Του Γεράσιμου Αραβανή

Το νέο μνημόνιο και τα παρεπόμενα του

Οι τελευταίες εξελίξεις που συγκλόνισαν τη χώρα και το λαό και αναφερόμαστε στην υπογραφή από την κυβέρνηση  ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ του 3^ου και πολύ πιο επώδυνου μνημονίου και στα παρεπόμενα του, φαίνεται ότι έχουν και τη θετική πλευρά τους και αυτή δεν είναι άλλη από τη βαθιά διαίρεση του ΣΥΡΙΖΑ και την πιθανή διάσπαση του. Το γεγονός αυτό έκανε πολύ πιο εμφανείς τις πραγματικές διαιρέσεις στην ελληνική κοινωνία και το ρόλο των πολιτικών δυνάμεων. Το μεγαλύτερο κόμμα της χώρας, ο ΣΥΡΙΖΑ, κόμμα της ριζοσπαστικής αριστεράς, όπως είχε καταγραφεί στην πολιτική ζωή και με την παρουσία του κυριαρχούσε, κυριολεκτικά σφράγιζε τις πολιτικές εξελίξεις τουλάχιστον στο χώρο αριστερότερα του κέντρου, βγήκε από τη διαδικασία αυτή κάθετα διαιρεμένο και μάλιστα στα πιο κρίσιμα ζητήματα που χαρακτηρίζουν ένα πολιτικό κόμμα, στη φυσιογνωμία του, τον πολιτικό προσανατολισμό και τα συμφέροντα που εκφράζει, τα ιδεολογικά χαρακτηριστικά του.

Μέχρι σήμερα η διάσπαση του μπορεί να μη ολοκληρώθηκε, είναι όμως πολύ δύσκολο να την αποφύγει. Αν αυτό συμβεί τότε το τμήμα του εκείνο που θα συνεχίσει να συγκροτεί την κυβέρνηση θα έχει τα χαρακτηριστικά ενός αμιγώς αστικού κόμματος και μάλιστα του διαχειριστή των υποθέσεων της αστικής τάξης και του κράτους. Το άλλο με βάση ότι μέχρι σήμερα γνωρίζουμε σχετικά με τις θέσεις του, θα καταγραφεί ως ένα αριστερό ριζοσπαστικό κόμμα, που θα εκφράζει συμφέροντα τμημάτων της μισθωτής εργασίας και του επαγγελματικού κόσμου.

Από τα πράγματα στην πολιτική σκηνή εμφανίζονται και στην πορεία αυτό θα γίνει πιο καθαρό, δύο μπλοκ δυνάμεων. Ένα αρραγές μπλοκ, απολύτως συντονισμένο, που εκφράζει την αστική τάξη και θα διαχειρίζεται το μνημόνιο και τη λιτότητα και από τα πράγματα θα ασκεί ακραία αντιλαϊκή πολιτική. Απαρτίζεται από τα βασικά αστικά κόμματα - Ν.Δ., ΠΑ.ΣΟ.Κ., Ποτάμι και μαζί τον κυβερνητικό ΣΥΡΙΖΑ. Από την άλλη το μπλοκ των λαϊκών δυνάμεων με σημαντική επιρροή μέσα στην κοινωνία, στο πολιτικό όμως επίπεδο πολύ ανομοιόμορφο, με μεγάλες διαφορές, χωρίς τη διαμόρφωση στοιχειωδώς ενιαίων επιδιώξεων και με πολύ μεγάλες αντιπαραθέσεις μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων που περιλαμβάνει. Είναι γεγονός ότι μεταξύ των κομμάτων αυτών υπάρχουν πολύ μεγάλες πραγματικές διαφορές που εμποδίζουν τη δημιουργία ενός μετώπου αυτή τη στιγμή, μπορούσε όμως να προχωρήσει καταρχήν η κοινή δράση.

Η εξέλιξη αυτή, η διαίρεση του ΣΥΡΙΖΑ, μπορεί να αποδειχθεί θετική για τις λαϊκές δυνάμεις. Καταρχήν ο αποπροσανατολισμός και οι αυταπάτες που δημιουργούσε ο ενιαίος ΣΥΡΙΖΑ ξεπερνιούνται, οι εργαζόμενοι μπορούν να δουν πολύ πιο καθαρά την πραγματικότητα, τα κόμματα, την πολιτική και τα συμφέροντα που εξυπηρετούν. Επιπλέον φαίνεται ότι οι εφεδρείες που ο αστικός πολιτικός κόσμος είχε μειώνονται, λιγοστεύουν τα καύσιμα. Η Ν.Δ. δεν δείχνει αξιόλογη δυναμική, ίσα- ίσα που διαιρεμένη και με νωπές τις μνήμες της αντιλαϊκής διαχείρισης που έκανε τα προηγούμενα χρόνια δύσκολα θα ανακάμψει. Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. πνέει τα λοίσθια, ενώ το Ποτάμι ταυτίστηκε σε τέτοιο βαθμό με τους δανειστές, που πλέον έχει εκτεθεί σοβαρά. Μόνη λύση αυτή τη στιγμή για το αστικό μπλοκ παραμένει ο κυβερνητικός ΣΥΡΙΖΑ και ο Αλέξης Τσίπρας.

