Για τα χρόνια του Βερολίνου, τη σχέση µε τον Ιγκι Ποπ και το φλερτ µε το «ναζιστικό» σικ, µιλάει το απόσπασµα από τη νέα βιογραφία του
Στο σηµείο ελέγχου µε το όνοµα «Τσάρλι» ανάµεσα στο Δυτικό και το Ανατολικό Βερολίνο, ο φρουρός τσεκάρει τα διαβατήρια των επισκεπτών. Ο Τόνι Βισκόντι, ο Ντέιβιντ Μπάουι, ο Ιγκι Ποπ κοιτάνε νευρικά τις κινήσειςτου, ενώ από ψηλά τους παρακολουθούν άλλοι φρουροί µε προτεταµένα ταόπλα. Σε κάποια στιγµή, ο πρώτος που τσεκάρει τα διαβατήρια, σταµατάει και φωνάζει στον άλλον «Φρίντριχ, έλα γρήγορα εδώ».

Η παρέα παγώνει, ανταλλάσσειανήσυχες µατιές. Πλησιάζει και ο δεύτερος φρουρός τσεκάρει και οι δύο τους µετά ξεσπάνε σε γέλια.

Τη σκηνή περιγράφει παραστατικά ο Πολ Τρίνκα στο βιβλίο του - βιογραφία του Ντέιβιντ Μπάουι«Starman: The definitive biography of David Bowie», όπου τα χρόνια του Βερολίνου έχουν µια ιδιαίτερη θέση (και απόσπασµα δηµοσίευσαν οι «Times» του Λονδίνου).

Είναι εποχή που χαρακτηρίζει σε µεγάλο βαθµό την καλλιτεχνική πορεία του (µε τη βερολινέζικη τριλογία «Low, Heroes και Lodger»). Ηταν για εκείνον αυτό που είδεκαι ο βιογράφοςτου εδώ, µια «απόδραση στο Βερολίνο», την οποία συνόδευανφήµες, υπερβολές, αλήθειες και ψέµατα.

«Ο Ιγκι είχε εκείνα τα πλατινένια µαλλιά… και ο Μπάουι εκείνη τη φρικτή περµανάντ από την εποχή του “Space oddity”», λέει ο παραγωγός Τόνι Βισκόνι.

Εκεί µπροστά όµως στέκονταν δυο κοντοκουρεµένοι νεοσύλλεκτοι, µακριά από την πατρίδα τους, έτοιµοι να περάσουν στην ανατολική πλευρά µε τα µισογκρεµισµένα κτίρια και τους ανθρώπους που έµοιαζαν να είχαν έρθει κατευθείαν από τη δεκαετία του ‘50.

Αλλά ακόµη µεγαλύτερη έκπληξη για τους φρουρούς θα ήταν, αν ήξεραν, ότι οι δυο ροκ σταρ ήθελαν να δραπετεύσουν από τονηδονισµό, την υπερβολή και ταγελοία χτενίσµατα.

Είχαν έρθει για να βρουν, όπως έλεγε ο Ντέιβιντ Μπάουι, µια νέα «χαρά της ζωής».

Την ηµέρα οΝτέιβιντ και ο Ιγκι την περνούσανκυρίωςστηναγορά Winterfeldplatz µε τις αντίκες ή στα βιβλιοπωλεία και στα καφέ του St Mattias Kirche. Ο Ιγκι συνήθως ξυπνούσε νωρίς και έκανε µερικά χιλιόµετρα περπάτηµα – ισχυριζόταν µάλιστα ότι δεν υπήρχε γωνιά της πόλης πουνα µην είχε εξερευνήσει. Συχνά περνούσαν πολλές ώρες σε ένα ριζόρτ κοντά στον ποταµό Χάβελ,όχι µακριά από την έπαυλη όπου οι Ναζί κατάστρωναν τα σχέδιά τους. Ο Ντέιβιντ έδειχνε στον Ιγκι πώς να ζωγραφίζει, αλλά πιο πολύ από όλα απλά έκαναν βόλτες και απρογραµµάτιστες επισκέψεις σε σπίτια φίλων, όπως συνήθιζαν παλιά στη δεκαετία του ‘60, πριν ο πολύς κόσµος αποκτήσει τηλέφωνο.

Σε σύγκριση µε τονπροηγούµενο τρόπο ζωής τους, τώρα ζούσαν σχεδόν µοναστικά. Αλλά και οι δυο τους ήταν απόλυταρεαλιστές. Οι περιστασιακές υπερβολές ήταν αποδεκτές, αλλά η ηρωίνη, ο δαίµονας του Ιγκι, ήταντότε εκτός συζήτησης.

Η υποδοχή του «Low» από τονΤύπο και τη δισκογραφική εταιρεία του Μπάουι, την RCA, ήταν ανάλογη µε τον τίτλο: «χαµηλών τόνων». Η εταιρεία δεν ήξερε τι να κάνειµε το «Low» όπως και µε το «Heroes». Ο µόνος λόγος που τα κυκλοφορούσαν ήταν επειδή ήταν άλµπουµ του Μπάουι. Από το άλµπουµ, πάντως, το τραγούδι «Sound and vision» έφτασε στο Νο 3 και η επιτυχία του µπέρδεψε ακόµη περισσότερο την εταιρεία, η οποίαστη συνέχεια δέχτηκε την άρνηση του Μπάουι να περιοδεύσει για το άλµπουµ αλλά και την πρότασή του να κυκλοφορήσει το «Idiot» του Ιγκι Ποπ (στις 21 Μαρτίου του 1977).
Απόλυτα σύµφωνη µε τη λογική του ήταν και η απόφασή του να κάνει περιοδεία µε τον Ιγκι και να προµοτάρει του Ιγκι το άλµπουµ.

Σιγά σιγά τα Σαββατοκύριακα των παρεκτροπών τους έγινανκαθηµερινή υπόθεση. «Ηταν σαν δυο µαθητές του γυµνασίου πουέβγαιναν παρέα.Ο Μπάουι κρυβόταν πίσω από τον Ιγκι και αυτό τον απάλλασσεαπό την πίεση του να είναι ο Ντέιβιντ Μπάουι».

Φήµες δεν άργησαν να κυκλοφορήσουν. Με το που έγινεγνωστό ότι οι δυο τους µένουν µαζί στο Βερολίνο, άρχισαν να λένε ότι ο Μπαόυι είχε απαγάγει τον Ιγκι και τονκρατούσε εκεί, αφήνοντας να εννοηθεί ότι ο Μπάουι εκµεταλλευόταν σεξουαλικά τον Ιγκι. Ο Ιγκι γελάει καιτα αρνείται. Ακόµη και η Αντζι Μπάουι, που ήταν πρόθυµη να δει τον σύζυγό της σαν εκµεταλλευτή, δεν πίστευε ότι κάτι τέτοιο µπορεί να συνέβαινε.

Επιµέλεια: , Μαρία Μαρκουλή

tanea.gr