Η κυβέρνηση βρίσκεται από τη μια πλευρά αντιμέτωπη με τους δανειστές, τους περιβόητους θεσμούς και από την άλλη με το κύμα δυσαρέσκειας και αγανάκτησης και τις  κινητοποιήσεις των εργαζομένων. Οι δανειστές δεν δείχνουν κανένα σημάδι ανοχής απέναντι στην κυβέρνηση, όπως δεν έδειξαν και σε όλες τις προηγούμενες κυβερνήσεις. Απαιτούν τη λήψη ολόκληρου του πακέτου των αντιλαϊκών μέτρων που περιλαμβάνονται στο 3^ο μνημόνιο. Οι όποιες προσδοκίες της κυβέρνησης για ορισμένη ανοχή και κατανόηση αποδεικνύονται αβάσιμες. Παρά τις κυβερνητικές προσδοκίες, οι Ευρωπαίοι, οι Αμερικανοί και το ΔΝΤ φαίνεται ότι ομόφωνα τοποθετούνται στα βασικά ζητήματα και δεν αφήνουν χαραμάδα διαφοροποίησης μεταξύ τους. Οι ελπίδες της κυβέρνησης, αν είχε, ότι θα εκμεταλλευθεί τις μεταξύ τους διαφορές και θα διαμορφώσει συμμαχίες με βάση τους στόχους της αποδείχθηκαν για άλλη μια φορά αυταπάτες. Οι «σύμμαχοι» απαιτούν εδώ και τώρα  υλοποίηση όλων των μέτρων που συμφωνήθηκαν το καλοκαίρι στο 3^ο μνημόνιο και ίσως αργότερα, στο μέλλον συζητήσουν για το χρέος της χώρας, όχι φυσικά για τη διαγραφή του, αλλά για μια διευκόλυνση να μειωθούν τα τεράστια ποσά εξυπηρέτησης του ετησίως, ιδιαίτερα μετά το 2022, που είναι υπέρογκα και να μεταφερθούν αργότερα.

Για πρώτη φορά τον ένα χρόνο που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ βρίσκεται στα πράγματα είναι αντιμέτωπη με την αγανάκτηση και τις μαζικές αντιδράσεις του λαού και η αιτία είναι το σύνολο των μέτρων που περιλαμβάνονται στο μνημόνιο και θεσμοθετούνται από τη βουλή και ιδιαίτερα του νέο ασφαλιστικό νομοσχέδιο και τα φορολογικά μέτρα. Στην πρώτη γραμμή των αντιδράσεων μέχρι στιγμής βρίσκονται οι αγρότες, οι οποίοι κινδυνεύουν κυριολεκτικά με συντριβή, από κοντά οι επιστήμονες ελεύθεροι επαγγελματίες γιατροί, δικηγόροι, μηχανικοί κ.ά. Είναι αλήθεια ότι ο συνδυασμός φορολογικών και ασφαλιστικών επιβαρύνσεων θα φέρει την πλειοψηφία των μικροαστικών στρωμάτων μπροστά στο φάσμα της καταστροφής. Φυσικά ο στόχος αυτός, της μείωσης των ενδιάμεσων μικροαστικών και μεσοαστικών στρωμάτων και η συγκέντρωση του κεφαλαίου και της παραγωγής σε λίγους, κυρίως στις μεγάλες μονοπωλιακές επιχειρήσεις είναι οικονομικός νόμος του καπιταλισμού και διακηρυγμένος στόχος της άρχουσας τάξης και της Ε.Ε.

