Μοναξιές -Σατιρικό ποίημα
Του Παν. Αν. Ροντογιάννη
Κάποια γριούλα κάθεται μονάχη σ`ένα μέρος
κι απέναντί της έκατσε ένας καμπούρης γέρος.
Και σκέφτεται ο γέροντας:Πριν τόσα...τόσα χρόνια
θα της μιλούσα για έρωτα και για μια αγάπη αιώνια.
Μα τώρα νους της και αυτιά όταν ακούν αγάπη
το πιάνουν σ`άλλη κλίμακα κι ίσως ν`ακούνε χάπι.
Και η γριούλα σκέφτεται:Πριν τόσα...τόσα χρόνια
θα`τανε πάντα φουσκωτά μπροστά τα παντελόνια.
Μα τώρα πια το φούσκωμα το κουβαλά στη ράχη
και στο κατακαλόκαιρο τον πιάνει και συνάχι.
Κι αν του`χει μείνει και μυαλό κοιτά τ`αμάξια πέρα
κι όταν σφυρίζει εξάτμιση αυτός ακούει φλογέρα.
Συμπέρασμα:Πολλάκις γέροι και γριές τα έχουν τετρακόσα
κι οι νιοι τα`χουν λιγότερα κι εγώ δεν ξέρω πόσα.
23:22:02
2015-07-09