"H Γέννηση" - Ποιήμα του Πάνου Ροντογιάννη
H Γέννηση
Χρόνους πολλούς στον ουρανό κοιτάω να βρω τ` αστέρι,
που στη σπηλιά της Γέννησης τους μάγους είχε φέρει.
Στους γαλαξίες ανάμεσα το μάτι μου ερευνά,
αλλά τ`αστέρι που ζητώ δεν βρίσκω πουθενά.
Κι ένας καημός πικρός καημός, καημός βραχνάς με ζώνει
γιατί απ` τον πόνο ο άνθρωπος, το νιώθω, δεν γλυτώνει.
Μα χτες το βράδυ που ήμουνα φτωχός πολύ και μόνος
κι ένιωθα ο μέγας της ζωής να με πυρώνει πόνος,
όλα τ`αστέρια λάμπανε παντού ολόγυρά μου
κι ένιωθα τις αχτίδες τους να πέφτουν στην καρδιά μου.
Και μια φωνή απ`τα τρίσβαθα και την ψυχή μου ανέβη:
``Πόσο κοπιάζει μάταια ο που Χριστό γυρεύει
έξω απ`αυτόν, μακριά απ΄αυτόν, σε ξένα μονοπάτια
και της καρδιάς του σφαλιστά κρατάει πάντα τα μάτια.``
Έκλεισα μάτια και μυαλό και στης καρδιάς τα βάθη
παίζεται δράμα αιώνιο: «Η Γέννηση τα Πάθη».
Και μια σπηλιά αχνόφωτη όσο η μισή καρδιά,
που ήταν γεμάτη μ`άχυρα και ζώα και κλαδιά.
Στ`άλλο μισό, ψηλό βουνό και πάνω στην κορφή του
ένας σταυρός που πρόσμενε σαν όρνιο την τροφή του.
Κι ένοιωσα τότε τη φωνή το σπλάχνο να ραγίζει:
``Μες στην καρδιά σου είν` η σπηλιά και τ` άστρο την φωτίζει.
Η Παναγιά ζητάει να μπει και θέλει να γεννήσει,
μα τα πορτοπαράθυρα συ τά` χεις όλα κλείσει.
Κι ενώ ακόμα το Χριστό δεν είδες γεννημένο
μέσα στο κέντρο της καρδιάς σταυρό του`χεις στημένο.``
2014-12-23