Προ ημερών η μεγάλη γερμανική εφημερίδα, η Φρανκφούρτερ Αλγκεμάινε Τσάιτουγκ, έγραφε ότι «ο Τσίπρας παραμείνει η μοναδική λύση για το αστικό σύστημα της χώρας. Μόνο αυτός έχει ευρεία επιρροή στον ελληνικό λαό και μπορεί να διεκδικήσει την κυβέρνηση στις επόμενες εκλογές».  Τέτοια έλλειψη εναλλακτικών λύσεων. Η κρίση του πολιτικού συστήματος που σοβεί χρόνια, όχι μόνο δεν ξεπερνιέται αλλά μεγαλώνει και το μέλλον για την κυβέρνηση και τα αστικά κόμματα προμηνύεται δύσκολο, όταν μάλιστα κανείς αναλογιστεί ότι είναι αναγκασμένη να εφαρμόσει τα πιο ακραία αντιλαϊκά μέτρα και σε πλήρη αντίθεση με το λαό και τη νεολαία. Ιδιαίτερα αν οι εξελίξεις κάνουν αναγκαία τη στήριξη της κυβέρνησης από όλα ή τα περισσότερα αστικά κόμματα η αποκάλυψη θα είναι ολοκληρωτική. Φυσικά κανείς δεν πρέπει να έχει την παραμικρή αμφιβολία ότι η κυβέρνηση, το κράτος και οι μηχανισμοί του, οι ευρωπαίοι «εταίροι μας» θα κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να χειραγωγούν το λαό και να ελέγχουν τις εξελίξεις.

Τι γίνεται όμως στην άλλη όχθη, αυτή των λαϊκών δυνάμεων και των λαϊκών συμφερόντων; Το ΟΧΙ στο δημοψήφισμα με όλες τις αντιφάσεις και τις ασάφειες του κατέγραψε ένα πολύ μεγάλο τμήμα της εργατικής τάξης και του λαού να τοποθετείται με την ψήφο του, παρά τις πιέσεις και την προσπάθεια κατατρομοκράτησης του και να απαιτεί να τελειώνουμε με την τρόικα, τα μνημόνια, τη λιτότητα, με το τσαλαπάτημα της κυριαρχίας της χώρας και της αξιοπρέπειας του. Το ποσοστό αυτό ήταν τέτοιο ώστε δημιούργησε μείζον ζήτημα στον πρωθυπουργό που μάλλον ανέμενε ΝΑΙ και στη χειρότερη περίπτωση ένα ισχνό ΟΧΙ και αναγκάστηκε με μεγάλο κόστος να μετατρέψει αυτό το μεγαλειώδες ΟΧΙ σε ΝΑΙ και να οδηγήσει στην πλήρη αποδοχή των απαιτήσεων των δανειστών.

Από την πλευρά των εργαζομένων καταγράφεται η απόφαση ευρέων τμημάτων του λαού να αντισταθούν στην ολοκληρωτική υποταγή και τον εξανδραποδισμό τους. Οι αγωνιστικές διαθέσεις υπάρχουν, ενώ καθημερινά νέες προϋποθέσεις δημιουργούνται. Οι πολιτικές δυνάμεις όμως που αναφέρονται στο λαό μάλλον στέκονται σαστισμένες στο σταυροδρόμι και δεν ξέρουν πιο δρόμο να πάρουν. Ο πραγματικός δρόμος είναι η ενωτική δράση του λαού, η ανάπτυξη των αγώνων με στόχο την ανατροπή αυτής της πολιτικής και την ήττα των δυνάμεων του κεφαλαίου. Μια τέτοια προοπτική όμως σήμερα δεν διαφαίνεται, όσο δεν δημιουργείται το κοινωνικό και πολιτικό μέτωπο του λαού που θα εκφράσει τα συμφέροντα του, θα απαντήσει στην αποκρουστική προπαγάνδα Βρυξελλών, κυβέρνησης και αστικής αντιπολίτευσης για δραχμολάγνους, για λιμούς και καταποντισμούς, που θα επεξεργαστεί την εναλλακτική πρόταση για το λαό και τη χώρα ως απάντηση στην εφαρμοζόμενη πολιτική. Εκεί βρίσκεται το πρόβλημα.

Γεράσιμος  Αραβανής

22:49:14

2015-07-25