Περί το μέσον του 2010, όταν η χώρα μπήκε στην μέγγενη του μνημονίου, με τους ολέθριους χειρισμούς του Γιώργου Παπανδρέου και η δημοσιονομική κρίση, εν μιά νυκτί μετατράπηκε σε κρίση χρέους και συνακόλουθα σε κοινωνική κρίση, οι επαίοντες μιλούσαν γιά το  <<τέλος της μeταπολιτευτικής περιόδου>> και την απαρχή μιάς νέας εποχής στα πολιτικά μας πράγματα. Σχεδόν τρά χρόνια μετά το μόνο που άλλαξε σ`αυτή την χώρα είναι η δραματοποίηση και η αξαθλίωση της ζωής των Ελλήνων. Το σάπιο πολιτικό μας σύστημα όχι μόνο δεν άλλαξε, όχι μόνο δεν εισήλθε σε νέο στάδιο η πολιτική ζωή του τόπου,αλλά αντίθετα ζουν και βασιλεύουν όλες εκείνες οι παθογένειες που έφεραν την χώρα σαν οδαλίσκη ικέτιδα στην πόρτα της Γερμανίας και του ΔΝΤ.

 Αυτό το σάπιο πολιτικό σύστημα, έτσι όπως εκφράζεται απ` την τρικομματική κυβέρνηση και την αντιπολίτευση, δυστυχώς έχει βρεί και επινοήσει εκείνα τα υπαρξιακά αντισώματα που του επιτρέπει να ζεί καί να διαιωνίζετα, σε πείσμα όσων προεξοφλούσαν το πέρασμά του στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Αυτοί οι δύο πόλοι του κοινοβουλευτικού μας συστήματος, με κινήσεις αυτοπροστασίας προχώρησαν στην ιδεολογικοποίηση του μνημονίου. Eδωσαν ιδεολογικό περιεχόμενο στο μνημόνιο και το κατέστησαν  σαν πολιτικό διακύβευμα πέριξ του οποίου ζεί και κινείται η πολιτική ζωή του τόπου ακολουθώντας την πεπατημένη πάνω στην οποία κινείται μεταπολιτευτικά.

 Καμία φωνή πλέον δεν ακούετε για πολιτικές τομές, γιά αναθεώρηση του Συντάγματος, γιά θητείες σε όλα τα επίπεδα που θα εξωβελίσουν επί τέλους το πελατειακό σύστημα διακυβέρνησης, γιά  το πέρασμα των μακροοικονομικών μεγεθών στις περιφέρειες, όπως ήταν ο αρχικός σχεδιασμός του Καλλικράτη, γιά μείωση του αριθμού των βουλευτών, γιά σπάσιμο του Αθηνοκεντρικού κράτους, γιά στροφή στον πρωτογενή τομέα, για εξωρθολογισμό και ανασυγκρότηση του δημόσιου τομέα, για το ασυμβίβαστο βουλευτή και υπουργού, ώστε να σπάσει η ραχοκοκαλιά των πελατειακών σχέσεων, αλλά και μιά σειρά ακόμα δομικών αλλαγών που θα φέρει την χώρα σε ένα άλλο επίπεδο ευρωπαικό.

 Κυβέρνηση και αντιπολίτευση συνειδητά καθηλώνονται σε σκιαμαχίες περί του μνημονίου. Η μέν κυβέρνηση δια του κ. Σαμαρά εσχάτως ... διαπρύσιου κήρυκα του μνημονίου, η δέ αντιπολίτευση   απ την ιδία  μνημονιακή αφετηρία κινούμενη, όμως αντίρροπα, σε τελική ανάλυση επιβαβαιώνει την ύπαρξη του μνημονίου  αγνοώντας πως, με ή χωρίς μνημόνιο το επίπεδο ζωής των Ελλήνων με την βίαιη δημοσιονομική αναπροσαρμογή, που επεχείρησαν τα δύο κόμματα εξουσίας που κυβέρνησαν αυτόν τον τόπο, έχει φθάσει σε τέτοιο σημείο που απειλείται με ...βουλγαροποίηση.

  Στην κοινοβουλευτική μας πολιτική ιστορία πάντα ο έλληνας πολίτης πρεσέβλεπε και προσβλέπει στην εκάστοτε αντιπολίτευση σάν λύση εναλλακτική, σαν χρυσή ευκαιρία ανατροπών, πόσω μάλλον μετά την καταστροφική τριετία που ήδη διανύσαμε. `Ομως δυστυχώς ο ΣΥΡΙΖΑ έχει  αυτοπαγιδευθεί σ` αυτό το σάπιο πολιτικό μοντέλο και το πιό ολέθριο είναι πως δεν έχει την δυνατότητα να καθορίσει πράγματα και προτάγματα στην πολιτική ατζέντα. Ακολουθεί  όλα εκείνα τα στοιχεία που έχουν καταχωρηθεί στην συνείδηση του Έλληνα σαν παθογένειες του πολιτικού μας συστήματος, πιστεύοντας πως τα πρωινάδικα και τα τηλεπαράθυρα, στα οποία διατυπώνονται αφειδώς και ανεξόδως  απόψεις και διαπιστώσεις είναι ικανά να του προσφέρουν την διακυβέρνηση της χώρας.

  Και αυτό ακριβώς είναι το ολέθριο στην πορεία αυτού του τόπου. Ότι και οι εφεδρείες αυτής της χώρας δεν δείχνουν να ξεκολλούν απ` αυτό το ελεεινό παιγνίδι του μιντιακού ανταγωνισμού και της καθήλωσης της πολιτικής ζωής του τόπου σε εκείνα τα επίπεδα που βολεύουν  το πολιτικό σύστημα να μην αλλάζει, να μήν κινείται, και σε τελική ανάλυση να παγιώνεται και να περιχαρακώνεται στα συμφέροντα των ολίγων, αγνοώντας τις πλατιές λαικές μάζες που, στην κυριολεξία , πένονται, χάνοντας ακόμη και αυτό το κουράγιο να ενδυναμώσουν το κίνημα των αγανακτισμένων...

ΘΟΔΩΡΗΣ ΓΕΩΡΓΑΚΗΣ

2013-04-13