Οι ηθοποιοί της θεατρικής ομάδας του Δήμου Ιλίου ανεβάζουν «Μήδεια» του Μποστ και μιλούν για την εμπειρία που τους άλλαξε τη ζωή

«Ηρθα εδώ λόγω μιας τραγικής αφορμής: αμέσως μετά τη δολοφονία του Γρηγορόπουλου και τα επεισόδια. Με κατέβαλλε μια αγωνία. Απευθύνθηκα τότε στο δήμο μας, εδώ στο Ιλιον, και ρώτησα αν υπάρχουν πολιτιστικά προγράμματα μήπως ηρεμήσω λίγο. Ετσι ανακάλυψα την ερασιτεχνική θεατρική ομάδα. Πάντα μου άρεσε το θέατρο, αλλά έπρεπε να συμβεί ένα τόσο δυσάρεστο γεγονός για να γίνει το θέατρο ο καταλύτης που θα μου άλλαζε τη ζωή». Μιλάει ο Δημήτρης, σαράντα ετών, ιδιωτικός υπάλληλος.

Ενας από τους περίπου τριάντα ερασιτέχνες ηθοποιούς, που τρεις με τέσσερις φορές την εβδομάδα περνούν ένα τετράωρο, από τις επτά το απόγευμα έως τις έντεκα το βράδυ, κλεισμένοι στο Δημοτικό Θέατρο Ιλίου, για τις ανάγκες μιας παράστασης που ετοιμάζουν, τη «Μήδεια» του Μποστ.

Βρεθήκαμε σε μία από τις πρόβες, που γίνονται υπό την καθοδήγηση του επαγγελματία σκηνοθέτη, ηθοποιού και μουσικού Θανάση Χαλκιά. Είδαμε τους ηθοποιούς του επί σκηνής, δοσμένους απόλυτα στη θεατρική πράξη. Πιάσαμε τους εαυτούς μας να χαμογελούν από αυτή τη σπάνια, την ακριβή στιγμή δημιουργικότητας. Ερασιτεχνική ή επαγγελματική, ήταν αδιάφορο. Οπως φάνηκε μετά, από την κουβέντα που είχαμε μαζί τους μετά την πρόβα, γι’ αυτούς τους εραστές της τέχνης πάνω απ’ όλα μετράει η διεργασία, η διαδρομή, το ταξίδι.

«Νέος, όμορφος κόσμος»

Ο σαραντάχρονος Δημήτρης, ταξιτζής στο επάγγελμα, βρήκε απλώς το νόημα της ζωής. «Πριν από τέσσερα χρόνια, με έφερε περίπου τυχαία μια φίλη», σχολιάζει. «Εως τότε είχα πάει συνολικά δέκα φορές στον κινηματογράφο και τέσσερις φορές στο θέατρο, καθαρός ταρίφα ήμουν – έχω δουλέψει και σερβιτόρος. Αμέσως είπα, εδώ είμαι, δεν το αποχωρίζομαι αυτό. Αισθάνθηκα πολύ άσχημα για όλ’ αυτά τα χρόνια που πέρασαν και η άγνοια με είχε κρατήσει μακριά από μια τόσο όμορφη κατάσταση. Από τότε γέμισε η ζωή μου, στο ταξί τούς έχω τρελάνει όλους και ο κόσμος μοιάζει πιο όμορφος».

Ενας άλλος Δημήτρης, 47 ετών, ο οποίος διατηρεί κατάστημα γυναικείων ενδυμάτων, ασχολείται ερασιτεχνικά με το θέατρο εδώ και μια δεκαετία. «Το θέατρο είναι θεϊκό. Το μεγαλείο όμως ξέρεις ποιο είναι; Οτι εγώ τώρα χρωστάω πολλά λεφτά. Μιλάμε για πολλά λεφτά, είμαι για μέσα! Αλλά έρχομαι εδώ και ξεφεύγω. Παίρνω δύναμη για την επόμενη μέρα».

