Θα ήθελα αρχικά να ευχαριστήσω τους αναγνώστες μου, και ιδιαίτερα τον γυναικείο πληθυσμό της τρίτης ηλικίας για τις φιλοφρονήσεις που δέχομαι. Δεν ήξερα ότι είμαι τόσο δημοφιλής στο γυναικείο φύλο. Όπου και να πάω, μου λένε ότι με διαβάζουνε. Τις προάλλες μάλιστα ενώ βρισκόμουν στο παρατηρητήριο της Μαργαρίτας, είδα να έρχονται κάποιοι κύριοι επιχειρηματίες πολύ γνωστοί (μην ονοματίσω) συνοδευόμενοι από τις γυναίκες τους. Η γυναίκα ενός εκ των κυρίων, μάλιστα , με το που με βλέπει, με χαιρετάει με προθυμία, λέγοντάς μου, πως με διάβαζε πρόσφατα, ενώ βρισκόταν στο χώρο υποδοχής ενός ιατρείου της Πρέβεζας. Εκείνη την ώρα συλλογίστηκα, τα εξής: «Σκέψου Μπάμπη, που σε διαβάζουν μέχρι την Πρέβεζα».

Ευχαριστώ λοιπόν για μία ακόμη φορά τους αναγνώστες μου, γιατί είμαι ο μοναδικός που με διαβάσανε εν ζωή, πριν πεθάνω.

Μπάλα είναι και γυρίζει..

Εύχομαι και σε σας, να έχετε υγεία, να μπορείτε να με διαβάζετε από εδώ και πέρα. Και όποιον πάρει η μπάλα, τον πήρε. Η μπάλα γυρίζει συνέχεια, δεν σταματάει πουθενά. Έτσι και εγώ σαν τη μπάλα, γυρίζω από το πρωί. Ξεκινάω εν πλω, από τους Πειρατές, κάθε πρωί. Στη συνέχεια περνάω από τη Μαργαρίτα, μετά κάνω στάση στο Fragolino και καταλήγω το βράδυ στο Μποσκέτο. Και ό,τι ενδιαφέρον βλέπω το καταγράφω. Έχω μάλιστα ανακατευτεί με το νεανικό κοινό και δεν πλήττω καθόλου, αφού οι συνομήλικοί μου είναι εξαφανισμένοι. Μπορεί να έχουν προβλήματα, να στεναχωριούνται και να μένουν μέσα στα σπίτια τους.

Δος ημίν σήμερον

Εγώ ποτέ μου δεν άφηνα να με καταβάλλουν τα προβλήματα. Ότι θέλει να γίνει ας γίνει, έλεγα.  Δεν θα κάτσω να πεθάνω. Εγώ μεγάλωσα με το «Δος ημίν σήμερον.», που άμα το αναλογιστείς, η φράση αυτή κρύβει μία φιλοσοφία ζωής, πολύ σοφή. Που έχει γίνει και της μόδας τελευταία, αφού πρεσβεύει απόλυτα τον ανατολίτικο τρόπο σκέψης, που σου λέει ζήσε το τώρα, να είσαι στο παρόν, εάν θέλεις να έχεις ψυχική και σωματική υγεία. Εγώ αυτά τα έλεγα χρόνια πριν, όταν όλοι μου έλεγαν πως είμαι τρελός. Ξημέρωνα, και έλεγα «σε ευχαριστώ πολύ Παναγία μου που ξημέρωσα». Τώρα όμως μου λένε «πόσο δίκιο είχες Μπάμπη. Μας τα λέγες και δε σε ακούγαμε..» Δος ημιν σημερον λοιπόν! Εγώ με αυτό το ρητό βαδίζω και προσπαθώ να κάνω τη ζωή μου καλύτερη. Να ζήσω, παρόλα τα προβλήματα.

Φούρνοι παντού!

Εύχομαι αυτή η κρίση να μας βγει σε καλό. Αφού στην Αθήνα απ` ότι πληροφορούμαι έχουν ανοίξει παντού φούρνοι. Κατέβηκε τις προάλλες ο φίλος μου ο Λάμπρος ο Φούκας στο κέντρο της Αθήνας και με πήρε ανάστατος τηλέφωνο. «Τι συμβαίνει Λάμπρο του λέω. Δεν σε ακούω καλά. Που είσαι;;». «Άσε φίλε Μπάμπη, βρίσκομαι στο κέντρο της Αθήνας, στην Ομόνοια. Περπάταγα από το Σύνταγμα, μέχρις εδώ, μήπως βρω καμία καφετέρια, να καθίσω να πιω τον καφέ μου, και έβλεπα παντού καινούργιους φούρνους, αντί για καφετέριες, φαστ φουντ και αλυσίδες καταστημάτων με ρούχα». Τι είναι αυτό το σχέδιο με τους Φούρνους στην Αθήνα, δεν ξέρει κανένας. Νομίζεις ότι βρίσκεσαι στο Άουσβιτς, και είναι έτοιμοι να μπούμε μέσα να μας ψήσουν. «Πρόσεχε Λάμπρο μη σε βουτήξουν!», του είπα.

