Τρία  χρόνια αφ` ότου ο Παπανδρέου, μέσω Καστελλόριζου, μας εισήγαγε στον ζοφερό χώρο του μνημονίου και ένα χρόνο μετά τις εκλογές, που ανέδειξαν την σημερινή τρικομματική κυβέρνηση, αυτός ο τόπος εξακολουθεί να βασανίζεται και να κατατρύχεται απ΄ τα ίδια ακριβώς πολιτικά συμπτώματα και παθογένειες οι οποίες μας οδήγησαν στο μνημόνιο. Η χώρα κυβερνάται με αυτόματο πιλότο, ο κόσμος εξουθενωμένος απ` τα αλλεπάλληλα μέτρα δεν μπορεί ούτε να αντιδράσει και τα κόμματα αναλίσκονται σε τακτικισμούς και μικρουπολογισμούς με κύριο γνώμονα το τρισκατάρατο  <<κομματικό όφελος>>, το οποίο έχει προσπορίσει τόσα δεινά σ` αυτό τον τόπο. Κραυγαλέα περίπτωση αυτού του κομματικού τακτικισμού το περιβόητο <<αντιρατσιστικό νομοσχέδιο>>. Δέστε τι βυζαντινισμός και τι υπόγεια παιγνίδια εκτυλίχθηκαν γύρω απ` το αυτονόητο, που δεν ήταν τίποτες άλλο παρά η κατάθεση του νομοσχεδίου Ρουπακιώτη και από εκεί και πέρα η βελτίωσή του στην συζήτηση στην βουλή. Εμβρόντητος ο Ελληνικός λαός βλέπει μέρες τώρα να ξεδιπλώνεται ένα παιγνίδι τακτικής και κομματικών υπολογισμών, που αφετηρία έχει πρόσφατη δημοσκόπηση, η οποία δείχνει τον Σαμαρά να ανακάμτει και το ΠΑΣΟΚ με την ΔΗΜΑΡ να καταποντίζονται δημοσκοπικά.

Κοντολογίς. Φαίνεται πως ο Σαμαράς διθέτει ...άστρο. Όντας ο φοβερότερος επικριτής του μνημονίου, με αλεπάλληλα Ζάπεια και μείγματα πολιτικής, με αρνήσεις ενώπιον και αυτής της κραταιάς Μέρκελ, τότε το 2010, να συμφωνήσει με το μνημόνιο του Παπανδρέου, τώρα, με την εξουσία στα χέρια του έχει γίνει ο καλύτερος και πιστότερος και διαπρύσιος κήρυκας της εφαρμογής του μνημονίου. Έχοντας ο Σαμαράς σαν βασικό κρατούμενο αυτή την αποδοχή του  κυρίως απ` τον συντηριτικό χώρο, βλέπει ότι διεμβολίζει και τον κόσμο που φλερτάρει με  την Χρυσή Αυγή, τον οποίο και εξευμενίζει αλλάζοντας άρδην θέση για το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο, σε μιά προσπάθεια να κεφαλαιοποιήσει  και τα τελευταία δημοσκοπικά ευρήματα , αλλά και την επιτυχημένη επικοινωνιακή καμπάνια, μετά το ταξίδι του στην Κίνα, σύμφωνα με την οποία υπάρχει φώς στο τούνελ της κρίσης , για την ελληνική οικονομία.

Απ΄ την άλλη πλευρά το ΠΑΣΟΚ, την τελευταία τριετία έχει να επιδείξει τέτοιον αμοραλισμό, τέτοια προχειρότητα και τέτοια ανικανότητα, που όλα αυτά συμποσούμενα με το τεράστιο σκάνδαλο Τζοχατζόπουλου, νομοτελειακά το έχει φέρει να απειλείται απ` το <<σύνδρομο Ζίγδη>>, δηλαδή  κινδυνεύει ο Βενιζέλος να έχει την  καυτή πατάτα  να διαλυθεί στα χέρια του το ΠΑΣΟΚ, όπως διαλύθηκε στα χέρια του Ζίγδη η κραταιά Ένωση Κέντρου, στην αρχή της μεταπολίτευσης. Η δε ΔΗΜΑΡ   εξακολουθεί και διασώζεται ακόμη χάριν της προσωπικότητος και της σοβαρότητος του Φώτη Κουβέλη.

