ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ και οικονομικής μυστικοπάθειας και της ασύδοτης παραπληροφόρησης την οποία  περνά όλος ο κόσμος- φαινόμενα τα οποία τρομάζουν ακόμη και τον Χένρι Κίσινγκερ και τον κάνουν να δηλώνει σε  βρετανό δημοσιογράφο ότι «χάνει το κουράγιο του» όταν  σκέφτεται την εξέλιξη της κοινωνίας μας- δεν θα πρέπει  ίσως να αποκλείεται και αυτό που κυκλοφορεί αυτές τις  ημέρες στις Βρυξέλλες μεταξύ καλά ενημερωμένων διπλωματών. Οτι η σύλληψη και η ταχεία μεταφορά του Ράτκο Μλάντιτς στη Χάγη είναι μέρος μιας προσπάθειας της  γαλλικής διπλωματίας να αποκτήσει ισχυρά ερείσματα στο  κέντρο της Βαλκανικής σε μια στιγμή που η στρατηγική του  Νικολά Σαρκοζί στη Βόρεια Αφρική δεν αποδίδει και η γαλλική επιρροή στο δίδυμο Λίβανος- Συρία καταρρέει.

Υπάρχουν δύο τουλάχιστον απολύτως έγκυρα στοιχεία που υπογραμμίζουν τη νέα εξωτερική πολιτική της Γαλλίας. Το πρώτο αποκαλύπτει ότι η Γαλλία είναι η μόνη «μεγάλη δύναμη» που δεν έχει επωφεληθεί από τον κατακερματισμό τής άλλοτε Γιουγκοσλαβίας. Τη στιγμή που η γερμανόφωνη οικονομία ελέγχει ως και το 65% της οικονομικής ζωής της Κροατίας- Βοσνίας- Μαυροβουνίου - Σερβίας και η πολιτική του Βερολίνου βρίσκει σταθερή αποδοχή στη Βαλκανική, οι γαλλικές επενδύσεις έχουν περιοριστεί σε μόλις 11,3% των ξένων επενδύσεων στην περιοχή. Εννέα φορές τα τελευταία δεκατρία χρόνια πολεμικά σκάφη της Βρετανίας και της Αμερικής επισκέφθηκαν βαλκανικά λιμάνια στην Αδριατική αλλά μόλις πρόπερσι έκανε την εμφάνισή της μοίρα του γαλλικού στόλου.

Το δεύτερο στοιχείο αφορά την Ανατολική Μεσόγειο. Το γαλλικό υπουργείο Εξωτερικών δεν υποστήριξε ποτέ την αραβική πολιτική του Μπερνάρ Κουσνέρ, των πρώτων δύο χρόνων της προεδρίας Σαρκοζί. Την έβρισκε «παθητική» και χωρίς πολιτικό προσανατολισμό. Ηταν οι γάλλοι διπλωμάτες οι οποίοι πρώτοι- από τον Μάιο του 2009- είδαν το «επαναστατικό πνεύμα» που διακατείχε τη νεολαία στην Τυνησία και στην Αλγερία και ενημέρωσαν σχετικώς το Παρίσι. Το αναφέρει τηλεγράφημα της αμερικανικής πρεσβείας στο Αλγέρι, το οποίο έφερε στη δημοσιότητα η WikiLeaks. Ακόμη πιο έντονη ήταν η αντίδραση των γάλλων διπλωματών στη Δαμασκό και στη Βηρυτό, οι οποίοι ήταν μάρτυρες τα τελευταία χρόνια της «σταθερής υποχώρησης της φραγκοφωνίας» στη Συρία και στον Λίβανο.

Ο Αλέν Ζιπέ άλλαξε τακτική από τις πρώτες ημέρες που ανέλαβε το Κε ντ΄ Ορσέ, τον περασμένο Φεβρουάριο. Η έντονη γαλλική παρουσία στη Βεγγάζη και στη θάλασσα της Λιβύης- ακόμη και το πυρηνικό αεροπλανοφόρο «Σαρλ ντε Γκωλ» βρίσκεται εκεί- είναι δική του απόφαση, όπως με δική του «παρέμβαση»(;) ήπια μάλλον είναι η στάση της ΕΕ απέναντι στον πρόεδρο Μπασάρ Ασαντ της Συρίας.

Μιλώντας σε γάλλους και ξένους διπλωμάτες λίγο μετά το Πάσχα ο γάλλος υπουργός Εξωτερικών επέμεινε ιδιαίτερα στο να εκδηλώσει το ενδιαφέρον «του» να αποκαταστήσει τη γαλλική παρουσία στην Ανατολική Μεσόγειο και στα Δυτικά Βαλκάνια.

