Τα πέντε τελευταία χρόνια αθροιστκά το ποσοστό της ύφεσης  έχει εκτιναχθεί στο 25%, ποσοστό πρωτόγνωρο και τρομακτικό για την χώρα που μαζί με την πιό βίαιη δημοσιονομική προσαρμογή πού έχει γνωρίσει κρατικός οργανισμός , να σχηματίζουν ένα επικίνδυνο κοκτέιλ, ώστε παγκοσμίου κύρους οικονομολόγοι να του προσδίδουν χαρακτηριστικά του <<κράχ>>  του 1929.

Αυτή η ύφεση που φαίνεται να τρέχει με ρυθμούς ακόμη ανεξέλεγκτους , οδηγεί σταδιακά, δίκην σπιράλ,  στην βύθιση της ελληνικής οικονομίας και στην εκτίναξη των σχετικών δεικτών επί τα χείρω.

Απότοκος αυτής της οικονομικής βύθισης  είναι η μείωση  της κατανάλωσης κατά 12% κατά τον περασμένο Ιανουάριο, με όλο και συνεχώς αυξανόμενη τάση, η αδυναμία των νοικοκυριών να πληρώσουν τα δάνειά τους, τους λογαριασμούς ΔΕΗ  μαζί με τα χαράτσια ,αλλά και άλλες στοιχειώδης λειτουργικές ανάγκες,  ή η αδυνμία των επιχειρήσεων να εξωφλήσουν ασφαλιστικές εισφορές με αποτέλεσμα το ΙΚΑ να παρουσιάζει έλλειμα 500 Εκ. ΕURΟ και να τίθεται ζήτημα επιβίωσής του.

Ολόκληρη αυτή η οικονομική καταβαράθρωση της χώρας,  λειτουργεί σαν σπιράλ , με αποτέλεσμα να επηρεάζει τον έναν τομέα μετά τον άλλον, το ένα οικονομικό μέγεθος μετά το άλλο και ολόκληρη η χώρα να βιώνει μια πρωτόγνωρη οικομική κρίση , που μετατρέπεται , σαν χιονοστιβάδα σε κοινωνική κρίση.

Το  μεταπολιτευτικό πολιτικό μοντέλο , το πολιτικό σύστημα , στην πιό κρίσιμη στιγμή γιά την χώρα , το 2009, κατάφερε , διότι περί κατορθώματος πρόκειται, με τις αβελτηρίες , τις παλινωδίες και τις πελατειακές σχέσεις ,  να μετατρέψει την δημοσιονομική  κρίση  σε κρίση χρέους.  Αυτή η κρίση χρέους οδήγησε σήμερα ,  όπω ς το σύννεφο φέρνει την καταιγίδα,  στην γενικευμένη οικονομική βύθιση, με συνακόλουθη την κοινωνική εξαθλίωση.

Αυτό το ίδιο το πολιτικό σύστημα , `ετσι όπως εκφράζεται και σήμερα τρικομματικά,  το οποίο εν πολλοίς δημιούργησε την σημερινή ζοφερή κατάσταση,  εξακολουθεί  να την διαχειρίζεται με όρους πολιτικού αμοραλισμού. Έρμαιο και υποχείριο των αποφάσεων του μνημονίου και της τρόικα, δεν μπορεί να αρθρώσει και να δημιουργήσε ένα plan  Β , ικανό να αντιπροτείνει και να αντιπαρατάξει την ελληνική πολιτικοοικονομική λύση στις επιταγές του ΔΝΤ.

Το κυρίαρχο επιχείρημα-ερώτημα:  <<τι θέλετε να αφήσομε την χώρα χωρίς λεφτά;>>,ειναι το μοντέλο διακυβέρνησης, χάριν του οποίου , σαν οδαλίσκη η χώρα,  οδηγείτε  σε όλο και μεγαλύτεη ύφεση, ανεργεία και φτωχοποίηση. Απ` την πλευρά τους δε οι τροικανοί γνωρίζοντες την σοβαρή και εμπερίστατη κατάσταση της χώρας οδηγούν τα πράγματ δια του πειθαναγκασμού σε περαιτέρω εξαθλίωση του λαού,  προκειμένου η χώρα , κατά την άποψή τους,   να καταστεί ανταγωνιστική.