Το γέλιο της ...Λευκάδας

Στην Αθήνα αντικρίζεις μεγάλη φτώχια πια. Είναι μία πόλη που έχει την εικόνα της κατοχής. Παντού φτώχια, άνθρωποι άστεγοι, άνεργοι και επαγγέλματα πολέμου να ανθούν, όπως οι φούρνοι, τα μοδιστράδικα και τα τσαγκαράδικα. Για αυτό και δεν θα ήθελα ποτέ μου να πάω εκεί. Παρόλο που έχω φίλους καρδιακούς. Για παράδειγμα ο φίλος μου ο Ηλίας Γεωργάκης , το έχει καημό, να πάω μια φορά, έστω, και να βγούμε, να καλαμπουρίσουμε. Κάθε βράδυ με παίρνει τηλέφωνο, μαζί με τον νονό του τον Ηλία Λογοθέτη και με παρακαλάνε να πάω επάνω. Ο φίλος μου ο Ηλίας, λοιπόν, έχει μια πολύ καλή παρέα στην Αθήνα.

Λευκαδίτικα στρόμπλια

Ο Ηλίας ο Γεωργάκης, έχει παραμείνει ένας αυθεντικός Μπρανέλος, που κάθε βδομάδα, διοργανώνει Λευκαδίτικη βραδιά στο μαγαζί του φίλου του Κόλλια, (την καλύτερη ψαροταβέρνα της Αθήνας) στην οποία κεντρικό πρόσωπο είναι ο αγαπητός σε όλους μας, ηθοποιός Ηλίας Λογοθέτης, ή αλλιώς Φρούφαλος. Εκεί να δεις καλαμπούρια και κακό. Κάθε Πέμπτη βράδυ που συναντώνται στου Κόλλια, μεγάλη παρέα, με παίρνουν τηλέφωνο και έχουμε διακαναλική σύνδεση. Τους λέω εγώ τα νέα της Λευκάδας, μου λένε αυτοί τα δικά τους και γίνεται χαμός. Προχθές, μάλιστα, με παίρνει ο Ηλίας, και μου λέει. «Μπάμπη, έλα να φας στρόμπλια». Και του απαντώ « Τι λες βρε Ηλία;; Τι μου θύμισες.. Την παλιά καλή Λευκάδα, με τις καντάδες της, το γέλιο της και τα στρόμπλια της!

Άνθρωπος δίχως αναμνήσεις είναι χαμένος άνθρωπος

Εγώ που λες, φίλε μου, προτιμώ να θυμάμαι την παλιά Αθήνα, με τις όμορφες αναμνήσεις της. Με τις γειτονιές της, και τα αρώματά από τα γιασεμιά στις αυλές. Την Αθήνα του 70. Αυτή την Αθήνα δεν τη θέλω, να τη βλέπω. Εγώ είμαι χορτάτος από παραστάσεις. Άνθρωπος δίχως αναμνήσεις είναι χαμένος άνθρωπος.  Έχω γυρίσει όλη την Ευρώπη. Και αύριο να φύγω δεν με νοιάζει. Είμαι χορτάτος. Είδα όλο το έργο. Θα διηγηθώ σε άλλη εκπομπή, τη ζωή ενός κατατρεγμένου. Τότε θα ανατριχιάσετε όλοι. Τί έχω κάνει και τι μου έχει συμβεί.

Ιστορίες από το μπαούλο των αναμνήσεων..

Κατόπιν αιτημάτων των αναγνωστών μου, κάθε εβδομάδα θα σας διηγούμαι και  μία ιστορία λοιπόν, από το μπαούλο των αναμνήσεων μου. Βγαλμένες μέσα από τη ζωή μου.