Με μεγάλη καθυστέρηση θα εκδηλωθεί η αντίδραση των εργατοϋπαλλήλων, των μισθωτών και των συνταξιούχων, αυτών που σήκωσαν τα μεγαλύτερα βάρη των δύο προηγούμενων μνημονίων, με την πανελλαδική απεργία τους να τοποθετείται στις 4 Φλεβάρη. Βέβαια το διάστημα αυτό σημειώνονται σημαντικές κινητοποιήσεις σε κλάδους και επιχειρήσεις με ιδιαίτερη επιτυχία και μεγάλη σημασία, σε καμία περίπτωση όμως οι αγώνες αυτοί δεν μπορούν να υποκαταστήσουν τη δράση σύσσωμης της εργατικής τάξης, επικεφαλής των υπόλοιπων λαϊκών στρωμάτων. Μάλιστα η καθυστέρηση να μπει στη δράση η εργατική τάξη και να διαμορφώσει μέσα από συγκεκριμένες πρωτοβουλίες ρόλο μπροστάρη και καθοδηγητή σε ολόκληρο το λαϊκό κίνημα αυξάνει τους κινδύνους εκτροπής των κινητοποιήσεων στο συντεχνιασμό και χειραγώγησης τους από την κυβέρνηση και τους αστικούς μηχανισμούς.

Είναι φανερό ότι η κυβέρνηση βρίσκεται αντιμέτωπη με τη δυσαρέσκεια και την αγανάκτηση του λαού και διαμορφώνονται προϋποθέσεις ροκανίσματος της επιρροής της με σχετικά γρήγορους ρυθμούς.

Οι αστικοί μηχανισμοί και οι «σύμμαχοι» οπωσδήποτε θα πάρουν όλα τα μέτρα που μπορούν για να αντιμετωπίσουν την κατάσταση που διαμορφώνεται. Και  επειδή η απειλή για την εφαρμογή του μνημονίου και την υλοποίηση των αντιλαϊκών μέτρων του μπορεί να προέλθει μόνο από το λαό και τους αγώνες του εκεί στρέφονται και θα στραφούν καταρχήν τα πυρά τους. Βασική κατεύθυνση τους είναι αυτή τη στιγμή η διαίρεση των αγωνιζόμενων λαϊκών τάξεων και ο ευνουχισμός των αιτημάτων τους. Να αφαιρεθούν από τα αιτήματα ή  να έρθουν σε δεύτερη μοίρα αιτήματα με ριζοσπαστικό περιεχόμενο που αμφισβητούν συνολικά το μνημόνιο και την εφαρμοζόμενη πολιτική, ακόμη και μέτρα που συνολικά αμφισβητούν το νομοσχέδιο για το ασφαλιστικό και τα φορολογικά μέτρα. Πολύ περισσότερο να μην αμφισβητηθεί η θέση της χώρας στο ευρώ και την Ε.Ε., αντίθετα όλο και πιο πολύ να εδραιώνεται στη λαϊκή συνείδηση η αναγκαιότητα να μείνει η χώρα στην Ε.Ε. διότι αποτελεί τη μοναδική λύση.

Π.χ. προβάλλεται το αίτημα να συναντηθούν οι αγρότες με τον ίδιο τον πρωθυπουργό, σαν να μην είναι με την έγκριση του πρωθυπουργού το νομοσχέδιο, αλλά εν αγνοία του. Αντίθετα το αίτημα για διάλογο μετά από απόσυρση των ασφαλιστικών και φορολογικών μέτρων, ιδιαίτερα όταν αυτό συνοδεύεται από ορισμένα βασικά αιτήματα για ένα ασφαλιστικό και φορολογικό σύστημα δημοκρατικό και φιλολαϊκό, λειτουργεί σε διαφορετικό επίπεδο και δύσκολα ενσωματώνεται.

Ένας δεύτερος κίνδυνος είναι η προσπάθεια διαίρεσης του λαού που εκδηλώνεται και θα εκδηλωθεί να βρει πρόσφορο έδαφος. Να στραφούν κλάδοι εναντίον άλλων κλάδων, τμήματα εργαζομένων εναντίον άλλων. Σε αυτή την κατεύθυνση λειτουργεί το επιχείρημα της κυβέρνησης ότι τα μέτρα είναι υπέρ των φτωχότερων τμημάτων και επιβαρύνονται περισσότερο οι εύποροι.

