Εκτεθειμένες οι αρμόδιες υπηρεσίες  -Αποκαλυπτικές φωτογραφίες

«Συχνά ο χείμαρρος μαυρίζει... Τα απόβλητα πλημμυρίζουν τα χωράφια. Δεν μπορούμε να σταθούμε από τη δυσοσμία...». Αυτή ήταν η καταγγελία που έφτασε στο Epiruspost.gr από κατοίκους στο Κομπότι της Άρτας. Απελπισμένοι κι αγανακτισμένοι, ανέφεραν ότι μεγάλη μονάδα επεξεργασίας και τυποποίησης ελιάς που λειτουργεί στην περιοχή, δεν δείχνει τον ανάλογο σεβασμό στον τόπο που την φιλοξενεί.

Οι αρμόδιες υπηρεσίες έχουν ενημερωθεί πολλές φορές για την κατάσταση αυτή. Άλλοτε έκαναν αυτοψία με άγνωστη τη συνέχεια κι άλλοτε δεν έμπαιναν ούτε καν σ` αυτό τον κόπο.

Και ως είθισται, για όλες τις τοπικές αρχές, τα πάντα έχουν καλώς.

Μόνο που τελικά δεν έχουν τόσο.... καλώς....

Γιατί ο φωτογραφικός φακός του Epiruspost.gr αποτύπωσε τα μαύρα απόβλητα να ρέουν μέσα από αγωγό, κάτω ακριβώς από την εν λόγω μονάδα, και από κει να καταλήγουν στον παρακείμενο χείμαρρο. Και στη συνέχεια στον Αμβρακικό.

Η δυσοσμία έντονη, αλλά αυτή δεν αποτυπώνεται και δεν μπορεί να μεταφερθεί.

Με τόση προχειρότητα λοιπόν και με την ανοχή όλων.

Από το 2006

Η ιστορία εξάλλου δεν είναι καινούρια.

Τον Οκτώβριο του 2006, για πρώτη φορά οι υπηρεσίες της Νομαρχίας –τότε- Άρτας έκαναν αυτοψία και διαπίστωσαν ότι η μονάδα δεν διέθετε άδεια λειτουργίας, έγκριση περιβαλλοντικών όρων, άδεια για τη διάθεση λυμάτων και βιομηχανικών αποβλήτων.

Όπως σημειώνονταν στην ανακοίνωση που είχε δοθεί στη δημοσιότητα «η επιτροπή εντόπισε τσιμεντένιο αγωγό που οδηγεί τα βιομηχανικά απόβλητα της μονάδας στο χείμαρρο του Αννίνου για να καταλήξουν στον Αμβρακικό».

Πέρασαν πέντε ολόκληρα χρόνια και η μονάδα συνέχιζε να λειτουργεί κανονικά και χωρίς να έχει επιλύσει κανένα από τα πολύ σοβαρά προβλήματα που είχε.

Τα απόβλητα στον χείμαρρο

Τον Σεπτέμβριο του 2011 εγκρίθηκε από την Περιφερειακή Ενότητα Άρτας η Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων και δύο μήνες αργότερα εκδόθηκε η άδεια εγκατάστασης. Από τα κωμικοτραγικά, αλλά συνέβη. Μία μονάδα που λειτουργούσε για περισσότερα από έξι χρόνια, πήρε άδεια εγκατάστασης.

Στη Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων, μεταξύ άλλων, αναφέρεται ρητά πως «απαγορεύεται η ρύπανση των επιφανειακών και υπογείων νερών από κάθε είδους λάδια, καύσιμα κ.λπ.».

Δεν γνωρίζουν λοιπόν οι υπηρεσίες που είναι επιφορτισμένες με τους απαραίτητους ελέγχους τι συμβαίνει ή κάνουν πως δεν βλέπουν;

Σε κάθε περίπτωση αυτές είναι πιο πολύ εκτεθειμένες από κάθε ιδιώτη που δραστηριοποιείται επιχειρηματικά και στοχεύει στο μεγαλύτερο κέρδος με το μικρότερο κόστος.

Τα λύματα λοιπόν κατεβαίνουν από τη μονάδα και καταλήγουν στον χείμαρρο μέσα από τον τσιμεντένιο αγωγό, ο οποίος είναι πολύ πιθανό να είναι ακριβώς ο ίδιος με αυτόν που είχαν εντοπίσει το 2006 οι υπηρεσίες της Νομαρχίας Άρτας. Όπως αναφέρουν κάτοικοι που βρίσκονται καθημερινά στην περιοχή, κατά διαστήματα οι ποσότητες είναι πολύ μεγάλες και υπερχειλίζουν στα χωράφια...

Οι ίδιοι σημειώνουν ότι δεν περιμένουν τίποτα από τις αρμόδιες αρχές. Άλλωστε χρόνια τώρα ξέρουν καλύτερα από τον καθένα την πραγματικότητα και ας κάνουν πως δεν συμβαίνει τίποτα.