Όντας έτσι διαμορφωμένη η κατάσταση κυρίως στον κυβερνητικό συνασπισμό των τριών και μη δυνάμενοι ουσιαστικά να αποδράσουν απ` αυτόν ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ, διότι σε μιά τέτοια περίπτωση σίγουρα θα φέρουν το κόστος των πιθανών εκλογών, το οποίο φαντάζει χειρότερο απ` την παραμονή τους στο κυβερνητικό σχήμα, θά πιούν μέχρι τέλους το πικρό ποτήρι της συρρίκνωσης , ενώ αντίθετα θα βλέπουν τα δημοσκοπικά ποσοστά του Σαμαρά να εκτοξεύονται.

Όλοι τούτοι οι κομματικοί τακτικισμοί, με θέα τις δημοσκοπήσεις, που αφορούν τα τρία κυβερνητικά κόμματα, δυστυχώς δεν αφορούν τον Ελληνικό λαό. Διότι η απανταχούσα και σε αντιδιαστολή με την  επικονωνιακή πλημμυρίδα περί ...φωτός στο τούνελ της κρίσης, έρχεται απ` την  εκτίμηση του ΟΟΣΑ ότι η κρίση θα μαστίσει την χώρα και το 2014. Και φεύ αυτό ζεί η ελληνική κοινωνία και η πραγματική οικονομία. Άπ` αυτό το σπιράλ θανάτου, που κυκλώνει πνιγηρά την χώρα, δεν θα απαλλαγούμε παρά μόνο με κάτι το ανατρεπτικό, κάτι το ρηξικέλευθο, που θα αλλάξει την φορά των πραγμάτων στην ελληνική οικονομία και θα δώσει προοπτική στην χώρα. Αυτό δεν είναι κάτι άλλο παρά ένα γερό κούρεμα του ελληνικού χρέους, το οποίο δεν μπορεί να περιμένει η οικονομία για το 2014, μετά τις γερμανικές εκλογές. Διότι το ελληνικό χρέος, κύριοι που κυβερνάτε, δεν είναι βιώσιμο. Αυτό το κούρεμα πρέπει να γίνει ...χθές. Σ` αυτή την χρονική στιγμή πρέπει το ελληνικό πολιτικό σύστημα να πάει στις Βρυξέλλες με κυρίαρχο αίτημα τα πενήντα δις ΕΥΡΩ που απαιτούνται για την ανακαιφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών να βγούν έξω απ΄το συνολικό χρέος, να μην υπολογίζονται σ` αυτό, όπως ακριβώς πέτυχε η Ισπανία και η Ιταλία. Σε μιά τέτοια περίπτωση το ελληνικό χρέος  θα πέσει στα 260 δις, προκειμένου να αποφευχθεί η επαπειλούμενη, απ` την τρόικα, νέα μείωση σε μισθούς και συντάξεις.

Αυτό το αίτημα πρέπει να γίνει σημαία των κομμάτων μας, τα οποία ας σταματήσουν να ομφαλοσκοπούν περί τα δημοσκοπικά, ας σηκώσουν την παντιέρα αυτής της εξαίρεσης των πενήντα δις των τραπεζών απ` το συνολικό εθνικό χρέος, τώρα μάλιστα που υπάρχει το <<δεδικασμένο>> με Ισπανία και Ιταλία, αλλά και που οι συνθήκες στην Ευρώπη γενικώτερα μπορεί να ευνοήσουν ένα παρόμοιο ελληνικό αίτημα, το οποίο μπορεί να ανατρέψει ριζικά την  προιούσα εξαθλίωση της ελληνικήε κοινωνίας.

Θοδωρής Γεωργάκης

2013-06-01