Της ΚΟΡΙΝΑΣ ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΥ

«Οι διαδηλωτές κατά της Γουόλ Στριτ εκφράζουν την πικρία του αμερικανικού λαού για το γεγονός ότι ζήσαμε τη χειρότερη οικονομική κρίση από την εποχή της Μεγάλης Υφεσης και παρ` όλα αυτά, βλέπουμε τα ίδια άτομα που έδρασαν με ανευθυνότητα να πολεμούν τις προσπάθειες που καταβάλλουμε για να καταργήσουμε τις καταχρηστικές πρακτικές που μας οδήγησαν σε αυτή την κατάσταση».

 Τάδε έφη Μπαράκ Ομπάμα, την ίδια περίπου ώρα που χιλιάδες αγανακτισμένοι Αμερικανοί μετέφεραν τις διαδηλώσεις από τη Νέα Υόρκη στην Ουάσιγκτον.

Παράλληλα με τον Ομπάμα, πολλοί εξέχοντες Δημοκρατικοί, όπως η πρόεδρος της κομματικής ομάδας στη Βουλή των Αντιπροσώπων Νάνσι Πελόζι ή ο βουλευτής Ντένις Κουσίνιτς είχαν εκφράσει τη συμπαράστασή τους στο κίνημα «Καταλάβετε τη Γουόλ Στριτ». Των πολιτικών είχαν προηγηθεί διανοούμενοι και οικονομολόγοι όπως ο Νόαμ Τσόμσκι, η Ναόμι Κλάιν και ο Τζόζεφ Στίγκλιτς, καθώς και καλλιτέχνες του Χόλιγουντ. Εν συνεχεία, στον κατάλογο προστέθηκαν συνδικαλιστικές και φοιτητικές ενώσεις. Ακόμα και ο μεγαλοκαρχαρίας Τζορτζ Σόρος, το κατ` εξοχήν σύμβολο του συστήματος το οποίο αντιμάχεται το κίνημα κατά της Γουόλ Στριτ, εξέφρασε τη συμπάθειά του προς τους διαδηλωτές! Οταν λοιπόν συνωστίζονται τόσα τρανταχτά ονόματα, μάλλον κάτι σημαντικό κυοφορείται.

Αρχικά, ελάχιστοι είχαν δώσει σημασία στο κίνημα «Καταλάβετε τη Γουόλ Στριτ». Τα περισσότερα μεγάλα ΜΜΕ αν δεν το λοιδώρησαν, στην καλύτερη περίπτωσή τους αγνόησαν. Ωστόσο, η μαζική σύλληψη 700 διαδηλωτών στη Νέα Υόρκη λειτούργησε ως καταλύτης που ενδυνάμωσε το κίνημα. Στις τάξεις του προστέθηκαν εργάτες, υπάλληλοι, νοικοκυρές, συνδικαλιστές, μικροεπιχειρηματίες, βετεράνοι, μητέρες με παιδάκια... Ενα μωσαϊκό που φέρνει όλο και περισσότερο στα αντίστοιχα ισπανικά και ελληνικά κινήματα των αγανακτισμένων. Συχρόνως, πολλοί άλλοι εκπρόσωποι του «99% του πληθυσμού» οργανώνουν διαδηλώσεις σε διάφορες αμερικανικές πόλεις.

Οπως ήταν επόμενο, πολλοί κατηγορούν το κίνημα για έλλειψη συγκεκριμένων αιτημάτων και για την απουσία μιας ηγετικής μορφής. Αλλοι, το συγκρίνουν με την Αραβική Ανοιξη και διερωτώνται αν η Πλατεία Ταχρίρ του Καΐρου μετακόμισε στη Νέα Υόρκη. Αρκετοί επίσης, όπως ο αμερικανός αντιπρόεδρος Τζο Μπάιντεν, βλέπουν στο «Καταλάβετε τη Γουόλ Στριτ» την αριστερή απάντηση στο Tea Party (Κόμμα του Τσαγιού).

