Όταν ξέσπαγε η κρίση και καθώς αυτή εξελισσόταν ήταν αδύνατο να εκτιμηθεί η έκτασή της. Καθώς όμως μπήκαμε στην εποχή της αδυναμίας αποπληρωμής των δανείων που έχουμε πάρει όλοι-ανεξαιρέτως- άρχισε να διαφαίνεται η έκταση του προβλήματος. Το οποίο αν το δεις από κοντά είναι σα να κοιτάς την άβυσσο…

Σύμφωνα με στοιχεία που βρήκαμε από το Ινστιτούτο Καταναλωτή στο Αγρίνιο και με τη βοήθεια των ανθρώπων που εργάζονται όλη μέρα για το τεράστιο κοινωνικό ζήτημα που έχουν οι δανειολήπτες, υπάρχουν περιπτώσεις όπως αυτή συμπολίτη μας που έχει επιχειρηματικό με κεφάλαιο 17 χιλιάδων και 12 χιλιάδες σε τόκους και προμήθειες. Εορτοδάνειο(!) με 1.215 ευρώ κεφάλαιο και τόκους…1.339 ευρώ! Κάρτα άλλου συμπολίτη μας με κεφάλαιο 3.022 ευρώ και χρωστούμενους τόκους… 3.497 ευρώ(πάνω από το κεφάλαιο…). Και τέλος επισκευαστικό δάνειο της τάξης των 53,803 ευρώ με τόκους…52 χιλιάδες ευρώ! Και αυτά δεν είναι τα πιο εξόφθαλμα. Υπάρχει περίπτωση δανείου 150 χιλιάδων ευρώ σε άνθρωπο με μισθό 800 ευρώ(τόσα έπαιρνε όταν το πήρε!) και χωρίς κανένα περιουσιακό στοιχείο για να υποθηκευτεί. Και εδώ υπάρχει η τεράστια ευθύνη των τραπεζών που νόμισαν κάποια στιγμή ότι θα μπορούσαν να έχουν ακόμη και από τους μη έχοντες την ρευστότητα που επιθυμούσαν, μέσω των τόκων από το δανεισμό τους…

Ο πραγματικός φόβος
Εκεί που όμως αρχίζουν τα πράγματα να γίνονται σοβαρά είναι όταν ρωτήσαμε τους υπεύθυνους για την έκταση του θέματος. Πόσοι δηλαδή είναι οι καταχρεωμένοι; Πόσοι είναι σε τραγική κατάσταση παρόμοια με αυτή που περιγράφεται πιο πάνω; «Το ένα τρίτο της πόλης του Αγρινίου είναι σε αδυναμία πληρωμής!» Αυτή είναι η απάντηση στην ερώτηση από τον πρόεδρο του ΙΝΚΑ κ. Λεχουρίτη. «Γιατί εκπλήσσεστε; Μπορεί η εκτίμηση να είναι και μετριοπαθής. Πόσοι είναι οι άνεργοι στην περιοχή μας αληθινά; Όχι κάτω από 25% πάντως. Και πόσοι είναι αγρότες που επί της ουσίας έχουν αδυναμία πληρωμής; Άλλο ένα μεγάλο ποσοστό. Προσθέστε τώρα και τους εμπόρους που δεν φαίνονται γιατί θεωρητικά έχουν το «όπλο» της πτώχευσης και δεν υπάγονται στις διατάξεις για τα φυσικά πρόσωπα, βάλτε και μισθωτούς και συνταξιούχους που τα οικονομικά τους άλλαξαν για να καταλάβετε ότι μάλλον συντηρητικά μιλάμε γιατί στο Αγρίνιο ακόμη κινούνται κάποια χρήματα. Στη Ζάκυνθο με τα πολλαπλά επαγγέλματα και τις εποχικές δουλειές που έχουν χαθεί μαζί με την οικοδομή αυτό το ποσοστό πρέπει να είναι στο 80%»!
Δηλαδή μιλάνε για ένα τραγικό φαινόμενο που ακόμα δεν έχει «σκάσει» σε όλο του το μεγαλείο. Και που ανάγκασε τη Λούκα Κατσέλη να φτιάξει τον 3869/2010 για τη ρύθμιση των χρεών των υπερχρεωμένων νοικοκυριών, με τη λογική πρώτα να δοθεί μια αναστολή στην εκτέλεση των πλειστηριασμών για ένα εξάμηνο. Όμως αυτό το εξάμηνο λήγει στις 30 Ιουνίου και από 1/7 θεωρητικά αρχίζουν οι πλειστηριασμοί.

Τεράστια ανάγκη
Είναι λοιπόν, όπως μας λένε όλοι οι άνθρωποι που ασχολούνται με το θέμα των δανειοληπτών, ανάγκη να υπάρξει άλλη μια περίοδος αναστολής των πλειστηριασμών τουλάχιστον μέχρι το τέλος του έτους. Και φυσικά να αλλάξουν ρότα οι τράπεζες κάτι που αναμένεται να γίνει όταν θα αρχίσουν να βγαίνουν οι πρώτες αποφάσεις από τα Ειρηνοδικεία της χώρας… Βλέπετε στο νόμο προβλεπόταν αρχικά μια συνεννόηση τράπεζας-δανειολήπτη πριν καταλήξουν στα δικαστήρια όπου και πάλι υπήρχε ένα δίμηνο όπου θα μπορούσαν να τα βρουν(σημ: όχι μόνο με τις τράπεζες αλλά και με φυσικά πρόσωπα δανειστές) πριν αρχίσουν οι δίκες. Όμως ειδικά οι μεγάλες-γνωστές σε όλους μας, όνομα και μη χωριό- αρνήθηκαν οποιοδήποτε διακανονισμό και μόνο σε ελαχιστότατες περιπτώσεις δέχτηκαν μια μείωση στο συνολικό ποσό. Καμιά διαγραφή.

Οι δικάσιμες είναι υποχρεωτικό να ορίζονται σε 6 μήνες και η ευθύνη των τραπεζών είναι μεγάλη. Θυμίζουμε ότι μετά από δεδικασμένο στη Λάρισα αυτές χρωστούν 1,5 δις σε δανειολήπτες από τα έξοδα φακέλου που παρακρατούσαν παράνομα τα τελευταία 20 χρόνια. Τώρα και πάλι σε Λάρισα και Βόλο αναμένονται οι πρώτες αποφάσεις, ίσως γιατί εκεί το δανειοληπτικό κίνημα έχει δυνατή εκπροσώπηση, σήμερα μάλιστα αναβλήθηκε η πρώτη δίκη που γινόταν για θέμα μείωσης δανείου σε τράπεζα. Η κατάσταση είναι τραγική και αν δεν υπάρξει πολιτική για το θέμα σύντομα θα φτάσουμε στο μπαμ με τα στεγαστικά που είχε η Αμερική. Κι αν κάποιοι αναρωτιούνται πως φτάσαν τόσοι άνθρωποι σε τέτοια θέση καλό θα είναι να θυμηθούν τις συνθήκες που είχε φτιάξει ο δανεικός πλούτος στη χώρα μέχρι πριν από ένα χρόνο. Αν, δε, κάποιοι πουν «στο κάτω-κάτω λεφτά πήραν, πρέπει να τα πληρώσουν» πως μπορούν να εξηγήσουν ότι στην αντίστοιχη θέση των Τραπεζών στην Ιρλανδία διαγράφεται σχεδόν το 90% των χρεών των υπερχρεωμένων δανειοληπτών;

Γράφει ο Γιάννης Συμψηρής/agrinionews.gr

2011-06-09