Φέτος το 4^ο Δημοτικό Σχολείο Λευκάδας, στο πλαίσιο του εορτασμού της 20ής θεατρικής του επετείου, ανέβασε με εξαιρετική επιτυχία «Το παραμύθι της ανέμης».

Τα θεατρικά έργα που επιλέγουν κάθε χρόνο οι δάσκαλοι _ καταξιωμένων Ελλήνων συγγραφέων _ αναδεικνύουν μαζί με την αξία της ερασιτεχνικής προσπάθειας των μαθητών και την ίδια την αξία του λειτουργήματος του δασκάλου. Είκοσι χρόνια λοιπόν παιδαγωγικής προσφοράς, καλλιέργειας μέσω του θεάτρου αξιών και οραμάτων και άνοιγμα των πνευματικών οριζόντων των παιδιών μας συμπληρώνονται εφέτος για το 4^ο Δημ. Σχολείο.

Έτσι, λοιπόν, την προηγούμενη εβδομάδα απολαύσαμε μια άκρως ενδιαφέρουσα παράσταση από τα παιδιά της ΣΤ` Τάξης, βγαλμένη λες μέσα από το ντελίριο της σαιξπηρικής δραματουργίας, αλλά και της νεοελληνικής μας παράδοσης!

Πρόκειται για το παιδικό λαϊκό θεατρικό έργο «Το παραμύθι της ανέμης» του Βασίλη Ρώτα (ιδρυτή του Λαϊκού Θεάτρου, του Θεατρικού Σπουδαστηρίου και του Θεάτρου του Βουνού), με σημαντικά μηνύματα για τους σημερινούς καιρούς: η πάλη του καλού ενάντια στο κακό και η επικράτησή του όταν όλοι ενωθούν για έναν κοινό σκοπό, η αγάπη, ο έρωτας και τόσα άλλα...

Ένα έργο εξαιρετικά δύσκολο να παιχτεί από μικρά παιδιά, με περίπλοκα ονόματα, πολλές και απαιτητικές σκηνές, όπου μπλεκόταν η πραγματικότητα με το μύθο και η ονειρική διάσταση διέτρεχε όλη την παράσταση _ αλλά και με αναγνώσεις σε δεύτερο επίπεδο, που όμως τεχνιέντως δοσμένες έβγαιναν πότε ως κωμικές και πότε ως συγκινητικές και τραγικές.

Από την αρχή μέχρι το τέλος τα παιδιά έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό σε μια παράσταση που έρρεε, σφιχτοδεμένη, καλοδουλεμένη, χωρίς το παραμικρό λάθος (ούτε καν υποβολέας δεν υπήρχε), ακόμη και στα κενά όπου «έμπαινε» η μουσική.

Οι δάσκαλοι της Στ` Τάξης _ κυρία Μανίνα. Στεφάνου και κ. Σταύρος Δελαπόρτας _ εργάστηκαν όλη τη χρονιά ακατάπαυστα και εντατικά μαζί με τα παιδιά για να βγει αυτό το άριστο αποτέλεσμα.

Η κυρία Μ. Στεφάνου σκηνοθέτησε και εμπλούτισε το έργο με ευφάνταστα τεχνάσματα, δημιουργώντας παράλληλα ρόλους-alter ego.

Τα σκηνικά (κατασκευασμένα αποκλειστικά από τους δασκάλους του σχολείου πάνω σε ιδέες της κυρίας Μ. Στεφάνου), λιτά και αφαιρετικά, σε μια αισθητική αρμονία με την όλη παράσταση, άφηναν όλο το «χώρο» στους μικρούς ηθοποιούς να υποδυθούν τους ήρωές τους πυροδοτώντας σκαμπρόζικες καταστάσεις πάνω στη σκηνή.

Η μουσική σύνθεση και τα τραγούδια του Τάσου Καρακατσάνη τραγουδήθηκαν εκείνο το βράδυ από όλους μας.

Η εξαιρετική δουλειά της μουσικού κυρίας Νικολίνας Σταματοπούλου, φάνηκε από την ορχήστρα των μικρών μουσικών, οι οποίοι «έντυσαν» άψογα αρκετά μέρη της παράστασης, παίζοντας ακόμη και δικές τους συνθέσεις.

Οι χορογραφίες, μελετημένες, αποδόθηκαν με ακρίβεια από τα παιδιά, υποβοηθούμενες και από την πλούσια σε εναλλαγή χρωμάτων και κοστουμιών ενδυματολογία.

Πράγματι, γι` αυτήν την παράσταση που στήθηκε με μεράκι και αφοσίωση μερικών ανθρώπων, με ελάχιστα και ευτελή υλικά μέσα (φόδρες, ξύλα κ.ά.) θα περίμενε κανείς να υπάρχει και ο αντίστοιχος χώρος για να φιλοξενηθεί. Όπως όμως γνωρίζουμε όλοι, μετά το Κηποθέατρο, που σίγουρα δεν αποτελούσε λύση, τέτοιος χώρος δεν υπάρχει.

Ίσως ήρθε η ώρα να τον διεκδικήσουμε. Καλές οι ημερίδες για τον πολιτισμό αλλά πρέπει να πούμε και την αλήθεια: ο πολιτισμός δεν είναι εμπόρευμα καταναλώσιμο με πατατάκια, πλαστικές καρέκλες και τα συναφή. Ο πολιτισμός είναι στάση ζωής, είναι σεβασμός σε ό,τι μας περιβάλλει (φυσικό και υλικό), είναι αξιοπρέπεια ακόμη και _ επιπλέον _ απέναντι στα μικρά παιδιά που μας έδωσαν ένα μάθημα του δικού τους πολιτισμού: με την αφοσίωσή τους στο έργο, το μόχθο τους, την πνευματική τους καλλιέργεια κατάφεραν και επιβλήθηκαν στο τερατώδες δημιούργημα του χαοτικού «Φουαγιέ».

Ας ελπίσουμε ότι η καινούρια δημοτική αρχή θα φροντίσει να υπάρξει ένας χώρος όπου να μπορούν όλα τα σχολεία και οι Σύλλογοι να δίνουν τις παραστάσεις και τις συναυλίες τους, για να μπορούμε να πούμε ότι η Λευκάδα _ νησί των ποιητών και των θρύλων _ πράγματι σέβεται τον πολιτισμό της!

Διοικητικό Συμβούλιο

Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων 4^ου Δημ. Σχολείου