Πολλοί θα πούνε πως σε τέτοιες εποχές, βαθιάς οικονομικής κρίσης και ύφεσης, η επιχειρηματικότητα θα πρέπει να στηριχθεί. Η κάθε επένδυση θα πρέπει να αγκαλιαστεί. Κι είναι σωστό αυτό. Αλλά η ανάπτυξη της επιχειρηματικότητας δεν μπορεί να γίνεται χωρίς όρους, ειδικά στην εποχή μας, όπου η επιστήμη δίνει λύσεις σε όλα τα περιβαλλοντικά ζητήματα.

Και οι επιχειρηματίες που επενδύουν οφείλουν να δείχνουν τον ανάλογο σεβασμό στον τόπο που τους φιλοξενεί...

Οργή στον κάμπο

Η συγκεκριμένη μονάδα είναι αυτή που περίπου μονοπωλιακά εκμεταλλεύεται την παραγωγή ελιάς στην Άρτα. Και φέτος η παραγωγή περίσσευε. Μόνο που ένα μεγάλο μέρος σαπίζει στα δέντρα. Κι αυτό γιατί οι τιμές είναι εξευτελιστικές. Η βρώσιμη ελιά, πολύ καλής κι άριστης ποιότητας δεν ξεπέρασε τα τριάντα λεπτά το κιλό, ενώ έπεσε ακόμη και στα είκοσι λεπτά.

Κι είναι αυτή η χαμηλότερη τιμή σε όλη την Ελλάδα.

Στη Χαλκιδική για παράδειγμα η ελιά ίδιας ποιότητας πουλήθηκε από 80 λεπτά μέχρι κι ένα ευρώ, ενώ περίπου στα ίδια επίπεδα ήταν κι σ` άλλες περιοχές της χώρας.

Οι παραγωγοί στον κάμπο της Άρτας κυριολεκτικά μαρτυρούν. «Τις βλέπετε.... Μένουν στα δέντρα. Δεν αξίζει τον κόπο ούτε να τις μαζέψουμε. Τσάμπα τις παίρνουν. Δεν βγαίνουν ούτε τα μεροκάματα. Ανταγωνισμός δεν υπάρχει. Ή τις δίνουμε σ` αυτή την τιμή ή τις αφήνουμε να σαπίσουν. Κι δω τις αφήνουμε να σαπίσουν», δηλώνει στο Epiruspost.gr ένας από τους παραγωγούς στην περιοχή του Κομποτίου.

Μεταξύ τους μιλούν για μονοπώλιο που έχει δημιουργηθεί (καρτέλ το αποκαλούν άλλοι) με θύματα τους παραγωγούς. Και βέβαια τέτοιες μονοπωλιακές καταστάσεις έχουν ευνοηθεί τα μέγιστα από τη στιγμή που έπαψαν να υφίστανται οι συνεταιρισμοί. Με όλα τα προβλήματα ή τα κουσούρια που μπορεί να είχαν αποτελούσαν ανάχωμα σε τέτοιες καταστάσεις. Από τη στιγμή που έπαψαν να λειτουργούν το τοπίο έμεινε ελεύθερο για κάθε ιδιώτη. Και ο καθένας από αυτούς δουλεύει με τους δικούς του κανόνες, κανόνες ελεύθερης αγοράς....

«Τις θέλουν πράσινες. Πιο φτηνές. Μετά τις περνάνε από ποτάσα και οι ελιές γίνονται μαύρες. Η τιμή τους στο εμπόριο είναι αρκετά μεγαλύτερη. Έτσι αντέχουν και περισσότερο. Σε μας να δίνουν ψίχουλα και να βγάζουν από παντού...» σημειώνει άλλος παραγωγός.

Είναι συνήθης πρακτική στην επεξεργασία της ελιάς να χρησιμοποιούνται διάφορες χημικές μέθοδοι ώστε η πράσινη να μετατρέπεται σε μαύρη. Μόνο που στη διαδικασία αυτή απαιτούνται έλεγχοι και μέτρο.

Όσοι έχουν εργαστεί σε τέτοιες μονάδες μιλούν για πολύ σκληρή δουλειά. Ώρες στη μονάδα για ένα μεροκάματο που πλέον έγινε κι αυτό πολύ χαμηλό.

Ο κάμπος της Άρτας στην κυριολεξία αναστενάζει. Κι αν κάποιοι ενδιαφέρονται πράγματι για την επιχειρηματικότητα και την οικονομική ανάπτυξη, αυτόν τον κάμπο και τους παραγωγούς που έχουν απομείνει στον πρωτογενή τομέα οφείλουν να στηρίξουν πρώτα και πάνω από όλα!

2012-11-20

epirupost.gr