Σήμερα, Τρίτη 22/02, η Κινηματογραφική Λέσχη του Ορφέα, προβάλλει σε επανέκδοση στον Δημοτικό Κινηματογράφο Απόλλων, την ταινία ‘Τα κόκκινα παπούτσια’, που θεωρείται ένα από τα αριστουργήματα της Έβδομης τέχνης. Η ταινία έχει κερδίσει δύο Όσκαρ, μουσικής και σκηνογραφίας.
Ώρες προβολής: 19.00 & 21.30
Πρόκειται για Αγγλική ταινία παραγωγής 1948, σε σκηνοθεσία Μάικλ Πάουελ, Έμερικ Πρεσμπέργκερ με τους: Άντον Γουόλμπρουκ, Μόιρα Σίρερ, Μάριους Γκέρινγκ, Λεονίντ Μασίν .Διάρκεια: 136 λεπτά.
Υπόθεση
Ο Μπόρις Λερμοντόφ, διευθυντής του ομωνύμου διάσημου θιάσου, απαιτεί απόλυτη αφοσίωση στην τέχνη και τον ίδιο. Όταν τα δυο λαμπρά του ταλέντα, η αιθέρια χορεύτρια Βίκι Πέιτζ και ο νεαρός συνθέτης Τζούλιαν Κράστερ, ερωτευθούν παράφορα, αυτός θα τους εξορίσει άμεσα από τον καλλιτεχνικό του παράδεισο.

Κόκκινο το χρώμα του πάθους, της αλλαγής και κόκκινο το χρώμα του κινδύνου, της φωτιάς που μπορεί να σε κάψει. Στην ταινία “Τα Κόκκινα Παπούτσια” βλέπουμε όλες τις “αποχρώσεις” του κόκκινου μέσα από το ανέβασμα της ομώνυμης παράστασης μπαλέτου που είναι βασισμένη στο παραμύθι του Hans Christian Andersen. H ταινία ενσωματώνει το φανταστικό του παραμυθιού κι επιχειρεί την απεικόνιση του στην μεγάλη οθόνη. Στο τέλος της, οι ταυτίσεις του μύθου, της παράστασης και της ζωής θα είναι τόσο πολλές, που όποια διάκριση μεταξύ τους θα είναι αδύνατη.

“Τα κόκκινα παπούτσια” είναι μια βρετανική παραγωγή γυρισμένη το 1948 και σήμερα θεωρείται μια από τις πιο κλασικές ταινίες με θέμα τον χορό. Στο παραμύθι έχουμε μια κοπέλα η οποία θαμπώνεται με την ομορφιά ενός ζευγαριού κόκκινων παπουτσιών. Όταν θα θελήσει να σταματήσει να χορεύει θα είναι πλέον αργά γιατί τα παπούτσια είναι ζωντανά και θα συνεχίσει ώσπου τελικά θα πεθάνει φορώντας τα. Το παραμύθι θα γίνει ταινία για πρώτη αλλά όχι τελευταία φορά στα “Κόκκινα παπούτσια” του Michael Powell και του Emeric Pressburger.

Με την έναρξη της ταινίας παρακολουθούμε το σπουδαίο μπαλέτο του Boris Lermontov, το οποίο ελκύει κάθε επίδοξο καλλιτέχνη. Η χορεύτρια μπαλέτου Vicky Page και ο συνθέτης κλασικής μουσικής Julian Caster, θα είναι τα δυο ανερχόμενα ταλέντα που μετά από την γνωριμία τους με τον Boris Lermontov θα ενταχθούν στον θίασο. Από τις πρώτες στιγμές θα δείξουν την αξία τους και δεν θα αργήσει να έρθει η ώρα που ο Boris Lermontov θα τους επιβραβεύσει. Στην Vicky Page θα αναθέσει τον πρωταγωνιστικό ρόλο του μπαλέτου “Τα κόκκινα παπούτσια” και στον Julian Caster την διεύθυνση της ορχήστρας που το συνοδεύει.

Το στοιχείο που θα εντείνει το δράμα θα είναι η σύγκρουση μεταξύ του διευθυντή τους Lermontov και των δυο νέων. Αιτία, ο έρωτας των νέων αστεριών του θιάσου, θα προκαλέσει την οργή του Lermontov. Οργή που θα τους απομακρύνει από τον θίασο και θα τους οδηγήσει στην καλλιτεχνική απραξία. Ο Lermontov θεωρώντας πως ο καλλιτέχνης πρέπει να αφιερώνεται εξ` ολοκλήρου στο έργο του και έχοντας μια υπόνοια ζήλιας για την Vicky θα παραμείνει άτεγκτος στην απόφαση του ως το μοιραίο τέλος του έργου.

Από τους έντονους διαλόγους της ταινίας μένει το υπαρξιακό ερώτημα που θέτει ο Lermontov στην νεαρή Vicky. Τι βλέπει εκείνη ως λόγο ικανό για να συνεχίσει να ζει; Η απάντηση της αφοπλιστική: ο χορός. Αφαιρετικά ιδωμένο, το παραπάνω θέτει τον προβληματισμό για την ιεράρχηση των προτεραιοτήτων ή ακόμη και την σχέση που μπορεί να έχει η ζωή με την τέχνη. Η ιστορία βρίθει παραδειγμάτων του παραπάνω προβληματισμού που τις περισσότερες φορές οδηγεί στην σύγχυση. Αν όχι χαρακτηριστικότερο, σίγουρα πολύ αντιπροσωπευτικό το παράδειγμα του Φερνάντο Πεσσόα. Ο άσημος στην εποχή του Πορτογάλος λογοτέχνης επέλεξε μια ζωή χωρίς προσωπικές σχέσεις, οδηγώντας τον εαυτό του στην απομόνωση. Στο βιβλίο της ανησυχίας μπορούμε να δούμε να αναπτύσσονται σε βάθος οι προβληματισμοί του.

Επιστρέφοντας στην ταινία, πέρα από την αντιπαράθεση της τέχνης με την ζωή, έχουμε πάρα πολλές καλές σεκάνς. Χαρακτηριστική είναι το πρώτο ανέβασμα της παράστασης όπου η Vicky, που την υποδύεται η  Moira Shearer, εκπλήσσει με το μπαλέτο της πλαισιωμένη με την μουσική του μαέστρου της Julian. Στερεοτυπική τόσο στην δομή της όσο και την εξέλιξη της, “Τα κόκκινα παπούτσια” προσεγγίζουν αυτό που θα λέγαμε κλασικό στην έβδομη τέχνη και σίγουρα αποτελούν αναπόσπαστο και βασικό κομμάτι της κινηματογραφικής παραγωγής της Μεγάλης Βρετανίας.
 

κριτική sevenart