Μια πολιτεία που βάζει σε δεύτερη, τρίτη, νιοστή μοίρα τις τέχνες και την
αισθητική παιδεία των πολιτών της, μια πολιτεία χωρίς θεατρικά
εργαστήρια, χωρίς βιβλιοθήκες, χωρίς γλύπτες, δίχως γεμάτα τα σχολεία
μπογιές και κραγιόν, χωρίς ανθρώπους να χορεύουν είναι καταδικασμένη να
εκφυλιστεί αρχικά και να πεθάνει εν τέλει. Αναπόδραστα παίρνει το δρόμο
της εξαφάνισης, γίνεται ένας λευκός νάνος, ένα αστρικό πτώμα, απομεινάρι
μιας πάλαι ποτέ ακμάζουσας ζωής.

Η Ελλάδα του 2013 ισορροπεί επικίνδυνα στο σημείο πριν τη μεγάλη
κατηφόρα. Κυβερνιέται από ανθρώπους τέτοιους που τη λέξη πολιτισμός την
ορίζουν ως φρούτο εξωτικό και είδος πολυτελείας. Ελάχιστες φορές στο
παρελθόν αυτή η χώρα οδηγήθηκε από πολιτικούς άνδρες που έφεραν μέσα
τους τόσο σκοτάδι στην αισθητική προσέγγιση της ζωής. Δεν έχει
κατρακυλήσει ακόμη εξαιτίας μικρών ανεξάρτητων πυρήνων που δεν το βάζουν
κάτω, που παλεύουν, που με μηδενικά σχεδόν μέσα κατορθώνουν την
αβιογένεση, την -απ’ το μηδέν- δημιουργία της ομορφιάς!

Η έκπληξη μου ήρθε ως όφειλε για να τιμήσει τον ορισμό της: απρόσμενα σε
τόπο και χρόνο. Είμαι ήδη μερικές μέρες στη Λευκάδα και μια χοροθεατρική
παράσταση δεν ήταν στο πρόγραμμά μου. Πήγα, ωστόσο, για να δω γνωστούς
και να ικανοποιήσω μιαν αναρώτηση: ξέρουν τι κάνουν τα νησιά;

Τι θα έκαναν τέτοιοι άνθρωποι αν το κράτος τους στήριζε λίγο παραπάνω
απ’ το καθόλου που το κάνει τώρα, αν μικροί σύλλογοι σε όλη την Ελλάδα
είχαν μαζί τους περισσότερα βλέμματα, περισσότερες αποδείξεις
ενδιαφέροντος, περισσότερη συμπαράσταση;

Εφτά χιλιόμετρα απ’ την πόλη της Λευκάδας, ο πολιτιστικός σύλλογος του
χωριού των Τσουκαλάδων παρουσίαζε τον *Μύθο της Ευρυδίκης και του
Ορφέα*, ιδωμένον λίγο διαφορετικά. Σε ένα σκηνικό στημένο στο προαύλιο
ενός παλιού σχολείου, ανάμεσα σε δέντρα και μακριά από τα πολλά φώτα,
για μιάμιση ώρα σχεδόν κόλλησα το βλέμμα μου κι αφέθηκα να παρασυρθώ από
μια εξαιρετική χορευτική αφήγηση. Ένα τσούρμο κορίτσια ως νύμφες,
συνοδευμένα από αγόρια-αργοναύτες (το λίγο διαφορετικά που λέγαμε),
γέμιζαν την σκηνή συμβουλεύοντας τον Ορφέα, πότε πλημμυρίζοντας τον
κόσμο χαμόγελα, πότε πνίγοντας τα μέσα μας με θλίψη. Κι ο Ορφέας,
πατώντας πάνω στα safe των μουσικών του *Χατζιδάκι*, του *Πλέσσα*, των
*Dead Can Dance* (κι όχι μόνο) έκανε αυτό που όφειλε: κατέβηκε στον Άδη
χωρίς φόβο, σίγουρος για τα βήματά του, βέβαιος ότι θα κατόρθωνε να
επιστρέψει με την Ευρυδίκη πλάι του.

Και ποιος δε θα το ‘κανε όμως; Για μια τέτοια Ευρυδίκη ο μύθος
συμβαδίζει με το ρεαλισμό. Απαλλαγίγματα σε φρεσκόσπαρτη γη τα βήματά
της. Πλαστική στις κινήσεις της, ένας σε διάρκεια ερωτικός ψίθυρος στα
αφτιά μας. Έπαιρνε τις αισθήσεις μας και τις περνούσε ρότα σε χάρτη:
«/από εδώ θα ξεκινήσετε, από εδώ θα περάσετε, εδώ θα φτάσετε/»!
Αποκορύφωμα στη δικιά της εμφάνιση; Ακόμη και η νεκρική ακινησία της
ήταν χορογραφία που απαιτούσε την προσοχή. Σαν το απαραίτητο της σιωπής
σε ένα μουσικό κομμάτι.

Έφυγα απ’ την παράσταση πλήρης. Έδιωξα μακριά σκέψεις του τύπου «/τι θα
έκαναν τέτοιοι άνθρωποι αν το κράτος τους στήριζε λίγο παραπάνω απ’ το
καθόλου που το κάνει τώρα, αν μικροί σύλλογοι σε όλη την Ελλάδα είχαν
μαζί τους περισσότερα βλέμματα, περισσότερες αποδείξεις ενδιαφέροντος,
περισσότερη συμπαράσταση/». Τις έδιωξα για να μην πικρίσει η επίγευση
της ομορφιάς που μόλις είχα απολαύσει. Επανήλθα σε αυτό που αναρωτιόμουν
στην αρχή και βέβαιος παράφρασα τον τίτλο του βιβλίου του *Μίγγα*:
σπάνια κάνουν λάθη τα νησιά!

Ορφέας ήταν ο *Δημήτρης Κοψιδάς* κι Ευρυδίκη η *Κατερίνα Κύρκου*.
Εξαιρετικά χορογράφησαν ο *Νίκος Σταματέλος* (που χρεώνεται και τις
μουσικές επιλογές) και η *Ευρυδίκη Μεσσήνη*.

ΥΓ. Πλην των φωτογραφιών 8 και 9 οι υπόλοιπες είναι από
προηγούμενη παράσταση σε άλλο χώρο, δυστυχώς όχι ανάλογης
ομορφιάς με αυτήν που περιγράφω στο κείμενο.

Δείτε όλες τις φωτογραφίες εδώ

2013-07-22

fridge.gr