Προϋπολογισμός 2013. Ομιλία Σολδάτου.

«….Η θετική μου ψήφος δεν είναι δεδομένη στο σύνολο του προϋπολογισμού…
…Στηρίζω την κυβέρνηση στη μεγάλη της προσπάθεια. Διαφωνώ με την κατανομή των βαρών και ειδικότερα σε εκείνα που αναφέρονται, στα Υπ. Οικονομικών, Ανάπτυξης, Κοινωνικής Ασφάλισης και Υγείας.»

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,
αυτές τις μέρες κληθήκαμε να αποφασίσουμε για την τύχη της χώρας στα προσεχή 4 χρόνια και τώρα καλούμαστε να τοποθετηθούμε ειδικά για τον προϋπολογισμό του 2013, που είναι το έτος το οποίο θα σηκώσει το μεγαλύτερο μέρος των βαρών.
Θα αιτιολογήσω γιατί την περασμένη Τετάρτη ψήφισα το μεσοπρόθεσμο και γιατί την Κυριακή, η θετική μου ψήφος δεν είναι δεδομένη στο σύνολο του προϋπολογισμού.

 Ψήφισα το μεσοπρόθεσμο, γιατί δεν υπάρχει εναλλακτικός δρόμος για την αντιμετώπιση της κατάστασης, παρά μόνο το δημοσιονομικό συμμάζεμα και οι διαρθρωτικές αλλαγές.
Γιατί δεν κατατέθηκε καμιά ρεαλιστική πρόταση από τα κόμματα της αντιπολίτευσης, η οποία αναλώθηκε σε καταγγελτικό κυρίως λόγο, για ζητήματα όμως που  η ίδια έχει μεγάλη ευθύνη. Όπως επίσης αναλώθηκε, σε κενή από πλευράς προτάσεων ρητορική.

 Για τον καταγγελτικό λόγο της Αντιπολίτευσης, έχω να πω, ότι η άποψη πως «μόνο όσοι κυβέρνησαν, φταίνε», είναι τουλάχιστον φαιδρή. Και ότι η άποψη πως «φταίνε το ίδιο, οι πολιτικοί και οι πολίτες», είναι τουλάχιστον ανόητη.
 Θυμόμαστε όλοι ποια ήταν η στάση συγκεκριμένων κομμάτων, κάθε φορά που κινδύνευε να κλείσει μια παραγωγική μονάδα της χώρας, ή αποφάσιζε να αλλάξει έδρα εξαιτίας των αντιεπενδυτικών συνθηκών που επικρατούσαν, ή ακόμη όταν κάποια ξένη εταιρεία ετοιμαζόταν να επενδύσει στη χώρα μας, όπως η Κόσκο. 
 Για το ότι «φταίνε το ίδιο, πολιτικοί και πολίτες», έχω να πω το εξής:
Όπως η ευθύνη ανήκει πρώτα στο δάσκαλο και όχι στο μαθητή ή αν θέλετε πρώτα στον πατέρα και μετά στο παιδί, για πράξεις και ενέργειες που αφορούν και στα 2 μέρη, έτσι και στην περίπτωσή μας, η ευθύνη ανήκει πρώτα στους πολιτικούς και πολύ λιγότερο στους πολίτες.
Ο ρόλος του δασκάλου… του πατέρα… του πολιτικού, είναι ποιμαντικός. Ας αφήσουν λοιπόν ορισμένοι την καραμέλα ότι «φταίνε οι πολίτες το ίδιο με τους πολιτικούς», «ότι όλοι μαζί τα φάγαμε…»
Οι πολίτες απαιτούν να πληρώσουν αυτοί που ευθύνονται για τη σημερινή κατάσταση, όποιοι κι αν είναι, όσο ψηλά κι αν βρίσκονται. Αυτό προσδοκώ και εγώ από την κυβέρνηση του Α. Σαμαρά.

