Η θαλασσινή πολιτιστική κληρονομιά όλων των Ελλήνων κινδυνεύει!

Η καταστροφή του ξύλινου αλιευτικού σκάφους «Αθανάσιος Γ» στις Αλυκές Λευκάδας προ ημερών στάθηκε αφορμή να αναδείξουμε ένα θέμα το οποίο δεν απολαμβάνει τη δημοσιότητα που θα έπρεπε,  για αυτό τον λόγο βρεθήκαμε στον τόπο όπου άλλο ένα παραδοσιακό σκάφος καταστράφηκε ακολουθώντας τις ντιρεκτίβες της Ευρώπης που αφορούν το μέτρο της απόσυρσης σκαφών στην αλιεία σύμφωνα με το οποίο όποιος θέλει να αποσύρει την άδεια αλιείας του σκάφους υποχρεωτικά το καταστρέφει!

Παρά τον φόρτο εργασίας προκειμένου να επιβεβαιώσουν την καταστροφή του σκάφους παραβρέθηκαν στην προγραμματισμένη καταστροφή υπάλληλοι της Περιφέρειας και του Λιμενικού. Παρών και ο αντιπεριφερειάρχης Λευκάδας κος Βερύκιος ο οποίος ξέσπασε κατά  «αυτού του εγκλήματος που διαπράττεται με την πολιτεία και την κοινωνία απλούς θεατές!»  Ο κος Βερύκιος έθεσε πολύ σημαντικές διαστάσεις του θέματος οι οποίες αν μη τι άλλο θα πρέπει να μας θορυβήσουν. Σύμφωνα με τον κο Βερύκιο πίσω από όλα αυτά κρύβεται ο αφανισμός τους αλιευτικού στόλου μας και  η επικράτηση των ιχθυοκαλλιεργειών, ένα θέμα στο  οποίο υπάρχουν πολιτικά συμφέροντα και πολιτικοί οι οποίοι είναι αναίσθητοι, είναι ανάλγητοι, είναι εγκληματίες!

Στόχος ο αφανισμός τους αλιευτικού στόλου μας και η επικράτηση των ιχθυοκαλλιεργειών!

Είναι οδυνηρή πραγματικότητα ότι εκατοντάδες σκάφη οδηγούνται στην καταστροφή ακολουθώντας την ευρωπαϊκή νομοθεσία που ορίζει πως όταν ο ιδιοκτήτης θέλει να αποσυρθεί από την αλιεία πρέπει να καταστρέψει το σκάφος του. Σκάφη τα οποία, όπως αναφέρει και ο κος Βερύκιος, έχουν κατασκευαστεί με μεράκι, πολύ ιδρώτα και πάνω από όλα με πολλή τέχνη. Αρετές οι οποίες εξαφανίζονται στις μέρες μας, αυτά τα παραδοσιακά σκάφη είναι φτιαγμένα από παλιούς μάστορες, έχουν απεριόριστη ζωή, θα μπορούσε ο ιδιοκτήτης να παίρνει την αποζημίωση, να αποσύρεται από τη αλιεία, χωρίς να χάνεται αυτό το ιστορικό ντοκουμέντο της ναυτικής μας παράδοσης. Αυτά τα σκάφη έχουν κάνει χιλιάδες μίλια, έχουν θρέψει οικογένειες, έχουν φτιάξει όνειρα και ελπίδες και από την μια στιγμή στην άλλη μετατρέπονται σε καυσόξυλα!  Έξω από τα δόντια τα λέει ο αντιπεριφερειάρχης: «Oλα αυτά συμβαίνουν γιατί υπάρχει η ηλιθιότητα της πολιτικής και των γραφειοκρατών, εντός και εκτός Ελλάδας! Θα πρέπει να μπορεί ο ψαράς να αποσύρεται, να παίρνει την αποζημίωση και να μπορεί να πουλήσει το σκάφος, να το αξιοποιήσει, να το χαρίσει, οτιδήποτε άλλο παρά να το καταστρέψει!»