Η Αναστασία, 54 ετών, εργάζεται ως φιλόλογος εδώ και τριάντα χρόνια. «Πάντοτε με προβλημάτιζε γιατί τα παιδιά μισούν το σχολείο. Προσπάθησα λοιπόν, όσα μαθαίνω στο θέατρο, να τα χρησιμοποιήσω στη δουλειά μου, για να κάνω τα παιδιά να αγαπήσουν το σχολείο. Το θέατρο σε λύνει, τόσο ως προς τον εαυτό σου όσο και ως προς την επικοινωνία σου με τους άλλους. Η απορία μου είναι γιατί να μη χρησιμοποιείται η θεατρική παιδεία στο σχολείο;»

«Βρίσκω τον εαυτό μου»

Η 28χρονη Μαριλένα διευθύνει έναν χώρο μελέτης για παιδιά. «Τα βοηθώ να προετοιμάσουν τα μαθήματα της επομένης. Είχα όμως πάντοτε ένα απωθημένο με το θέατρο, το αγαπάω. Πάνε επτά χρόνια τώρα που έρχομαι εδώ. Στην αρχή, είπα να έρθω για να έχω μια επαφή με το θέατρο, αλλά με τον καιρό έγινε ανάγκη. Οσο κουρασμένη κι αν έρθω εδώ, φεύγω αποφορτισμένη μετά. Οχι ότι δεν υπάρχουν δυσκολίες κι εντάσεις. Αλλά εδώ βγάζεις τη μάσκα. Εγώ εδώ βρίσκω τον εαυτό μου».

«Είμαι τυχερός άνθρωπος»

Για τον σαραντάχρονο Κώστα, το ερασιτεχνικό θέατρο υπήρξε κάτι σαν σανίδα σωτηρίας. «Είμαι κομμωτής. Πριν από έξι χρόνια διαλύθηκε ο γάμος μου. Επισκέφθηκα ψυχολόγο, αλλά έφυγα αμέσως. Ενας ξάδελφός μου μ’ έφερε τότε εδώ. Ε, πολύ σύντομα, ένιωσα να βγαίνουν από μέσα μου πράγματα βαριά, τα οποία, ο τότε δάσκαλος που είχαμε, τα χρησιμοποίησε ανάλογα για να λειτουργήσω πάνω στη σκηνή. Είναι κάτι που δεν πίστευα ποτέ ότι θα κάνω – στο θέατρο έχω πάει σε όλη μου τη ζωή δεκαπέντε φορές. Εχω να πω ότι αγαπάω πολύ όλους τους ανθρώπους που είναι εδώ μέσα κι έχω δώσει αγώνα για να μπορώ να είμαι στην πρόβα. Ευχαριστώ τον ξάδελφο που μ’ έφερε και ευχαριστώ όλα τα παιδιά εδώ μέσα για όλα όσα μου έχουν δώσει. Είμαι ένας πολύ τυχερός άνθρωπος».

«Δεν ήθελα να έρθω»

Ο Βαγγέλης είναι από τους νεαρότερους της παρέας, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχει τις δικές του αγωνίες. «Τρέχω όλη μέρα για να βγάλω τα προς το ζην. Πρόπερσι ξεκίνησα. Δεν ήθελα να έρθω. Αλλά είναι τόσο κακή η κατάσταση σε πολιτικό και σε προσωπικό επίπεδο, δεχόμαστε μεγάλη πίεση, ειδικά η γενιά μου. Το έχουμε αισθανθεί όλοι νομίζω: θες να τρέξεις και δεν μπορείς να κουνηθείς, θες να φωνάξεις και δεν βγαίνει η φωνή σου. Μπορεί αυτό να ακούγεται “κάπως” αλλά μέσα στην πίεση και την καθημερινότητα, δεν βλέπεις προοπτική, ένα μέλλον που να σου δείχνει ότι κάτι μπορείς να κάνεις κι εσύ. Στην αρχή, δεν σας κρύβω, ότι δεν καταλάβαινα τι ακριβώς κάνω εδώ μέσα. Δεν έχω πάει πολλές φορές θέατρο και δεν έχω διαβάσει ιδιαίτερα. Προέρχομαι από συγκεκριμένο πολιτικό χώρο, είχα δράση εκεί, κι όταν ήρθα εδώ, είπα αυτοί χάνουν την ώρα τους. Η μαγεία για μένα τότε ήταν να βγεις στον δρόμο και να αλλάξεις τον κόσμο. Αρχισα όμως να συνειδητοποιώ ότι αυτός είναι ένας τρόπος: ο δρόμος, το άμεσα πολιτικό. Ο άλλος είναι μέσω της τέχνης. Αν μπορείς να ξεκουνήσεις τον κόσμο από τον καναπέ του μέσα από μια παράσταση, αυτό είναι μαγικό. Και είναι μαγικό το ότι μπορείς να προσφέρεις σε κάποιον που θα έρθει να σε δει χωρίς να πληρώσει. Διότι το θέατρο στη χώρα μας είναι πλέον πολυτέλεια και δεν θα έπρεπε».

