Τα ωραιότερά μου χρόνια!

Ήταν όταν παιδί ακόμα έφυγα από τη μιζέρια και τη φτώχεια της Λευκάδας… Μέρες χειρότερες από τις σημερινές! Μέσω ενός φίλου μου, λοιπόν, βρέθηκα μια μέρα στο Μάιντς της Γερμανίας (δεν μου άρεσαν τα καράβια… ήθελα να πατάω στη στεριά). Εκεί ζούσε ένας πατριώτης μας από εδώ… Και έτσι αποφάσισα να εγκατασταθώ εκεί… Άρχισα να δουλεύω στην OPEL! Και μετά τη δουλειά όλοι οι Έλληνες πήγαιναν σε γήπεδα ποδοσφαίρου… για τένις… έτρεχαν! Όταν ερχόταν η Άνοιξη ένιωθες λες και είσαι στον Παράδεισο!

Τότε εγώ είχα «αρρώστια» με το ποδόσφαιρο… Εδώ πέρα δεν έπαιξα ποτέ σε κάποια ομάδα! η μόνη μου εμπειρία ήταν όταν παίζαμε με τα άλλα παιδιά στις αλάνες! Θυμάμαι που ήμουνα πολύ γρήγορος… Κορυφαίος ποδοσφαιριστής του νησιού ήταν ο Νίκος ο Παπαγαλάνης. Ήταν πρώτος σε όλους τους αγώνες… τους Ηπειρωτικούς, στα Γιάννενα κ.α. έβγαινε πρώτος! Τον συναγωνιζόμουνα λίγο… Τα 100 μ. εκείνος τα έκανε σε 11 δευτ. (εκείνα τα χρόνια ήταν μεγάλος χρόνος αυτός) και εγώ τα έκανα 11,20 δευτ..

Στην Γερμανία, τώρα, όπου πήγαινα εγώ ερχόντουσαν και όλοι οι Έλληνες! Έπαιρνα μια μπάλα και με ακολουθούσαν όλοι από πίσω… Κάθε μέρα παίζαμε ποδόσφαιρο! Εγώ, δεν είναι ότι ήμουνα τεχνίτης στην μπάλα, αλλά ήμουνα πολύ γρήγορος. Μια μέρα, λοιπόν, εκεί που παίζαμε ποδόσφαιρο… ένας παλιός παίκτης και μάνατζερ, Έλληνας, μου είπε να δοκιμάσω την τύχη μου στους ερασιτέχνες της Σάλκε! Κανένας δεν πίστευε ότι ο Μπάμπης θα πάει να παίξει σε αυτή την ομάδα… Από εκεί είναι και αυτή η φωτογραφία, στην οποία είμαι με τον Αγιάλα. Βέβαια, ποτέ δεν προωθήθηκα γιατί γύριζα κουρασμένος από την OPEL… Πήγαινα, έκανα την πλάκα μου, αλλά γνώρισα πολλούς μεγάλους παίκτες! Το βράδυ εντωμεταξύ δούλευα σε ένα πολύ ακριβό ελληνικό εστιατόριο… «Παρθενώνας» λεγόταν… στο οποίο μαζευόντουσαν πολλοί ποδοσφαιριστές! Εκεί γνώρισα και τον Νέτσερ… τον μεγάλο παίκτη της Εθνικής Γερμανίας. Για να τον γνωρίσω… όταν τον σέρβιρα έκανα πως σκόνταψα και μου έπεσε ο δίσκος! Από αυτό άρχισε και η γνωριμίας μας… του έλεγα εγώ κάτι  καλαμπούρια και κάθε φορά που ερχόταν στο μαγαζί ρωτούσε να μάθει που είμαι! Μαζί με αυτόν ερχόταν και Γραπόφσκι… μεγάλες μορφές του γερμανικού ποδοσφαίρου.

Μου άρεσε πάρα πολύ το ποδόσφαιρο… να παρακολουθώ αγώνες, αλλά και να παίζω… Μια μέρα, λοιπόν, έπαιζε η ερασιτεχνική της Σάλκε με την Κονκόρντια της Ιταλίας! Το γήπεδο ήταν δίπλα από τον ποταμό Ρίνο… Ελληνίδες, Έλληνες και Ιταλοί είχαν όλοι μαζευτεί εκεί. Τότε εγώ νέος, φρεσκοπαντρεμένος, ήμουνα και καμάκι… ήθελα να δείξω τις ικανότητές μου! Παίρνω την μπάλα, δεν μπορούσε να με φτάσει κανείς… και όταν έφτασα έξω από την περιοχή έπεσα κάτω αναίσθητος! Δεν είχα αντοχές… και θυμάμαι που πέσανε όλοι πάνω μου, με τύλιξαν με μια κουβέρτα και με έβγαλαν έξω! Ήμουνα από το πρωί στο πόδι, κουρασμένος, τα είχα δώσει όλα και στο γήπεδο και δεν άντεξα άλλο… Από εκείνη την ημέρα δεν έπαιξα ξανά ποδόσφαιρο. Πήγα να πάθω ανακοπή!

Είχα φοβηθεί, αλλά ήταν μια όμορφη στιγμή της ζωής μου….

 
Η γνωριμία μου με τον Στέφαν Πόποβιτς

Αυτή ήταν η δεύτερη πιο όμορφη στιγμή στη ζωή μου… Θα μείνει για πάντα μέσα στην καρδιά μου ως ο καλύτερος φίλος που είχα στη Γερμανία. Είναι από το Μοντενέγκρο της Βοσνίας. Δουλεύαμε μαζί στη NESTLE και φτιάχναμε γραφεία για εταιρείες. Ο Στέφαν ήταν το μεγαλύτερο «τσακάλι» που υπήρχε στην περιοχή! Τα έκανε όλα και όλοι τον φοβόντουσαν. Χωρίς εμένα όμως δεν έκανε… Ακόμα και τις βαριές δουλειές εκείνος τις έκανε!