Αναμενόμενη η επίθεση συμπάθειας των Δημοκρατικών προς το κίνημα. Σε 13 μήνες θα γίνουν προεδρικές εκλογές. Η δημοτικότητα του Μπαράκ Ομπάμα είναι αρκετά χαμηλή, κυρίως εξαιτίας του τέλματος στο οποίο έχει περιέλθει η αμερικανική οικονομία. Γι` αυτό και και τελευταία έχει υιοθετήσει ένα πιο επιθετικό στιλ. Επιχειρεί να φορολογήσει τους πλούσιους (με τον περίφημο «νόμο Μπάφετ»), πιέζει το Κογκρέσο να εγκρίνει ένα νέο γενναίο πακέτο για τη δημιουργία θέσεων εργασίας ή επιτίθεται φραστικά στις τράπεζες. Ωσπου, εμφανίζεται το κίνημα «Καταλάβετε τη Γουόλ Στριτ» ως «θείο δώρο» για τους Δημοκρατικούς, πολλοί από τους οποίους βλέπουν σε ένα μεγάλο τμήμα των διαδηλωτών τη δυσαρεστημένη βάση που το 2008 ψήφισε τον Ομπάμα.

Βέβαια, είναι πολύ νωρίς ακόμα για προβλέψεις. Το κίνημα μπορεί να ατονήσει ή να «καπελωθεί». Αλλωστε, έχουν ξεκινήσει οι ανάλογες προσπάθειες. Εχει όμως παράλληλα την ευκαιρία να εξελιχθεί σε κάτι πραγματικά δυναμικό, ξεπερνώντας ενδεχομένως τα αμερικανικά σύνορα. Ηδη, όπως έγινε και με τους αγανακτισμένους, οργανώνονται μέσω Διαδικτύου ανάλογα κινήματα και αλλού, όπως «Καταλάβετε τη Μελβούρνη» ή «Καταλάβετε το χρηματιστήριο του Λονδίνου». Δεν ξέρουμε αν «έφτασε επιτέλους το κίνημα που θα σώσει την Αμερική από τη Γουόλ Στριτ», όπως γράφει με ενθουσιασμό στην «Washington Post» ο αρθρογράφος Χάρολντ Μέγερσον. Γεγονός πάντως είναι ότι πρώτη φορά μετά την εκλογή του Μπαράκ Ομπάμα, κάτι πραγματικά ενδιαφέρον κινείται στο πολιτικό και κοινωνικό σκηνικό. Ισως, από αυτή την άποψη, να έχει δίκιο η Ναόμι Κλάιν η οποία είπε στην ομιλία της στη διαδήλωση της Νέας Υόρκης ότι «το κίνημα "Καταλάβετε τη Γουόλ Στριτ" είναι το πιο σημαντικό πράγμα που συμβαίνει στον κόσμο αυτή τη στιγμή».

* «Οι φτωχοί έχουν χάσει την υπομονή τους», είπε στην ομιλία του ένας από τους διαδηλωτές που έφτασαν ώς την Ουάσιγκτον. Βλέποντας, λοιπόν, τα «αμερικανάκια» -υποτιμητικός και ρατσιστικός χαρακτηρισμός, παρεμπιπτόντως- να αφυπνίζονται και να ξεσηκώνονται, είναι αδύνατο να μην αναρωτηθεί κανείς τα προφανή. Τι απέγιναν οι δικοί μας αγανακτισμένοι; Γιατί οι αντιδράσεις είναι τόσο δυσανάλογες σε σχέση με τις σφαλιάρες που πέφτουν η μία μετά την άλλη; Τι κάνει το δικό μας «99%»; Διαθέτει ανεξάντλητα αποθέματα υπομονής; Δεν έχει, άραγε, συνειδητοποιήσει ότι είναι ήδη φτωχό και θα γίνει ακόμα φτωχότερο; Ή ότι η άλλοτε «ισχυρή Ελλάδα» μετατρέπεται σε τριτοκοσμική (άντε, βαλκανική στην καλύτερη περίπτωση) αποικία; Μήπως, τελικά, τα απολιτικά, παθητικά και αποβλακωμένα «αμερικανάκια» ζουν ανάμεσά μας;

2011-10-09

enet.gr