Η ιστορία με τον μπακαλιάρο

Και αυτή η ιστορία που θα πω τώρα είναι η ιστορία με τον μπακαλιάρο. Ήμασταν κάποτε, πριν από χρόνια πολλά, εγώ και ο Θεόφιλος Μπατιάλης, καλεσμένοι σε ένα ταξίδι με πλοίο, από τον ξάδερφο μου, τον Γιώργο το Γιαννουλάτο, τον συγχωρεμένο, που τότε είχε το καλύτερο τουριστικό γραφείο της Λευκάδας. Μας είχε βγάλει τότε, θυμάμαι, τα εισιτήρια, για να μας πάρει μαζί του στην Ελβετία. Εγώ λοιπόν τότε, του είχα πει, ότι εμένα θα με άφηνε στη Ζυρίχη, και από εκεί στη συνέχεια θα έπαιρνα το τρένο για να φτάσω στην Φρανκφούρτη, όπου θα με φιλοξενούσε εκεί ο φίλος μου ο Αντώνης ο Βρεττός. Ο Αντώνης ο Βρεττός, ήταν ένας καλός άνθρωπος, τίμιος, αλλά είχε ορισμένα βίτσια και παραξενιές. Μου είχε πει « Γούρμε αν έρθεις σπίτι μου και δεν μου φέρεις μπακαλιάρο, δεν θα σε αφήσω να μπεις». (είχε που λες πολλά χρόνια να φάει μπακαλιάρο). Εγώ τι έκανα νομίζεις. Επήρα το μπακαλιάρο από τη Λευκάδα, τον τύλιξα σε ένα χαρτί και τον έκρυψα στην καμπίνα του ξαδέρφου μου του Γιώργου. Και τι καμπίνα. Πρώτης κατηγορίας. Ο Γιώργος, ως ένας από τους καλύτερους πράκτορες, είχε την καλύτερη καμπίνα. Μπαίνω εγώ λοιπόν το βράδυ με το Μπατιάλη και η καμπίνα είχε βρωμίσει ψαρίλα. Μας λέει ο Γιώργος, «έξω από εδώ και οι δυό σας, να πάτε να πλυθείτε!»  Φεύγουμε εμείς να πάμε να πλυθούμε και πάλι μύριζε. Άρχισε ο Γιώργος τότε να ψάχνει τις ντουλάπες, να δεί τι μυρίζει, μέχρι που βρήκε τον μπακαλιάρο μέσα στη ντουλάπα που είχε τα κοστούμια του. Αρχίζει και βρίζει λοιπόν, «Πάρτε τον μπακαλιάρο γρήγορα από εδώ!!», φώναζε και εγώ παίρνω τον μπακαλιάρο αμέσως και τον κρύβω στις βάρκες του πλοίου που ήταν κάποιοι σκύλοι. Οι σκύλοι άρχιζαν να γαβγίζουν με το που μύρισαν το μπακαλιάρο. Χτυπάει ο συναγερμός του πλοίου και οι άνθρωποι της ασφάλειας βγαίνουν έξω και με όπλα με ακινητοποιούν. Με το που είδαν ότι δεν είχα τίποτα ύποπτο πάνω μου, με αφήνουν ελεύθερο. Τελικά ο μπακαλιάρος, έφτασε στη Γερμανία και στο φίλο μου το Γιώργο, ψημένος πια, από την πολλή ζέστη, για να καταλήξει στα σκουπίδια. Ωστόσο αυτή η ιστορία θα μας μείνει αξέχαστη, και σε μένα και στο Γιώργο και σε όλους μας.

Ο κακός μας ο καιρός!

Όταν δεν σας λέω την επικαιρότητα, θα σας λέω τον κακό μας τον καιρό. Όταν τρέχει η επικαιρότητα θα σας τη λέω.

Ο κακός μας ο καιρός πάει καλά στη Λευκάδα. Σε σύγκριση με όσα συμβαίνουν το τελευταίο διάστημα στην ανθρωπότητα, εμείς δεν πρέπει να έχουμε παράπονο. Μέχρι και η Τουρκία βρίσκεται στην κατάψυξη. Αν και άκουσα πως έρχονται κρύα στο τέλος της εβδομάδος. Μέχρι τα τώρα καλά τη βγάλαμε πάντως.

Αυτά τα νέα μου καλοί μου φίλοι! Θα τα πούμε στο επόμενο φύλλο! Δος ημίν σήμερον! Αμήν.

Υ.Γ. Τα άρθρα του Φον Γούρμεν δημοσιεύονται στην εβδομάδιαία τοπική εφημερίδα "Τα Νέα της Λευκάδας"

2014-12-02