Αυτά είναι στοιχεία συγκεκριμένα και η ακρίβεια τους ελεγμένη. Οπως πραγματικό είναι και το ενδιαφέρον του κ. Ζιπέ για τη Σερβία- τη μόνη ως τώρα απόκληρη από τον ευρωπαϊκό και νατοϊκό «παράδεισο». Το έχει διαμηνύσει προσωπικά στον σέρβο πρωθυπουργό Μπορίς Τάντιτς, όπως γράφει ο «Le Μonde Diplomatique». Οι φήμες στις Βρυξέλλες- πολλοί ορκίζονται ότι είναι απολύτως βάσιμες- θέλουν τον γάλλο υπουργό Εξωτερικών να «έχει σαφείς ενδείξεις ότι το Βελιγράδι γνώριζε πολύ καλά πού βρισκόταν ο στρατηγός Μλάντιτς» και να «διαβεβαίωσε» τον σέρβο πρωθυπουργό ότι θα έχει ανταλλάγματα πολιτικής και οικονομικής σημασίας «αν σπεύσει να τον παραδώσει» στο Δικαστήριο της Χάγης. Ο Μλάντιτς συνελήφθη- κατά... σύμπτωση - λίγες ημέρες αργότερα και σε χρόνο-ρεκόρ απεστάλη στη Χάγη. Η «Σερβία του Τάντιτς» έκανε το καθήκον της. Ισως έτσι εξηγείται και το κάπως ιδιαίτερα θερμό συγχαρητήριο τηλεγράφημα της γαλλικής κυβέρνησης στη σερβική για την «επιτυχία της» να συλλάβει τον φυγόδικο στρατηγό. Και τηρώντας την υπόσχεση του υπουργού Εξωτερικών, την ερχόμενη εβδομάδα επισκέπτονται το Βελιγράδι κυβερνητικοί αξιωματούχοι και διευθυντικά στελέχη δύο γαλλικών τραπεζών.

«ΕΝΘΑΡΡΥΝΕΤΕ ΤΟΝ ΤΑΝΤΙΤΣ»

Η Γαλλία προσβλέπει σε μια στενή σχέση με τη Σερβία και έχει σοβαρές ελπίδες ότι θα τις εξασφαλίσει. Ούτε η Γερμανία ούτε η Βρετανία ούτε- πολύ λιγότερο- η Αμερική έχουν έντονη παρουσία στη χώρα, όπως έχουν λ.χ.

στην Κροατία (γερμανικές το 46% των ξένων επενδύσεων), στη Ρουμανία είτε ακόμη και στο Κοσσυφοπέδιο. Κατά ένα μεγάλο ποσοστό ο σερβικός πολιτικός και οικονομικός χώρος είναι ελεύθερος για τη Γαλλία- υπό την προϋπόθεση ότι το «επεισόδιο Μλάντιτς» δεν θα μείνει χωρίς (ουσιαστικά) γαλλικά ανταλλάγματα.

Στις Βρυξέλλες πιστεύουν ότι το Παρίσι θα σπεύσει. Βλέπουν άλλωστε κάποια ανησυχία στο Λονδίνο και στο Βερολίνο. Ετσι εξηγούν το ενδιαφέρον(!) τηςΚάθριν Αστοννα επισκεφθεί το Βελιγράδι. Η παραδοσιακά αργοκίνητη σε αντιδράσεις αρμόδια για τις εξωτερικές σχέσεις της ΕΕ εγγλέζα βαρόνη ανακοίνωσε την περασμένη Τρίτη ότι «θα συναντηθεί σύντομα με τη σερβική πολιτική ηγεσία».Η εφημερίδα «Le Figaro», που διατηρεί στενές σχέσεις τόσο με τον Σαρκοζί όσο και με τον Ζιπέ, παρακινούσε την περασμένη Δευτέρα τη γαλλική κυβέρνηση«να ενθαρρύνει με κάθε τρόπο»την κυβέρνηση Τάντιτς να λάβει«και άλλα μέτρα προς τη δημοκρατική κατεύθυνση»,ώστε«να διευκολυνθεί»ο δρόμος της Σερβίας προς την Ευρώπη και προς το ΝΑΤΟ. Η εφημερίδα άφηνε να εννοηθεί ότι η Γαλλία θα υποστηρίξει έναν τέτοιο «δρόμο» της Σερβίας.

Προφανώς ο πρόεδρος Σαρκοζί ετοιμάζεται να γίνει ο ανάδοχος της στην Ευρώπη, κατά το πρότυπο του Τζορτζ Μπους, ο οποίος ήταν ο ανάδοχος στο ΝΑΤΟ των Δυτικών (εκτός Σερβίας) Βαλκανίων.

2011-06-06

tovima.gr