Είχε αφήσει μεγάλο όνομα στην περιοχή… Από τους καβγάδες του στα μαγαζιά, από πολλά πράγματα. Όπου πήγαινε ήταν προσοχή όλοι… Τα τρία χρόνια που δουλέψαμε μαζί στην εταιρεία αυτή ήταν από τα καλύτερα της ζωής μου!!!

Ένα βράδυ…ξημερώματα σχεδόν… ήρθε κάτω από το σπίτι μου, μεθυσμένος, και μου φώναζε να κατέβω… Ξύπνησε όλους τους Γερμανούς, τους έβρισε και φώναζε ότι θέλει να με «γυρίσει» βόλτα! Την επόμενη μέρα του έκαναν μήνυση και τον έβαλαν μέσα… Είχαμε ζήσει πολλές ιστορίες μαζί…

Σε επόμενο τεύχος θα σας πω ποιος ήταν ο Στέφαν Πόποβιτς, που βρίσκεται τώρα και την υποδοχή που μου έκαναν όταν πήγα στο Μοντενέγκρο… Κίνηση που ο ίδιος εκτίμησε πάρα πολύ! 

Συρτάκι με τον Χέλμουτ και τον Πασκουάλε…

Ο Χέλμουτ (ο μεσαίος της φωτογραφίας) ήταν ο καλύτερος τεχνίτης που έχω γνωρίσει… ότι έπιανε στα χέρια του το έκανε χρυσό! Δεν υπήρχε τίποτα που να μην μπορεί να φτιάξει… Δουλεύαμε μαζί, αλλά ποτέ δεν κατάλαβα τη δουλειά που κάνει! Άστο σε ’μένα μου έλεγε πάντα… Του έλεγα τόσα καλαμπούρια στο δρόμο και ήθελε μόνο εμένα οδηγό… Δεν έκανα τίποτα, αλλά πάντα το έκρυβε από τον «μεγάλο». Με κανάκευε… ήθελε μόνο να ακούει τα αστεία μου!

Ήταν τόσο καλός τεχνίτης που μέχρι και ρακέτα ατομική έφτιαξε… ακόμα και τηλεκατευθυνόμενα! Τον έχω φέρει, μάλιστα, και στη Λευκάδα…. Ήταν ο άνθρωπος που σημάδεψε τη ζωή μου και με έκανε να μείνω πολλά χρόνια στη Γερμανία!

Τον είχα πάει και σε ένα ελληνικό γλέντι και χορεύαμε συρτάκι… Και την επόμενη ημέρα στη δουλειά, από την πολλή χαρά του, με έστελνε να αγοράσω διάφορα φαγητά! Του άρεσε να πηγαίνουμε σε καλά εστιατόρια στα διαλλείματα να τρώμε… Ποτέ δεν αρρώστησε στη δουλειά, δεν πήγε ποτέ στον γιατρό και δίχως τη δουλειά δεν έκανε… Και όταν καμιά φορά ήμουνα άρρωστος και έλειπα δυο - τρεις μέρες από τη δουλειά, νευριάζανε γιατί με ήθελαν εκεί… Έκανα και κάτι σαν κοπάνα γιατί με τόσες υποχρεώσεις (μόλις είχα παντρευτεί) κουραζόμουνα! Όλα αυτά τα ήξερε ο Χέλμουτ και με κάλυπτε! Ας είναι καλά όπου και να είναι…

Ήταν ένας άρχοντας ο Χέλμουτ. Όταν πήγαινα παλιότερα στη Γερμανία τον έβλεπα… τις τελευταίες φορές που έχω πάει, όμως, δεν τον έχω βρει! Και δεν ήξερε και κανείς που είναι… Αυτή τη φορά θα πάω αποκλειστικά για να τον βρω…

Αλλοτινές μας εποχές…

Με τον πρώην αντιδήμαρχο, Πάνο Καρύδη, με συνδέουν πολλοί δεσμοί! Ο Πάνος ο Καρύδης ήταν ο άνθρωπος, ο οποίος τότε στο Δήμο όταν έπαιρνες τηλέφωνο για κάτι που θέλει επισκευή έτρεχε… και έκανε ότι μπορούσε! Γι’ αυτό και του έλεγα ότι τρέχει σαν τον Σαρλώ…

Είναι δραστήριος άνθρωπος… πάντα με το χαμόγελο! Τον συνάντησα τυχαία έξω από το μαγαζί και του λέω: «Μωρέ Πάνο είσαι ο μόνος που όπου πας σε χαιρετάνε». «Ναι, Μπάμπη», μου λέει, «είναι αυτό που μου έμεινε απ’ την πορεία μου στο Δήμο»! Δεν υπάρχει κάτι για να τον κατηγορήσουν… Είναι φίλος μου ο Πάνος και δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτά που έκανε για εμένα! Ότι έβγαζε από το χωράφι του μου έφερνε και εμένα… γιατί πέρασα και εγώ δύσκολα! Είναι ένας άνθρωπος που σημάδεψε και αυτός με την παρουσία του το Δήμο.

Τον ευχαριστώ πάρα πολύ… Γεια σου φίλε Πάνο! Να είσαι καλά…

πηγή: εφημερίδα "Χαλαρά" 1ης Απριλίου, τεύχος 127