Ακολουθούμε την ηλιθιότητα της πολιτικής και των γραφειοκρατών!

Ο κος Βερύκιος έδειξε πολύ ενοχλημένος από την όλη διαδικασία, προτάσεις υπάρχουν πολλές, δυστυχώς όμως όχι αυτιά πρόθυμα να τις ακούσουν! Θα μπορούσε να επιτρέπεται το σκάφος να βυθιστεί, να πουληθεί σε αλλοδαπό και να μην χρησιμοποιηθεί για την αλιεία αφού απαγορεύεται, να μετατραπεί σε κινούμενη διαφήμιση για τη Ελλάδα και την ελληνική παραδοσιακή ναυπηγική.

«Η ηλιθιότητα είναι ανίκητη, όσο υπάρχουν ηλίθιοι άνθρωποι στα Υπουργεία, ανεγκέφαλοι χωρίς συναίσθημα και χωρίς ρομαντισμό, χωρίς αγάπη για την παράδοση η Ελλάδα εκτός από το να σκοτώνει τους νέους της και να τους στερεί την ελπίδα, σκοτώνει και την παράδοση, απόδειξη σήμερα!»

Στη Λευκάδα γύρω στα 120 σκάφη έχουν καεί, τα έχουν σπάσει με την τσάπα! Σύμφωνα με στοιχεία του Πολιτιστικού Ομίλου Φίλων Παραδοσιακών Σκαφών το 2011 και το 2012, μέχρι τον Νοέμβριο, καταστράφηκαν 787 σκάφη και απορροφήθηκαν 47,5 εκατ. ευρώ από τα 67 εκατ. ευρώ που αναλογούν στη χώρα μας. Από αυτά τα 149 ήταν βιντσότρατες, τα 16 μηχανότρατες, τα 15 γριγρί και τα υπόλοιπα ήταν παράκτια σκάφη με δίχτυα-παραγάδια.  Για τους επόμενους μήνες έχουν προγραμματιστεί άλλα 223 σπασίματα. Ανάμεσά τους, και 40 βιντσότρατες. Από το 2010 που βγήκε ο Μεσογειακός Κανονισμός Αλιείας, οι βιντσότρατες τέθηκαν ουσιαστικά εκτός νόμου.

Θεωρούνται υπεύθυνες για τη μειωμένη αναπαραγωγή των ψαριών γιατί στο πέρασμά τους γδέρνουν όλο τον βυθό. Γι` αυτό η ΕΕ αποζημιώνει τους ιδιοκτήτες τους στο 140% της αξίας τους, ενώ τα υπόλοιπα σκάφη τα αποζημιώνει στο 100%. Το Ευρωπαϊκό Ταμείο Αλιείας δίνει δύο εναλλακτικές για την απόσυρση αυτών των σκαφών. Είτε την πλήρη καταστροφή τους είτε τη μετατροπή τους σε τουριστικά ή μουσειακά εκθέματα. Σε αυτή την περίπτωση, όμως, τα χρήματα είναι πολύ λιγότερα οπότε οι ψαράδες προτιμούν το σπάσιμο και θα πρέπει να πούμε ότι ένα μέρος της ευθύνης φέρουν και οι ιδιοκτήτες οι οποίοι για ευνόητους λόγους δέχονται τα χρήματα αλλά και την καταστροφή της πολύτιμης περιουσίας τους. Από την μια ο αγώνας για  την διάσωση της πολιτιστικής μας κληρονομιάς, για ότι με πολύ αγάπη και μεράκι έχουν φτιάξει οι καραβομαραγκοί και από την άλλη η Ευρώπη και η νομοθεσία την οποία έχουμε αποδεχτεί καταστρέφοντας έτσι τα «ξύλινα τείχη» της πολιτιστικής μας κληρονομιάς.

Κατερίνα Μεσσήνη

2013-01-15