The artist
Το «Artist» του Μισέλ Χαζαναβίσιους είναι μια ταινία που θα αγαπήσουν μόνον όσοι αγαπούν βαθιά από μέσα τους τον κινηματογράφο, αλλά και όσοι αναζητούν ακόμη ίχνη από τη χαμένη τους αθωότητα συνειδητά ή υποσυνείδητα. Γιατί αυτή η ταινία, που γυρίστηκε ασπρόμαυρη και χωρίς ήχο, είναι φτιαγμένη με αγάπη για το ίδιο το σινεμά από κάποιον που γνωρίζει το μέσο και την ιστορία του απέξω και ανακατωτά.
Με πλήθος αναφορών σε ταινίες και ηθοποιούς περασμένων εποχών και μεγαλείων, ο Χαζαναβίσιους έφτιαξε το δικό του ριμέικ του «Ενα αστέρι γεννιέται» τοποθετώντας την ιστορία του στο 1927, λίγο πριν από την «εισβολή» του ήχου στον κινηματογράφο. Τότε που όλα άλλαξαν από τη μια στιγμή στην άλλη και η φωνή ήταν ο πραγματικός πρωταγωνιστής των ταινιών, αφήνοντας στο περιθώριο τους σταρ του βωβού που δεν θέλησαν ή δεν μπόρεσαν να συμβιβαστούν μαζί της.
«Ο κόσμος θέλει να δει εμένα!» φωνάζει ο Τζορτζ Βαλεντίν (Ζαν Ντιζαρντέν), ο ευχάριστος, λαοφιλής, επικοινωνιακός μα και ματαιόδοξος αστέρας του βωβού ο οποίος βέβαια υπολογίζει χωρίς τον ξενοδόχο και κάνει λάθος, αφού τελικά η προστατευόμενή του νεαρή ηθοποιός Πέπι Μίλερ (Μπερενίς Μπεζό) είναι εκείνη που θα κλέψει την παράσταση, θα καταξιωθεί ως φρέσκο πρόσωπο του ήχου και θα τον αφήσει στη μοναξιά του αλκοόλ, χωρίς ωστόσο ποτέ να πάψει να τον αγαπά.
Ο Χαζαναβίσιους «παίζει» γλυκά με το ίδιο το σινεμά και την ιστορία του. Η εικόνα του Ντιζαρντέν για παράδειγμα παραπέμπει αμέσως σε πρόσωπα όπως ο Ερολ Φλιν, ο Τζον Γκίλμπερτ και κυρίως ο Τζιν Κέλι, ενώ κατά ένα μαγικό τρόπο, το φιλμ παρ` ότι έχει γυριστεί πάνω στο πασίγνωστο μοντέλο των δραμάτων της εποχής που τοποθετείται, δείχνει μοντέρνο! Αλλά για σκεφτείτε το: μέσα στη φασαρία και στον βομβαρδισμό των οπτικοακουστικών εφέ που πλέον χαρακτηρίζουν το 80% του κινηματογράφου, μια βωβή και ασπρόμαυρη ταινία τι άλλο από μοντέρνα θα μπορούσε να δείχνει;
Πάνω απ` όλα όμως το «Artist» είναι η ερωτική επιστολή του Χαζαναβίσιους προς το ίδιο το σινεμά, γι` αυτό και αισθάνθηκα τυχερός που «με έβαλε στην κοινοποίηση». Γιατί η αγάπη του είναι τρελή όσο τρελό είναι και το ρίσκο που πήρε, γιατί πραγματικά θέλει κότσια και τρέλα ώστε εν έτει 2011 να γυρίσεις μία ταινία ασπρόμαυρη και βωβή ακριβώς όπως γυρίζονταν οι ταινίες όταν το σινεμά γεννιόταν.
Η ταινία είναι ασπρόμαυρη και σχεδόν ολόκληρη βωβή. Η πρεμιέρα της πραγματοποιήθηκε στο Φεστιβάλ Καννών όπου ο Ντιζαρντέν κέρδισε το βραβείο Καλύτερου Ηθοποιού. Κυκλοφόρησε στους κινηματογράφους στις 12 Οκτωβρίου 2011 στη Γαλλία και στις 23 Νοεμβρίου 2011 στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Απέσπασε εξαιρετικές κριτικές ενώ έχει λάβει πολλά βραβεία και υποψηφιότητες. Βραβεύτηκε με τρεις Χρυσές Σφαίρες συμπεριλαμβανομένης και Καλύτερης Ταινίας Κωμωδία/Μιούζικαλ, 12 υποψηφιότητες για BAFTA κερδίζοντας 7, μεταξύ των οποίων Καλύτερης Ταινίας, Σκηνοθεσίας και Α` Ανδρικού Ρόλου και 10 υποψηφιότητες για Όσκαρ κερδίζοντας 5, μεταξύ των οποίων Καλύτερης Ταινίας, Σκηνοθεσίας και Α` Ανδρικού Ρόλου. Η βράβευση της ταινίας με Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας την κατέστησε την πρώτη βωβή παραγωγή που κέρδισε το βραβείο μετά Τα Φτερά (Wings, 1927) στην πρώτη τελετή των βραβείων το 1929, την πρώτη ταινία με ανάλυση εικόνας 4:3 που κέρδισε το βραβείο μετά την ταινία Μάρτι (Marty, 1955) το 1956 και την πρώτη ασπρόμαυρη ταινία που κέρδισε το βραβείο μετά την ταινία Η Λίστα του Σίντλερ (Schindler`s List, 1993) το 1994.
athensmagazine.gr, wikipedia
2015-02-02
