Κρίση.

Μία λέξη παλιά που την τελευταία πενταετία, στριφογυρίζει συνέχεια στα μυαλά όλων μας.

Όπου και να πάμε, όπου και αν βρεθούμε, δεν υπάρχει περίπτωση να μην την σκεφτούμε, να μην την ακούσουμε μία φορά μέσα στη διάρκεια της μέρας. Είτε στο περίπτερο, είτε στην καφετέρια, είτε στη δουλειά, είτε στο σουπερμάρκετ.

Όπου και να πάμε, συναντάμε ανθρώπους προβληματισμένους με σκυμμένο το κεφάλι, και τις σκέψεις τους , σαν σύννεφα να τους περικυκλώνουν.

Έγνοιες πολλές. Αν είσαι μόνος είναι κάπως καλύτερα. Αν όμως έχεις οικογένεια με παιδιά, τότε τα πράγματα δυσκολεύουν ακόμα περισσότερο. Ο κλοιός σφίγγει κάθε μέρα ολοένα και πιο πολύ.

Ευτυχώς εμείς εδώ στην Λευκάδα, δεν έχουμε κρυμμένο τον ουρανό, και μπορούμε να ατενίζουμε που και που ψηλά το κεφάλι και να αντικρίζουμε λίγο γαλάζιο. Μπορούμε να επισκεφτούμε την θάλασσα και να χαθεί το βλέμμα μας στα βάθη των οριζόντων. Να ξεκουραστεί το μυαλό, έστω και για λίγο, χαζεύοντας αυτές τις όμορφες εικόνες που μας προσφέρονται απλόχερα.

Ωστόσο δεν είναι λίγοι εκείνοι, που και μέσα στην κρίση, παλεύουν με τα κύματα, αντιστέκονται σε αυτό που συμβαίνει , προσπαθώντας να ανασύρουν από μέσα τους, τις κινητήριες δημιουργικές τους δυνάμεις, που θα σπρώξουν και πάλι το καράβι μπροστά.
Νέοι άνθρωποι  αναζητούν άλλους τόπους , για να  δώσουν στον εαυτό τους μια δεύτερη ευκαιρία. Να  κάνουν μία καινούργια αρχή.

Άνθρωποι που αναζητούν μα δεύτερη πατρίδα μέσα στην ίδια τους την χώρα. Έναν καλύτερο προορισμό.

Άνθρωποι που είτε εργάζονταν σε μεγάλες εταιρίες στις μεγαλουπόλεις, οι οποίες έκλεισαν, άνθρωποι που προσπάθησαν να αξιοποιήσουν τα πτυχία τους αλλά βρήκαν πόρτες κλειστές, άνθρωποι που σφράγισαν τις επιχειρήσεις τους και που πήραν κάποια στιγμή στη ζωή τους την απόφαση να αλλάξουν πορεία πλεύσης.

Κάποιοι από αυτούς, ήρθαν και στην Λευκάδα, για να ζήσουν και να δραστηριοποιηθούν. Κάποιοι άλλοι πήγαν σε άλλους προορισμούς και κάποιοι αποχαιρέτησαν την χώρα τους, βάζοντας πλώρη για μακρινές πολιτείες. Κάποτε θυμάμαι οι περισσότεροι έφευγαν για την Αθήνα. Ήταν το σύνηθες. Τώρα τα πράγματα φαίνεται να αλλάζουν. Οι επιλογές γίνονται με βάση το παρθένο έδαφος μιας μη κορεσμένης αγοράς, στην οποία ο υποψήφιος απασχολούμενος, θα μπορέσει να ρίξει τον σπόρο του και να πιάσει τόπο. Στην Αθήνα έχει πέσει μεγάλη ξηρασία, όπως μου λένε. Τίποτα πια δεν φυτρώνει εκεί. Καμία προσπάθεια δεν αποδίδει πλέον. Επιχειρήσεις βάζουν λουκέτο η μία μετά την άλλη. Τα γραφεία του ΟΑΕΔ γεμίζουν καθημερινά με ουρές ανέργων, οι οποίοι ψάχνουν απεγνωσμένα μία θέση εργασίας. Νέο ανθρώπινο δυναμικό, μένει αναξιοποίητο. ΑΝΕΡΓΙΑ. Η νέα μάστιγα του 21ου αι. Κάθε τόσο ξεφυτρώνουν Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις και Ευρωπαϊκά Προγράμματα, που προσπαθούν να απαλύνουν  παροδικά τον πόνο αυτών των ανθρώπων, προσφέροντάς τους, μία ευκαιρία στο δικαίωμα της εργασίας, για λίγο. Μέχρι να πάρουν μία ανάσα. Μετά πάλι τα ίδια.. Πάλι από την αρχή.. Πάλι στον αγώνα αναζήτησης εργασίας.