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι της Αντιπολίτευσης,
Όταν σε ένα σύστημα πραγμάτων, (κράτος, οργανισμός, οικογένεια), τα λεφτά δε φτάνουνε, απαιτείται σχεδιασμός.
 Πρώτα συμμαζεύεις τα οικονομικά σου, ελαττώνεις τις δαπάνες σου και στη συνέχεια προγραμματίζεις την ανάκαμψή σου, προκειμένου να αποκτήσεις τη δυνατότητα πρόσθετων πόρων.
 Για να αποκτήσεις πρόσθετους πόρους, πρέπει να εργαστείς περισσότερο, πρέπει να βρεις χρήματα να επενδύσεις, ώστε να αποκτήσεις κέρδος.
Αν δεν το πράξεις αυτό, μένεις στάσιμος, στην ανέχειά σου, στη δυστυχία σου.
Αν αναζητήσεις χρήματα να επενδύσεις, πρέπει είτε να αξιοποιήσεις τα περιουσιακά σου στοιχεία εφόσον έχεις, είτε να δανειστείς, είτε και τα δυο μαζί.
Επίσης για να είσαι σε θέση να αξιώνεις, με άλλα λόγια να κάνεις το παλικάρι, εκτός από την ανάγκη να υπάρχει δημοσιονομικό πλεόνασμα, πρέπει να μπορείς να θρέψεις τα μέλη του συστήματος πραγμάτων, στην προκείμενη περίπτωση το λαό σου.
Μιλώ προφανώς για εμπορικό ισοζύγιο και ειδικότερα στον τομέα των υλικών αγαθών.
Υπενθυμίζω ωστόσο, ότι το 90% του βοείου κρέατος εισάγεται, το 80% του χοιρινού επίσης, όπως και το μεγαλύτερο μέρος της πρώτης ύλης των γαλακτομικών.
Αφήστε λοιπόν τις παλικαριές και ας προσγειωθούμε στην πραγματικότητα. Μου θυμίζετε το ανέκδοτο του λαγού με το λιοντάρι.
 Πάμε λοιπόν στην αναζήτηση χρημάτων. Οι χώρες που μας δανείζουν, θέλουν από μας, δείγμα γραφής, διαφορετικό από αυτό που είχαμε μέχρι σήμερα, για να πείσουν τα κοινοβούλιά τους και τους πολίτες τους.
Λένε κάποιοι να βρούμε καλύτερους δανειστές… Ας μας τους υποδείξουν. Αυτό που γνωρίζω εγώ, είναι ότι σε σχετική διερεύνηση των Κινέζων από κορυφαίο αξιωματούχο μας, η απάντηση ήταν ότι δανείζουν μόνο σε χώρες με οικονομία 3Α.
 Πιστεύω ότι ξεκαθάρισα γιατί οι περικοπές ήταν απαραίτητες.
Ακόμη και όσοι ισχυρίζονται, ότι θα αποφασίσουν στο μέλλον άλλο δρόμο ανάκαμψης, δήθεν χωρίς δανεισμό, τις χρειάζονται στη θέση των δανεικών. Τα ασημικά δε φτάνουν.

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, 
μετά την άλωση της Τροίας, ο Αινείας με μερικούς Τρώες, εξακολούθησαν να αμύνονται σε κάποια συνοικία της πόλης, ώσπου οι Αχαιοί τους διεμήνυσαν, ότι ύστερα από συμφωνία μπορούσαν να αποχωρήσουν ανενόχλητοι, με την άδεια να πάρει ο καθένας τους, ό,τι μπορούσε να σηκώσει στα χέρια του από την περιουσία του.
Και ενώ όλοι επέλεξαν να πάρουν χρυσάφι, χρήματα, κλπ., ο Αινείας σήκωσε στους ώμους του τον γέροντα και ανήμπορο πατέρα του, τον Αγχίση, και τον μετέφερε έξω από την πόλη…
 Κατά το παράδειγμα Αινεία – Αγχίση, η πολιτεία έπρεπε να πάρει στους ώμους της, τους πάνω από 900.000 συνταξιούχους γήρατος του ΟΓΑ πατέρες μας, από τους οποίους περικόπτει το 15% από τα 5000 ευρώ που παίρνουν ετησίως.
Το κόστος ήταν μόνο 0.673 δις από τα συνολικά 17 δις. Αν έμπαιναν μάλιστα εισοδηματικές και περιουσιακές προϋποθέσεις, θα ήταν αρκετά λιγότερο. Μπορούσαμε να το βρούμε από αλλού. Όπως με τα ΑμεΑ.
Στην ελληνική οικογένεια της υπαίθρου, οι συνταξιούχοι ζουν με τα παιδιά τους και συμμετέχουν στον πενιχρό οικογενειακό προϋπολογισμό τους. Οι συνέπειες της περικοπής επομένως, δεν περιορίζονται μόνο σ’ αυτούς.