Μια τρίτη πλευρά είναι το δηλητηριώδες κύμα προπαγάνδας που η κυβέρνηση εξαπέλυσε κυρίως εναντίον των αγροτών, τόσο τραβηγμένο από τα μαλλιά που γίνεται φανερό με την πρώτη ματιά.  «Οι αγρότες δεν πληρώνουν φόρους, φοροδιαφεύγουν, δηλώνουν ελάχιστο εισόδημα», ενώ είναι γνωστό ότι φορολογούνται με βάση το τεκμήριο, των 12.000 ευρώ ετησίως. Ότι οι αγρότες και οι αγώνες τους είναι χειραγωγημένοι από αγροτοπατέρες και κομματικούς εγκάθετους. Αυτά λέει η κυβέρνηση, ακριβώς εκείνα που της καταλόγιζε παλαιότερα η σημερινή αντιπολίτευση. Αλήθεια πώς έρχονται τα πράγματα;

Σήμερα οι αγρότες, αύριο οι υπόλοιποι αγωνιζόμενοι κλάδοι θα διαπιστώσουν ιδίοις όμασι ότι απέναντί τους δεν έχουν μόνο την κυβέρνηση, έχουν το σύνολο του αστικού πολιτικού κόσμου απόλυτα συσπειρωμένο και αποφασισμένο εναντίον τους. Η Ν.Δ., το ΠΑ.ΣΟ.Κ., το Ποτάμι, ο Λεβέντης αφού ψήφισαν καλά καλά το 3^ο μνημόνιο, το οποίο περιλαμβάνει όλα αυτά τα μέτρα, σήμερα δηλώνουν γενικά υπέρ των αγροτών, δέχονται ότι τα μέτρα θα είναι επώδυνα για αυτούς, τους καλούν όμως να διαλύσουν τα μπλόκα γιατί βλάπτουν την οικονομική δραστηριότητα και την ομαλότητα και θίγουν τον υπόλοιπο πληθυσμό και ως μοναδική μορφή αγώνα τους προτείνουν τον

αέναο και ατέρμονα διάλογο. Δηλαδή παρατήστε τα, υποταχθείτε και συντριβείτε. Οι περιβόητες προτάσεις της Ν.Δ. για να μην επιβαρυνθούν υποτίθεται οι αγρότες με υπέρογκες αυξήσεις είναι να περικοπούν οι κρατικές δαπάνες, δηλαδή να διαλυθεί ολοκληρωτικά ό,τι απέμεινε από το «κοινωνικό κράτος» και να απολυθούν επιπλέον δεκάδες χιλιάδες δημόσιοι υπάλληλοι. Εξάλλου ο νέος αρχηγός της Ν.Δ., ο Κυριάκος Μητσοτάκης, έχει πείρα σ` αυτά.

Αστικά κόμματα και μηχανισμοί επειδή αντιλαμβάνονται ότι έρχεται η φθορά του ΣΥΡΙΖΑ και μεγάλου μέρους της επιρροής του, βαθιά δυσαρεστημένοι πολίτες θα διαρρήξουν τις σχέσεις μαζί του και θα κάνουν διαφορετικές επιλογές, πιθανόν να ακολουθήσουν αγωνιστικούς δρόμους παίρνουν από σήμερα τα μέτρα τους. Φτιασιδώνουν τη Ν.Δ. για να λειτουργήσει ως πόλος συσπείρωσης τους. Προβάλλουν τον «μεταρρυθμιστή» Μητσοτάκη ως λύση που μπορεί να βγάλει τη χώρα από το τέλμα και σ` αυτή την προσπάθεια ηγούνται οι Ευρωπαίοι και οι Αμερικανοί. Έβαλαν επιπλέον μπροστά ολόκληρη βιομηχανία δημοσκοπήσεων για να πείσουν την κοινή γνώμη ότι ο νεοφιλελεύθερος Μητσοτάκης είναι η λύση, είναι πρωθυπουργός εν αναμονή.

