Η διπλή ζωή της Βερόνικα

Σινεφίλ
Σκηνοθεσία: Κριστόφ Κισλόφσκι
Ερμηνεία: Ιρέν Ζακόμπ, Φιλίπ Βολτέρ, Κλοντ Ντινετόν

Γλώσσα: Γαλλικά, Πολωνικά
Διάρκεια: 98΄

Βραβείο Οικουμενικής Επιτροπής Φεστιβάλ Καννών 1991
Βραβείο FIPRESCI Φεστιβάλ Καννών 1991
Βραβείο Α` Γυναικείας ερμηνείας (Ιρέν Ζακόμπ) Φ. Καννών 1991
Υποψήφια για Χρυσό Φοίνικα Φεστιβάλ Καννών 1991
Υποψήφια για Χρυσή Σφαίρα καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας

Υπόθεση: Μία από τις ωραιότερες ταινίες του Πολωνού δημιουργού, με θέμα δύο γυναίκες που δεν γνωρίζονται μεταξύ τους, αλλά έχουν τις ίδιες ευαισθησίες, την ίδια κλίση για τη μουσική και την αίσθηση ότι κάπου αλλού βρίσκεται το άλλο τους μισό.
Η Βερόνικα ζει στην Κρακοβία. Έχει αδύναμη καρδιά. Αν και δεν είναι επαγγελματίας ερμηνεύτρια, περνά από ακρόαση και παίρνει μέρος σε μια μουσική βραδιά. Πεθαίνει τραγουδώντας ένα πανέμορφο σόλο. Στη Γαλλία η Βερονίκ πενθεί σαν να έχασε ένα δικό της άνθρωπο. Διακόπτει τα μαθήματα φωνητικής, ακούει διαρκώς το μουσικό θέμα που ερμήνευε η Βερόνικα τη στιγμή που η καρδιά της την πρόδωσε, και γνωρίζεται με ένα συγγραφέα παιδικών βιβλίων, ο οποίος κατασκευάζει μαριονέτες και γράφει μια ιστορία για δύο κοπέλες που μοιράζονται το ίδιο πνεύμα.

«Η διπλή ζωή της Βερόνικα» στην πραγματικότητα είναι μια αυτοβιογραφική ταινία που αποτυπώνει τη νοσταλγία του Κριστόφ Κισλόφσκι και την αγωνία του να βρει ένα σταθερό σημείο αναφοράς σε μια κρίσιμη καμπή της ζωής του. Το 1991, χρονιά κατά την οποία γυρίστηκε, ο Πολωνός δημιουργός είχε εγκατασταθεί μόνιμα στη Γαλλία και είχε ανοίξει ένα νέο κεφάλαιο στην καριέρα του, που έμελλε να είναι και ο επίλογός της.

Η «Βερόνικα» είναι ένα γοητευτικό παιχνίδι ανάμεσα στο πραγματικό και το ιδεατό· Ξεκινάει από τα πρόσωπα και την αντανάκλασή τους στον καθρέφτη και κορυφώνεται, παίρνοντας τις διαστάσεις μιας εσωτερικής, υπαρξιακής, περιπέτειας γύρω από την αναζήτηση της ουσίας του ανθρώπου τη στιγμή που η ψυχή εγκαταλείπει το σώμα. Η «Βερόνικα» είναι ο ίδιος ο Κισλόφσκι διαιρεμένος στα δύο. Ο μισός στο παρελθόν, ο άλλος μισός στο παρόν.

Στο πρώτο μέρος της ταινίας, το πολωνικό που είναι πιο συμπαγές, η Βερόνικα, μια νεαρή τραγουδίστρια με εύθραυστη καρδιά, προσπαθεί να ανυψωθεί με κινητήριο δύναμη την τέχνη (η θεϊκή φωνή της είναι σαν την ψυχή που ζητάει να βγει από σώμα και ν` αναληφθεί στους ουρανούς), όμως, το κορμί (που συν τοις άλλοις είναι και άρρωστο) υποτάσσεται στον νόμο της βαρύτητας. Στο δεύτερο μέρος, μια Γαλλίδα σωσίας της Βερόνικα, η Βερονίκ, που εγκατέλειψε το όνειρο να γίνει σολίστ και τώρα παραδίδει μαθήματα μουσικής σε ένα δημοτικό σχολείο, αρχίζει να συλλαμβάνει με τη διαίσθησή της μηνύματα από έναν «άλλο» κόσμο. Η γνωριμία της με έναν καλλιτέχνη του κουκλοθέατρου και ο έρωτάς της γι` αυτόν θα επιταχύνει την κατάδυση στην ψυχή της. Μια φωτογραφία - ντοκουμέντο (τραβήχτηκε τυχαία από την Βερονίκ σε μια εκδρομή της στην Κρακοβία και απεικονίζει την Βερόνικα ανάμεσα στο πλήθος μιας διαδήλωσης) θα λειτουργήσει ως καταλύτης και θα τη φέρει στον δρόμο της επιστροφής προς το σπίτι του πατέρα της.

Η κινηματογραφική μηχανή, άλλοτε διαγράφει κυκλική τροχιά για να συμπέσουν οι εικόνες των δύο γυναικών (η Βερονίκ είναι το είδωλο της Βερόνικα στον καθρέφτη και τούμπαλιν) και άλλοτε δημιουργεί τέλεια συμμετρία ανάμεσα στα πρόσωπα της Βερόνικα και της Βερονίκ, τα οποία αντιπροσωπεύουν το παρελθόν και το παρόν του Κισλόφσκι. Σύμφωνα με τα λόγια του: «Η «Βερόνικα» είναι το χαρακτηριστικό παράδειγμα ταινίας για μια γυναίκα, επειδή οι γυναίκες αισθάνονται με μεγαλύτερη ένταση τα πράγματα, έχουν περισσότερα προαισθήματα, μεγαλύτερη ευαισθησία και διαίσθηση, και δίνουν περισσότερη σημασία σ` όλα αυτά. «Η Βερόνικα» δεν θα μπορούσε να γυριστεί για έναν άντρα».

Η «Διπλή ζωή της Βερόνικα» έκανε γνωστό στο ευρύ κοινό τον Κισλόφσκι. αλλά και τον μόνιμο συνεργάτη του, τον συνθέτη Ζμπίγκινεφ Πράισνερ ο οποίος υπογράφει το εξαιρετικό σάουντρακ της ταινία