Και μέσα σε αυτό το χάος, δεν λείπουν εκείνοι φυσικά που θα προσπαθήσουν να αυξήσουν ακόμα περισσότερο τα κέρδη τους, προσφέροντας στους απασχολούμενους κατώτατους μισθούς,  με τη δικαιολογία της κρίσης. Που σε κάνουν να λες και ευχαριστώ που έχεις ένα κομμάτι ψωμί και δεν πεθαίνεις της πείνας, τη στιγμή που άλλοι δεν έχουν ούτε αυτό. Και για ασφάλιση; Ούτε λόγος. Σε μία εποχή που οι κρατικές κοινωνικές δομές καταρρέουν και η περίθαλψη έχει αφεθεί στην διακριτική ευχέρεια των εκάστοτε φιλανθρωπικών ιδρυμάτων.

Κάποιοι άνθρωποι, όμως παλεύουν να ξεφύγουν από αυτήν την αδράνεια. Και να δημιουργήσουν τις δικές τους επιχειρήσεις με βάση τα κριτήρια που προαναφέραμε. Νέοι κυρίως άνθρωποι που είτε επέλεξαν την Λευκάδα για να ζήσουν, είτε δεν έφυγαν από εκείνη ποτέ, είτε έφυγαν και ξαναγύρισαν πίσω

Παραθέτουμε την σύντομη ιστορία μερικών από αυτών:

Η Λίνα Τσακιρίδου και η οικογένεια της είναι από τα Γιαννιτσά, ασχολούνται με την παραγωγή οπωροκηπευτικών  και έχουν εγκατασταθεί  οικογενειακώς στην Λευκάδα τους τελευταίους δύο μήνες. Εγκατέλειψαν μία ζωή χρόνων στην ιδιαίτερη τους πατρίδα, για να αναζητήσουν μία καλύτερη τύχη για το μέλλον των παιδιών τους, που αδυνατούσαν να ξεφύγουν από την μεγάλη μάστιγα της ανεργίας και το κύκλωμα των μεσαζόντων που στην κυριολεξία τους απομυζούσε, διακινώντας οι ίδιοι τα προϊόντα τους στους καταναλωτές.

Πως αποφάσισαν να έρθουν εδώ; «Από τη στιγμή που απολύθηκε ο γιος μου ο Ηλίας Καρανθίμου από φαντάρος έψαχνε να βρει δουλειά, αλλά δεν έβρισκε. Αποφάσισε λοιπόν να δουλέψει στα χωράφια μας και να κάνει προέκταση της δουλειάς του πουλώντας ο ίδιος τα δικά του προϊόντα. Επιλέξαμε μετά από έρευνα αγοράς, να πουλήσουμε τα  προϊόντα μας σε μέρη που δεν έχουν δική τους παραγωγή. Και έτσι σκεφτήκαμε να έρθουμε στην Λευκάδα, για να πουλάμε και εμείς τα δικά μας προϊόντα σε καλύτερες τιμές , αλλά και ο  κόσμος να τα αγοράζει φθηνότερα. Κάναμε αυτό το βήμα και ελπίζουμε να πάει καλά, για να συνεχίσει το παιδί μας και ο ανιψιός μου να έχουν δουλειά», εξομολογείται η μητέρα του Ηλία η Λίνα, η οποία όπως όλες οι μανάδες κυριεύεται από την αγωνία για το μέλλον των δύο της παιδιών (ο δεύτερος  είναι ακόμα μαθητής Λυκείου), σε μία τόσο δύσκολη και αβέβαιη εποχή. «παρόλο που ο ανιψιός μου ο Τάσος Τσαβαλάκογλου σπουδάζει στο ΤΕΙ Λευκάδας στο τμήμα εφαρμογές πληροφορικής στην διοίκηση και στην οικονομία, βλέπει ότι δεν έχει προοπτική με την σχολή του και αποφάσισε και αυτός να ασχοληθεί με την οικογενειακή μας επιχείρηση, προσθέτει