Στη βάση αυτή διαμορφώνονται τα σχέδια χειραγώγησης του λαού και του κινήματος που αναπτύσσεται, ο εκφυλισμός του σε ανώδυνους δρόμους, στη βάση της εναλλαγής κυβερνήσεων, ενώ η πολιτική θα παραμείνει ίδια, το μνημόνιο, τα ίδια συμφέροντα θα παραμείνουν στα πράγματα, οι πραγματικοί υπαίτιοι της κρίσης αυτοί που πλούτισαν από τη διαχείριση της. Θα συνεχίσουν να ασκούν την πραγματική εξουσία η Ε.Ε., η Κομισιόν, η Ευρωπαϊκή Τράπεζα και το ΔΝΤ, οι πραγματικοί κυρίαρχοι και μαζί τους η άρχουσα τάξη της χώρας.

Το ερώτημα που τίθεται είναι αν μπορεί να υπάρξει λύση υπέρ των εργαζομένων. Αν υπάρχει δυνατότητα,  με βάση τις συγκεκριμένες συνθήκες, να ακολουθήσουν οι εξελίξεις διαφορετικό δρόμο πέρα τους σχεδιασμούς τους. Παρά τις δυσκολίες, που κυρίως της διαμορφώνουν οι αδυναμίες και συνολικά τα μεγάλα προβλήματα του εργατικού και του λαϊκού κινήματος και η αδυναμία της αριστεράς να παρέμβει, να εμπνεύσει και να καθοδηγήσει τους λαϊκούς αγώνες, θεωρούμε ότι κάτι τέτοιο είναι δυνατόν. Τουλάχιστον η σύγκρουση να μην δοθεί με άσφαιρα πυρά, αλλά να αμφισβητηθεί σθεναρά η ψήφιση και η εφαρμογή του μνημονίου, να μπουν οι βάσεις για έναν νέο συσχετισμό δύναμης υπέρ του λαού.

Ο μόνος δρόμος για κάτι τέτοιο είναι οι αγώνες να προσλάβουν μαζικά χαρακτηριστικά, να κινητοποιήσουν την πλειοψηφία των εργατοϋπαλλήλων και όλων των εργαζομένων, να είναι αγώνες ενωτικοί και αποφασιστικοί.

Τα αιτήματα και συνολικά το περιεχόμενο των αγώνων να είναι αιτήματα απόρριψης των μνημονιακών μέτρων, να περιλαμβάνουν όμως και νέες διεκδικήσεις και να αμφισβητούν συνολικά αυτή την πολιτική. Πέραν της απόρριψης δηλαδή των μέτρων που προωθούνται να διεκδικούνται νέες κατακτήσεις, να διατυπώνονται επιθετικά αιτήματα.

Ο αγώνας να είναι ανυποχώρητος με επιδίωξη τη νίκη και όχι για την τιμή των όπλων για τη συντήρηση της επιρροής κάθε παράταξης. Είναι φανερό ότι οι επιδιώξεις αυτές δεν προωθούνται με εικοσιτετράωρες επετειακές απεργίες, αλλά με ένα ολοκληρωμένο σχέδιο πολύμορφης δράσης που καθημερινά κλιμακώνεται.

Οι αγώνες να ξεφύγουν από την πολυδιάσπαση και να πάρουν ένα ενωτικό ανατρεπτικό χαρακτήρα, να συσπειρώνουν τους εργάτες και τους υπαλλήλους πάνω στις ζωτικές διεκδικήσεις και στην προοπτική τους, να προωθούν τη συμμαχία με τους αγρότες και τους επαγγελματίες της πόλης, τους εργαζόμενους επιστήμονες και τη νεολαία.

Εκεί βρίσκεται η προοπτική και εκεί όλοι θα κριθούν.

Γεράσιμος Αραβανής

22:27:11

2016-01-28