συμπτώματα αποδιάρθρωσης και έλλειψης συντονισμού, σε μια φάση που η εύρυθμη λειτουργία του και τα οξεία πολιτικά αντανακλαστικά αποτελούν αναγκαία συνθήκη για να μην τεθεί η κατάσταση οριστικά εκτός ελέγχου. Δίδεται, δε, η εντύπωση ότι βασικοί συντελεστές για την υλοποίηση του προγράμματος δεν έχουν την απαιτούμενη γνώση για τη λειτουργία της αγοράς και της οικονομίας εν γένει, όχι σε θεωρητικό επίπεδο, αλλά στην πράξη. Ίσως διότι δεν χρειάστηκε ποτέ να ζήσουν με τις συντάξεις και τους μισθούς που περικόπτουν ή να λειτουργήσουν μια επιχείρηση με τους κανόνες που θέτουν. Ούτε να έχουν συναλλαγές με το Ελληνικό Δημόσιο ως απλοί φορολογούμενοι.

Ένα χρόνο μετά την υπογραφή του Μνημονίου κι ενώ πλέον ουδείς έχει αυταπάτες για το μέγεθος και το είδος της κρίσης, τα «Επίκαιρα» ζήτησαν από τους οικονομικούς και κοινωνικούς φορείς να κάνουν μία αξιολόγηση της πιο δυσάρεστης περιόδου που έχει βιώσει η Ελλάδα μεταπολιτευτικά.

 
Διαβάστε όλη την έρευνα στα «ΕΠΙΚΑΙΡΑ», στο τεύχος 81, που κυκλοφορούν από την Πέμπτη 5 Μαΐου 2011