Σαν τόπος διαμονής, «η Λευκάδα μας άρεσε πάντα», συμπληρώνει, ευχόμενη το τολμηρό εγχείρημα της να πάει καλά. Ωστόσο όπως μας είπε, είναι ιδιαίτερα ευγνώμων, γιατί ο κόσμος της Λευκάδας την στηρίζει και για αυτό ευχαριστεί καθημερινά το Θεό.

Ο Σάκης Αποστολάκης είναι ένα νέο παιδί, ηλικίας 35 ετών από την Αλεξάνδρεια. Μετά το σχολείο, πήγε στην Θεσσαλονίκη για σπουδές  στο ΤΕΙ αυτοματισμού, όπου και έζησε για πολλά χρόνια.  Εργαζόταν για έξι  χρόνια (από το 2005-2011) σε μία εταιρία πληροφορικής που απασχολούσε 40 υπαλλήλους, όταν μία μέρα έμεινε άνεργος, μαζί με τα 2/3 των υπαλλήλων της συγκεκριμένης εταιρίας. Κατόπιν έψαχνε για δουλειά στην Θεσσαλονίκη για αρκετό καιρό αλλά δεν έβρισκε τίποτε. Και επειδή ήξερε την τέχνη του τσαγκάρη από έναν φίλο του, αποφάσισε να ασχοληθεί με αυτήν , εγκαταλείποντας το αντικείμενο των σπουδών του.

Πώς βρέθηκε στην Λευκάδα; «Είχα έναν ξάδερφο στην Λευκάδα,   στον οποίο είχα πει ότι σκεφτόμουν να ανοίξω τσαγκαράδικο. Και εκείνος μου έβαλε την ιδέα να έρθω να ανοίξω το τσαγκαράδικο στην Λευκάδα. Αρχικά ήρθαμε στην Λευκάδα, κάναμε μαζί με την γυναίκα μου την Μαρία, έρευνα αγοράς και διαπιστώσαμε ότι η αγορά σήκωνε ένα τσαγκαράδικο, αφού υπήρχαν μόνο δύο», μας είπε.  Τώρα ζουν μόνιμα εδώ και  τρία χρόνια μαζί με την γυναίκα του την Μαρία Μορέλου που είναι από την Θεσσαλονίκη στην Λευκάδα.  Τα έξοδα τα αναγκαία βγαίνουν όπως μας εξομολογείται, ενώ η ζωή εδώ είναι πιο ήρεμη και λιγότερο απαιτητική από την Θεσσαλονίκη.  Ωστόσο τα ενοίκια στην Λευκάδα, παρατηρεί ότι είναι περισσότερο ανεβασμένα σε σχέση με την Θεσσαλονίκη. Καμιά φορά του λείπουν οι  δικοί του άνθρωποι και η ζωή στην Θεσσαλονίκη, στην οποία υπάρχουν πολλές επιλογές διασκέδασης.

Για το αν θα επιστρέψουν πίσω κάποτε μας απαντά «Στο μυαλό μας κάποτε θα επιστρέψουμε. Τώρα πότε, σε πόσα χρόνια, δεν γνωρίζω.. δεν είναι στα άμεσα σχέδια μας»

σσ: Το κατάστημα της Λίνας και των παιδιών της, θα το βρείτε στην πλατεία Μαρκά (πρώην λαική αγορά και λέγεται "η γη της επαγγελίας". Το κατάστημα του Σάκη θα το βρείτε στην Ιωάννου Γαζή, πίσω από την διαστάυρωση του Αγίου Μήνα με την ονομασία "Τα παπούτσια στο χέρι"

Σπυριδούλα (Ρόύλα) Γιαννουλάτου

2014-07-18