Ας ήταν λοιπόν συμβολική έστω η περικοπή, στη βάση ότι όλοι συμμετέχουν και ας αναζητούνταν οι πόροι προσωρινά, τονίζω τη λέξη προσωρινά, από υψηλότερες εισοδηματικά τάξεις. Όπως στη Γαλλία που φορολογεί τα πολύ υψηλά εισοδήματα με 75% σήμερα ή στις Η.Π.Α., 79% το 1935, με το 2ο new deal.
Και για όσους ισχυριστούν ότι η θέση μου ακούγεται κάπως σοσιαλιστική, τους απαντώ: Αυτά μου δίδαξε ο Ευάγγελος Αβέρωφ, όταν σε νεαρή ηλικία διαμόρφωνα το πολιτικοιδεολογικό μου πιστεύω.
Και αν δεν το επιτρέπει η Τρόικα, ας είναι η σκεπτικιστική μου θέση για τον προϋπολογισμό, φωνή διαμαρτυρίας και προς αυτή.
Να αποφασίζουμε δηλαδή εμείς από πού θα περικόψουμε, όχι αυτοί.

Καταθέτω στα πρακτικά σχετική ερώτηση και απάντηση από τον υπουργό Οικονομικών, ο οποίος την παρέπεμψε στον υπουργό Κοινωνικής Ασφάλισης!!!

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,
στην τραγωδία του Σαίξπηρ, «Ο έμπορος της Βενετίας», ο Αντώνιο συνάπτει δάνειο από τον τοκογλύφο Σάιλοκ. Ο όρος είναι, αν δεν εξοφληθεί το χρέος στο επιβεβλημένο χρονικό όριο, ο Σάιλοκ να πάρει μια λίβρα σάρκας από οποιοδήποτε μέρος του σώματός του Αντώνιο, ως αντάλλαγμα-πληρωμή.
Με την εξάντληση του χρονικού ορίου, ο Σάιλοκ αξιώνει να πάρει το συμφωνηθέν τμήμα της σάρκας του δανειολήπτη, αδιαφορώντας για το ότι ο Αντώνιο θα πεθάνει.
Είναι τεράστιος ο αριθμός «μικρομεσαίων» επιχειρηματιών που βρίσκεται στο κόκκινο και δανείζεται από τοκογλύφους, αφού οι τράπεζες έχουν κατεβάσει σ’ αυτούς ρολά. Στον αέρα βρίσκεται ακόμη και η μόνη κατοικία ορισμένων, αφού το ζήτημα απλώς μετατίθεται, χωρίς να αντιμετωπίζεται οριστικά. Σε συμπολίτες μας που έκλεισαν τις δουλειές τους, που αποδεδειγμένα δεν μπορούν να πληρώσουν, οι τράπεζες ξεκινούν από το «προσφορότερο» προς εκποίηση περιουσιακό τους στοιχείο, δηλαδή την μόνη τους κατοικία.
Θα αφήσουμε το Σάιλοκ να πάρει τη σάρκα τους; Παρά την επικείμενη ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, πουθενά δε φαίνεται ότι θα γλυτώσουν από τα χειρότερα.

Καταθέτω στα πρακτικά σχετική ερώτηση προς τον υπουργό Οικονομικών.

Ο χρόνος δε μου επιτρέπει να διατυπώσω τις απόψεις μου στις προσδοκίες που υπάρχουν για τα έσοδα, κυρίως από φόρους, καθώς επίσης και σε άλλα σημαντικά ζητήματα, όπως στην τιμολόγηση των γενοσήμων και της καθυστέρησης στην αναζήτηση κοινωνικών ισοδυνάμων, που θα μπορούσαν να αμβλύνουν τις εντυπώσεις του σοκ, που υφίσταται η ελληνική κοινωνία.

Κύριε Υπουργέ
στηρίζω την κυβέρνηση στη μεγάλη της προσπάθεια.
Διαφωνώ με την κατανομή των βαρών και ειδικότερα σε εκείνα που αναφέρονται, στα Υπ. Οικονομικών, Ανάπτυξης, Κοινωνικής Ασφάλισης και Υγείας.