Agora

Στην Αλεξάνδρεια του 4ου αιώνα μ.Χ., η μαθηματικός και αστρονόμος Υπατία προσπαθεί να λύσει το μυστήριο της κίνησης των πλανητών του ηλιακού συστήματος, όταν δεν διδάσκει τους μαθητές της στη βιβλιοθήκη του πατέρα της.

Όμως, οι αναταραχές που ξεσπούν από τους Χριστιανούς που θέλουν να επιβάλουν τη μονοθεϊστική πίστη τους στους Ρωμαίους και τους Εβραίους θα θέσουν σε κίνδυνο όχι μόνο την έρευνά της, αλλά και την ίδια τη ζωή της…

Σκηνοθεσία: Alejandro Amenábar
Παίζουν: Rachel Weisz, Max Minghella, Oscar Isaac, Michael Lonsdale

Κριτική

Ο πολυτάλαντος ισπανός δημιουργός Alejandro Amenábar ξεκίνησε μια ελπιδοφόρα καριέρα στο χώρο του θρίλερ, που κορυφώθηκε λαμπρά με τις ταινίες «Άνοιξε Τα Μάτια» και «Οι Άλλοι», για να κάνει στροφή με το αδύναμο, αλλά αρκούντως συναισθηματικά φορτισμένο ώστε να του χαρίσει το Όσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας, δράμα «Η Θάλασσα Μέσα Μου».

Τώρα, δοκιμάζεται σε ένα ακόμα είδος με το «Agora», αυτό της ιστορικής βιογραφίας, που θέλει την Αλεξανδρινή μαθηματικό και αστρονόμο Υπατία στο κέντρο κοινωνικών, πολιτικών και θρησκευτικών αναταραχών.

Κατανοούμε και επικροτούμε τη θαρραλέα ιδέα του Amenábar να “διαβάσει” μέσα από την ιστορία της Υπατίας την έλευση του χριστιανικού σκοταδισμού που απάλειψε τη χαρά και το φως των επιστημών, της γνώσης και της φιλοσοφικής αναζήτησης για να επιβάλει τις δογματικές του αντιλήψεις με τη βία και να οδηγήσει το δυτικό κόσμο στο Μεσαίωνα.

Δυστυχώς, όμως, ο ισπανός σκηνοθέτης (και συνσεναριογράφος) δείχνει να θέλει να ενσωματώσει πολύ περισσότερα πράγματα στο «Agora» απ’ όσα μπορεί να αντέξει η διάρκεια και η ανάπτυξή της ταινίας (όπως η σημασία της Υπατίας για την αστρονομία, οι πολιτικές αναταραχές, οι θρησκευτικές διαμάχες, αλλά και ένα ερωτικό τρίγωνο), με αποτέλεσμα να παραμένει στην επιφάνεια της αφήγησής του και με την προβλέψιμη σκηνοθεσία του να χάνει όλα τα καίρια σημεία για να μιλήσει για κάτι ουσιαστικό. Επιπλέον, ο Amenábar έριξε πολύ βάρος και στην – ομολογουμένως επιτυχημένη – αναπαράσταση της Αλεξάνδρειας, αμελώντας την προετοιμασία των ηθοποιών του, τους οποίους αφήνει να παραδώσουν τυποποιημένες ερμηνείες. (Σπύρος Θωμόπουλος – Nooz.gr)