«Γίνεται κάτι μαγικό»

Για τη Ναταλί, 42 ετών, υπάλληλο της ΔΕΗ, το ερασιτεχνικό θέατρο της έδειξε τον δρόμο για δραστικές αλλαγές στη ζωή της. «Ηρθα πριν από έξι χρόνια εδώ, μετά από συνεχείς αναβολές. Με το που ήρθα συνειδητοποίησα ότι ήθελα να χωρίσω από τον άνδρα μου. Εμεινα μόνη με τρία παιδιά, αλλά δεν το έχω μετανιώσει. Μερικές φορές είναι πολύ κουραστικό, αισθάνομαι ότι δεν θα έπρεπε να είμαι εδώ, αλλά τελικά γίνεται κάτι μαγικό που μας ξεκουράζει και μας απελευθερώνει».

Ολοι συμφωνούν σε αυτό το τελευταίο. Οπως συμφωνούν στο ότι παίρνουν μια γεύση από το τι σημαίνει να είσαι ηθοποιός του θεάτρου. Είναι άνθρωποι με διαφορετικές ζωές και πορείες, άγνωστοι μεταξύ τους αρχικά, που πάνω στη σκηνή «τα αφήνουμε όλα στην άκρη για να πετύχουμε έναν κοινό σκοπό». Αισθάνονται μια ζεστασιά, τη θέρμη μιας κοινότητας. Ο μεγαλύτερός τους φόβος; «Εν μέσω οικονομικής κρίσης και περικοπών, ο μεγαλύτερός μας φόβος είναι μήπως σταματήσει αυτή εδώ η ιστορία: το θέατρο».

Είκοσι πέντε χρόνια προσφοράς

Η ερασιτεχνική θεατρική ομάδα του Δήμου Ιλίου ιδρύθηκε το 1986 και λειτουργεί με την οικονομική στήριξη του δήμου. Εχει περίπου 30 μέλη και εμπλουτίζεται κάθε χρόνο με καινούργια.

Τα μέλη της ομάδας παρακολουθούν στο θέατρο του δήμου (Πολιτιστικό Κέντρο Μελίνα Μερκούρη, Αγ. Φανουρίου 99, Ιλιον) μαθήματα υποκριτικής, φωνητικής, αυτοσχεδιασμού, θεατρικής κίνησης και ανεβάζουν θεατρικές παραστάσεις. Επίσης, η ομάδα συμμετέχει σε εκδηλώσεις του δήμου, περιοδεύει ανά την Ελλάδα και λαμβάνει μέρος σε φεστιβάλ, σε πολλά από τα οποία κατά καιρούς έχει διακριθεί.

Από το 2003 έως το 2009 δάσκαλος ήταν ο Κώστας Κινής. Από τον Νοέμβριο του 2009, με δάσκαλο και σκηνοθέτη τον Θανάση Χαλκιά, έχουν ανέβει οι παραστάσεις: «Το παραμύθι χωρίς όνομα» (2010), «Παραμύθι, παραμύθι…» (2011). Αυτή την περίοδο η ομάδα ετοιμάζει την καλοκαιρινή παράσταση «Μήδεια» του Μποστ.

Η ομάδα συμμετέχει στο Διαδημοτικό Φεστιβάλ Ερασιτεχνικού Θεάτρου Δήμων Αττικής, που φέτος διανύει την τέταρτη χρονιά του. Οι ομάδες που συμμετέχουν σε αυτό φιλοξενούν και φιλοξενούνται στα ανάλογα δημοτικά θέατρα, ενώ όλες οι παραστάσεις είναι δωρεάν.

Το 4ο Φεστιβάλ θα ξεκινήσει φέτος από τον Δήμο Ταύρου την Τετάρτη, 15 Ιουνίου. Συμμετέχουν επίσης οι Δήμοι Νίκαιας-Ρέντη, Αγίας Παρασκευής, Μοσχάτου-Ταύρου, Μαραθώνα-Νέας Μάκρης, Ζωγράφου, Αιγάλεω, Κορυδαλλού.

Του Ηλια Mαγκλινη/kathimerini.gr

2011-06-13