Η κατάσταση δεν φαίνεται να αλλάζει ,τουλάχιστον για την προσεχή διετία. Οι διακηρύξεις περί ανάπτυξης μόνο σε ψυχολογική αντιστροφή του κλ`ιματος κατατείνουν. Διότι η ανάπτυξη ούτε  <<διατάσσεται>>, ούτε <<ικετεύεται>>.  Τα διεθνή κεφάλαια , αφού η ελληνική ασωτερική αγορά έχει  <<στραγγίσει>> από ρευστότητα, γνωρίζουν άριστα  <<πότε,, πού και πώς>>  θα επενδύσουν. Δέν είναι τυχαίο το γεγονός ότι,  σύμφωνα με τα στοιχεία της EUROSTAT, το Βέλγιο είναι πρώτο σε επενδύσεις και ας υπήρξε για ένα χρόνο χωρίς κυβέρνηση! Το Βέλγιο και όχι η Βουλγαρία και η πρός βουλγαροποίηση Ελλάδα , με τους χαμηλούς μισθούς και ημερομίσθια.

Κάνοντας μιά υπόθεση εργασίας , ας δεχθούμε ότι η πολυθρύλητη ανάπτυξη ξεκινα ... σήμερα.Πόσα χρόνια θα απαιτηθούν για να απορροφηθούν οι 1.500.00 άνεργοι σ` υτή τη χώρα; Έστω και άν δεχθούμε πώς η έναρξη των επενδύσεων θα σημάνει την ανάταξη του ψυχολογικού παράγοντα.

Επομένως , γιατί οι ιθύνοντες εξακολουθούν να μλην μιλάνε με ειλικρίνεια στον ελληνικό λαό;

Με ταχύτατους ρυθμούς πρέπει να προχωρήσουμε σε ένα ΕΘΝΙΚΟ  ΣΧΕΔΙΟ  ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗΣ.  Να βρεθεί ένας έλληνας ... Ταγίπ Ερντογάν που θα΄στείλει τον λογαρισμό εκεί που πρέπει , όπως ήταν το σύνθιημα του τούρκου πρωθυπουργού όταν πρωτοεξελέγη. Να πάμε σ`ενα εθνικό σχέδιο το οποίο θα στηρίζει και θα δίνει ώθηση στους τέσσερεις πυλώνες της ελληνικής οικονομίας.

Τον πρωτογενή τομέα που τόσο απερίσκεπτα εγκαταλείφθηκε, αφού `εδινε το 30%  του ΑΕΠ και σήμερα δίνει μόνο το 10%,  τις εναλλακτικές πηγές ενέργειας,τον τουρισμό και τη ναυτιλία. Συγροτημένα και προγραμματισμένα κυρίως η στροφή προς τον πρωτογενή τομέα με αναδασμούς της αργούσας και αναξιοποίητης δημόσιας γής, με πρωτοπόρες και εναλλακτικές καλλιέργειες ,  με σύχγρονες εφαρμογές ,  με επιστημονικές παρεμβάσεις,ώστε να δοθεί διέξοδος και στο σχολάζον αστικό εργατικό δυναμικό, το οποίο εξακολουθεί να ...βαυκαλίζεται και να του χαιδεύουν τ` αυτιά ,με  τις εξαγγελίες ,  κάθε τόσο , περί ανάπτυξηςκαι να προσδοκά  έολες απασχολίες βαίνοντας καθημερινά όλο και περισσότερο πρός την εξαθλίωση.

Θοδωρής Γεωργάκης

2013-03-10