Οι αναθεωρητές νεοέλληνες ιστορικοί και  ιστοριοδίφες, πάνω από τριάντα χρόνια τώρα προχωρούν  σε μιά νέα ιστορική ανάλυση, καταγγέλοντας  την προηγούμενη ιστορική ανάλυση,  δήθεν σαν <<αναχρονιστική και εθνοκεντρική>> και μάλιστα επιβεβλημένη απ` την  <<ως τότε κυρίαρχη ελληνοχριστιανική ιδεολογία>>.
         Ένας απ` τους διακηρυγμένους στόχους αυτής της νέας ιστοριογραφίας είναι η απαλλαγή της ιστορικής αφήγησης απ` τα <<στερεότυπα>> και τους  <<μύθους>> , με τους οποίους , υποτίθεται, αυτή  ήταν μέχρι τότε συνδεδεμένη.
         Αυτή η νεοφανείσα κίνηση , έτσι όπως εκφράζεται , κατά καιρούς, είτε με επίθεση στον δήθεν μύθο του κρυφού σχολειού, είτε με την αμφισβήτηση της ελληνικότητας των ηρωικών μαχητών του Σουλίου, είτε με τον γνωστό ...συνωστιμό στήν Σμύρνη και ακόμη με την επίθεση κατά της εθναρχούσης,  κατά την τουρκοκρατία,  Ορθοδόξου Ελληνικής Εκκλησίας,  υποβαθμίζοντας τον καθοριστικό της ρόλο στην Επανάσταση του 1821, σε ένα κοινό στόχο φαίνεται να κατατείνει , στην  εθνοαποδόμηση και μόνο , στα πλαίσια μιάς αφυδάτωσης της Ελληνικής Ιστορίας ,  απ` τους συνεκτικούς εκείνους κρίκους , τουτέστιν ΕΘΝΟΣ ΚΑΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑ προς τελική στόχευση των οποιων  κατατείνουν οι ανομολόγητοι πόθοι τους.  Και όλη αυτή την εργώδη προσπάθεια την εντάσσουν , δήθεν , σε μιά επιχείρηση ανακάλυψης της πραγματικής ιστορικής αλήθειας.
        Μέχρι τώρα γνωρίζαμε τους εκπροσώπους αυτής της << εθνοαποδομητικής σχολής >> και μάλιστα άριστα , αφού στην χώρα μας, όσο μεγαλύτερος είναι  << ο βιασμός >>  της ιστορίας και των εθνικών συμβόλων , όσο πιο πομπώδης και ανατρεπτική είναι η δοκησισοφική ερμηνεία της ιστορίας , διότι περί ερμηνείας πρόκειται ξεκάθαρα και όχι νέας ιστοριογραφίας, τόσο μεγαλύτερες πιθανότητες έχει ο φορέας αυτών των απόψεων να σταλεί ακόμη   και σαν βουλευτής στο ελληνικό Κοινοβούλιο!
       Εσχάτως και με αφορμή τον εορτασμό της 25ης Μαρτίου,  πληροφορηθήκαμε εμβρόντητοι, από κάποιους συνδικαλιστές καθηγητές του ΠΑΜΕ, την  <<δική τους ιστορική αλήθεια >>, που φυσικώ τω λόγω , επρόκειτο για μιά ταξική επανάσταση και όχι για ένα εθνικό αγώνα ανεξαρτησίας, ενώ αμφισβητείται εντονότατα ο καθοριστικός ρόλος της εκκλησίας, εστιάζοντας κυρίως στο γεγονός πως το λάβαρο της επανάστασης δεν υψώθηκε απ τον  Παλαιών Πατρών Γερμανό , στον οποίο μάλιστα καταλογίζουν αντιεπαναστατική συμπεριφορά έναντι του απεσταλμένου, απ` τον Δημήτριο Υψηλάντη , Γρηγορίου Δικαίου , του ηρωικού Παπαφλέσσα.
       Μισές αλήθειες, στα πλαίσια διττής  στόχευσης και κατά του Γερμανού και της εκκλησίας γενικώτερα.
       Η άλλη ιστορική αλήθεια,  δοκιμασμένη και γαλβανισμένη στην βάσανο και κριτική κορυφαίων ιστορικών , σχεδόν διακόσια χρόνια τώρα, αναφέρει τα εξής σχετικά με την ιστορική συνάντηση στην Βοστίτσα , το σημερινό Αίγιο, την 23η Ιανουαρίου 1821, συνάντηση στην οποία  μπήκαν τα θεμέλια για τον εθνικό ξεσηκωμό .
      Σ` αυτή την μυστική συνάντηση πήραν μέρος, ο επίσκοπος Παλαιών Πατρών Γερμανός, ο επίσκοπος Κερνίτσης Προκόπιος, ο μητροπολίτης Χριστιανουπόλεως (Πύλου), ο πρωτοσύγκελλος Αμβρόσιος Φρατζής, ο Ανδρέας Ζαίμης, ο Σωτήριος Χαραλάμπης, ο Ιωάννης Παπαρηγόπουλος, ο Νικόλαος Λόντος και φυσικά ο Παπαφλεσσας , σαν απεσταλμένος του Υψηλάντη. Είναι γεγονός πως ο ενθουσιώδης και χειμαρρώδης Παπαφλέσας  αντιμετωπίστηκε με μεγάλη επιφύλαξη απ` τους παρισταμέννους και ιδιαίτερα απ΄τον Γερμανό, ο οποίος εξέφραζε σοβαρότατες επιφυλάξεις κατά πόσον ήταν έτοιμο το έθνος γιά επανάσταση , αλλά και κατά πόσον θα βοηθούσε η Ρωσία , αφού πολλές φορές στηρίχθηκαν οι έλληννες στους ομόθρησκους Ρώσους και πάντοτε  έβγαιναν προδομένοι και εγκαταλελειμένοι.
