Ο ΦΙΛΟΣ ΜΟΥ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ ΔΟΥΒΙΤΣΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ
Αρκετά απογευματινά παίρνω τον δρόμο Σφακιώτες-Αλέξανδρος, πότε με τα πόδια για άσκηση και πότε με το αυτοκίνητο με προορισμό το χωριό του Αλέξανδρου, αυτή τη ... νεκρή πολιτεία που τιμούν , από άποψη, πολλοί ξένοι και τείνουν να εγκαταλείψουν παντελώς οι αυτόχθονες. Γιατί αυτό το χωριό έχει κάτι το απαράμιλλο. Εχει μια φύση που σε υποβάλλει, που σου δημιουργεί μια ιδιαίτερη ψυχική ευφορία εκεί στους πρόποδες των Σκάρων. Είναι ,ομως συνδεδεμένη αυτή η διαδρομή και μέ μνήμες αλλοτινές, τότε που μικρά παιδιά τα βήματά μας έφθαναν μέχρι το μοναστήρι των Αγίων Πατέρων, είτε σαν ολοήμερη σχολική εκδρομή , είτε στην γιορτή του μοναστηριού εκεί στον Απριλομάη με την φύση σε πλήρη έξαρση σε έναν ύμνο προς την ζωή , σε μιά γενικευμένη ... συνομοσία της άνοιξης να παραβιάσει κάθε ικμάδα των αισθήσεων.
Η ιστορία αυτού του χωριού χάνεται στα βάθη των αιώνων και φτάνει , σύμφωνα με την παράδοση, στα πρώιμα βυζαντινά χρίνια, αφού πήρε το όνομα Αλέξανδρος απ τον έναν εκ των τριών Πατέρων πού ασκήτευσν εκεί στο ομώνυμο μοναστήρι και οι οποίοιο έφτασαν εδώ στην Λευκάδα συνοδεύοντας τον τότε επίσκοπο Αγάθαρχο παίρνοντας μέρος στην πρώτη Οικουμενική Σύνοδο , το 325 μ.Χ, στη Νίκαια της Μικράς Ασίας , στην μετέπειτα επι πενήντα χρόνια πρωτεύουσα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας.
Μιά τέτοια διαδρομή αυτές τις μέρες με έφερε αντιμέτωπο με το παρελθόν, με τα χρόνια της παιδικής αθωότητος , σε μιάν άλλη εποχή, τότε που ο καταναλωτισμός και το αχαλίνωτο κυνήγι του ευδαιμονισμού δεν είχε παρεισφρύσει στην ζωή μας.
Εκεί στο έμπα του χωριού ο φίλος μου ο Θεολόγος ο Δουβίτσας να φροντίζει το παλιό σχολειό του. Συγκινητικό και συνάμα ενθαρρυντικό πως σ` αυτούς τους χαλεπούς καιρούς της αφόρητης εθνικής μελαγχολίας, υπάρχουν άνθρωποι που όντως άνω θρώσκουν , που βρίσκουν καιρό , κουράγια και δύναμη για να επιστρέψουν στα παιδικά,,,Εκβάτανα και να ασχοληθούν με το πρωτόπλασμα της ανθρωπιάς με το εργαστήρι του νου και της καρδιάς , που ήταν γιά όλους μας , εκεί στην δεκαετία του 1960 το σχολειό μας.
Με μεράκι , με προσωπική εργασία και με την υλική βοήθεια κάποιων , που εμφορούνται απ` τα ίδια αγνά αισθήματα , ο Θεολόγος έχει μεταμορφώσει το παλιό σχολειό σε ένα θαυμάσιο κτίριο , που ο οραματισμός του το θέλει σαν μιά μικρή κυψέλη εκδηλώσεων μνήμης και λατρείας για τον τόπο που γεννήθηκε και έμαθε τα πρώτα γράμματα, εκεί που έπαιξε, έκεί που άφησε το νού του να ταξιδέψει στην μακρινή χώρα των Λαιστρυγόνων, εκεί που φαντάστηκε με την γοργοπόδαρη παιδική μνήμη το ταξίδι των Αργοναυτών στην μυθική Κολχίδα του Αιήτη.
Και είναι τούτο το γεγονός της ύπαρξης τετοιας ευαισθησίας μιά αχτίδα από φώς , μέσα στον παραλογισμό των αγορών και τον τεχνοκρατισμό των ισχυρών , που ετάζουν καρδίας και νεφρούς , κατά τα τρισάθλια σχέδιά τους για ηγεμονισμό επί των πάντων.
Μακάρι το αρειμάνιο πάθος του φίλου μου του Θεολόγου να βρεί μιμητές. Να ξαναζωντανέψουν κάποια σχολειά του νησιού, που γνώρισαν μέρες λαμπρές και που τώρα χάσκουν έρημα και εγκαταλελειμένα κουφάρια, ταπεινοί ικέτες προς τον ουρανό , με το παράπονο να ξεχύνεται απ` τα αποσαθρωμένα παράθυρα και να ψελλίζει το ...αντί του μάνα χολήν.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΓΕΩΡΓΑΚΗΣ
2013-03-20
