Κλαυσίγελως Ευτυχώς ήταν όνειρο, ποίημα του Π.Ροντογιάννη
Κλαυσίγελως
Ευτυχώς ήταν όνειρο
Συνάδελφοί μου γέροντες, μ’αισθήσεις πια λειψές,
έν’ απ’εμάς, συντρόφια μου, στον ύπνο μου είδα εψές,
που πήγαινε με γάιδαρο ταξίδι μακρινό
και έφευγε και χάνονταν κατά τον ουρανό.
Πώς φεύγεις φίλε τον ρωτώ, σε γάιδαρο ιππασία;
Και μ’απαντά:-Ας όψονται αρμόδιοι και Σία,
που ενεργούν και λείπουνε τα φάρμακα στη χώρα
κι η πίεσή μου ανέβηκε σε ύψη… ουρανοφόρα.
Μα, ως βλεπεις πάω με γάιδαρο γιατ’έχει πια χτυπήσει
και τα περήφαν’άλογα και τα μουλάρια η κρίση.
Αναχωρώντας χαιρετώ και τα συντρόφια τ’άλλα
κι εύχομ’εσείς να έρθετε σε άλογο καβάλα.
-Αν είν’να’ρθούμε μ’άλογο θ’αργήσουμε καρντάση,
γιατί κι η κρίση στ’άλογα θ’αργήσει να περάσει.
-Μα αν δεν έχεις φάρμακα, μου απαντάει, συντόμως
με άλογο ή με γάιδαρο είν’ανοιχτός ο δρόμος.
Παν. Αν. Ροντογιάννης