     Απαιτήθηκαν πέντε συνεδριάσεις για να πεισθούν όλοι οι παριστάμενοι για την καταλληλότητα της χρονικής στιγμής γιά την έναρξη του απελευθερωτικού αγώνα.
     Καθορίσθηκε η 25η Μαρτίου σαν ημέρα έναρξης του αγώνα, με αναλλακτικές ημερομηνίες, αν κάτι γινόνταν αντιληπτό απ` τους Τούρκους, την 23η Απριλίου ή την 21η Μαίου.. Και μέσα σε πανηγυρικό τόνο έγινε μάλιστα ο πρώτος έρανος , υπέρ του αγώνα. Ο Παλαιών Πατρών Γερμανός, αυτός ο, κατά το ΠΑΜΕ, αρνητής της επανάστασης , έδωσε χίλια δίστηλα, ο μητροπολίτης Χριστιανουπόλεως έδωσε δύο χιλιάδες γρόσια, ο επίσκοπος Κερνίτσης χίλια πεντακόσια , ο πρωτοσύγκελος Αμβρόσιος δύο χιλιάδες.
      Αυτή είναι η πανταχόθεν βαλλόμενη στάση της εκκλησίας , κατά τον Μεγάλο  Ξεσηκωμό, πέραν του γεγονότος ότι ήταν εθναρχουσα η εκκησία στους τέσσερεις αιώνες της σκλαβιάς , ήταν αυτή που έδωσε εκατόμβες ιερωμένων , όλα αυτά τα χρόνια που το ανυπότακτο ελληνικό φρόνημα δημιουργούσε κινήματα και επαναστάσεις πριν το 1821.
      Το  1575 ο μητροπολίτης Επιδαύρου Μκάριος Μελισσηνός ξεκίνησε επανάσταση στην Μάνη με τραγική κατάληξη αφού σφαγιάσθηκαν απ` τους τούρκους εκατοντάδες ρωμιοί σε αντίποινα.
      Το 1600 ο μητροπολίτης Λακεδαίμονος Χρύσανθος Λάσκαρης και ο επίσκοπος Μάνης Νεόφυτος μετέχουν στην δωδεκαετή επανάσταση του δούκα του Νέβερ Κάρολου Γονζάγα.
      Το 1638 ο πατριάρχης Κύριλλος Λούκαρης στραγγαλίζεται απ` τους τούρκους και ρίπτεται το σώμα του στον Βόσπορο .
      Το 1639 ο πατριάρχης Κύριλλος Κονταρής απ` την Βέρροια  απαγχονίσθηκε απ` τους τούρκους.
      Το 1650 στραγγαλίσθηκε ο πατριάρχης Παρθένιος ο Β.
      Το 1657 απαγχονίσθηκε ο πατριάρχης Παρθένιος ο Γ , ως συνομωτών κατά των τούρκων με τους Κοζάκους.
      Το 1684, χρονιά που ο ενετός Μοροζίνη εκδιώκει τους τούρκους απ` την Λευκάδα, ξεσηκώνεται με αφορμή αυτό το γεγονός ολόκληρη η Ρούμελη, με αρχηγούς τον επίσκοπο Αμφίσσης Ιερόθεο , τον Αθηνών Ιάκωβο, των Θηβών Ιερόθεο, τον Ευβοίας Αμβρόσιο, μαζί με τους οπλαρχηγούς , Μειντάνη, Χορμόπουλο , Λιβίνη και Χρήστο Βαλαωρίτη.
      Το 1767 ο απεσταλμένος της Μεγάλης Αικατερίνης  Γεώργιος Παπάζωλης , εκ Σιατίστης, συνενοείται γιά τον μεγάλο ξεσηκωμό σε Μοριά και Ρούμελη με τους μητροπολίτες, Παλαιών Πατρών Παρθένιο, Κερνίτσης Δανιήλ και Λακεδαίμονος Ανανία. Οι προετοιμασίες κινούν τις υοιψίες των τούρκων και συλαμβάνεται και αποκεφαλίζεται ο Ανανίας σαν κύριος υποκινητής.
     Ενα μικρό δείγμα , ένα ανθολόγιο, για την προσορά και τις θυσίες της Ορθόδοξης Εκκλησίας στον αγώνα για την ελευθερία και την εθνική ανεξαρτησία, χωρίς να αναφερθούμε στην κορυφαία θυσία του Αθανασίου Διάκου, στον ανασκολωπισμό. Ας φανταστεί και μόνο ο καθένας το μέγεθος του μαρτυρικού θανάτου, δια της εμπήξεως λοστού από έδρας σε αυχένα και μάλιστα ζών ,για να συναισθανθούμε πως αυτός ο ξεσηκωμός ήταν όχι ταξική επανάσταση , αλλά μιά  ομολογία, πρώτα υπέρ πίστεως όπως έλεγε ο Κολοκοτρώνης και ένας ύμνος προς την ελευθερία.

ΘΟΔΩΡΗΣ ΓΕΩΡΓΑΚΗΣ

2013-03-25