"Ο Δίας και οι Έλληνες" του Πάνου Ροντογιάννη
Ο Πάνος Ροντογιάννης σχολιάζει με έμμετρο λόγο την επικαιρότητα
Ο Δίας και οι Έλληνες
(Και έχει δόσιν αληθείας ο μύθος)
Στον κάμπο το θεσσαλικό που ήλιος τον πυρώνει,
εκεί όλους τους Έλληνες ο Δίας συγκεντρώνει.
Μέσα στην κάψα, σκέφεται, πολύ δε θα μιλάνε,
μπορεί να συμφωνήσουνε, μπορεί καλά να πάνε.
Και εισηγείται σύνταγμα καινούργιο να ψηφίσουν
αν θέλουνε ισότιμα κι ελεύθεροι να ζήσουν:
Α.Πέντε λεπτά πρωθυπουργός καθ`Έλληνας θα βγει
χωρίς καμμιά εξαίρεση, μπορεί ή δε μπορεί.
Β.Από τους μεγαλύτερους θ`ρχίσει η σειρά
χωρίς να`χουν δικαίωμα για δεύτερη φορά.
ΑΤΙΟΛΟΓΗΣΗ ΤΗΣ ΠΡΟΤΑΣΗΣ :
Των μπουνταλάδων κι έξυπνων θα τους περάσει η λόξα
που είχαν ν`αποκτήσουνε για μια στιγμή τη δόξα.
Δε θα`χουν πια τη βούληση και φέρσιμο σατράπη,
αλλά θ`αρχίσουν να κοιτούν τη χώρα τους μ`αγάπη.
Θα σέβονται τους νόμους της μα και τους διπλανούς τους,
για το καλό τους το κοινό θα εργάζεται ο νους τους.
Τα δύσκολα ζητήματα θα συζητούν με ομόνοια,
αξίες κι αρχές που θα τιμούν θ`αφήσουν και στ`αγγόνια.
Δε θα καλούνε τρόικα για να τους διαφεντεύει,
δε θα`ναι φίλων και εχθρών κι αδιάφορων η χλεύη.
ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ:
Το πρώτο το εδάφιο ομόφωνα ψηφίστηκε,
στο δεύτερο η συγκέντρωση στα δύο εχωρίστηκε,
γιατί η κάλπη έβγαλε πως θέλουν οι μισοί
να βγαίνουν περερισσότερες φορές πρωθυπουργοί.
Αλλά κανείς δε σκέφτηκε πως θα`ρτει η σειρά του,
μετά από χρόνια που κι αν ζει θα είναι η σκιά του.
Κι ο Δίας βροντοφώναξε με σουφρωμένα φρύδια:
-Ποτέ τους δεν αλλάξανε και τα μυαλά τους ίδια.
Ας πάνε στα ..μνημόνια
να τιμωρούνται αιώνια.
17-11-14
Ελλάδα τρόικα και άλλες κυρίες
Σαράντα εμπειρογνώμονες και δώδεκα υπουργοί
πάνε για διαπραγμάτευση στην ευρωπαία γη.
Πάνε να συζητήσουνε με κόκκινες γραμμές
και δε θα υποχωρήσουνε ποτέ κάτ`απ`αυτές.
Και παν και κουβεντιάζουν και κάνουν τον καμπόσο
αλλά ξαναγυρνάνε στη χώρα τους ωστόσο.
Γυρνάνε και δεν έχουν τα μούτρα πού να κρύψουν
γιατί τις κόκκινές τους γραμμές θα εγκαταλείψουν.
Και λέει μια κυρία σε μια της φιληνάδα:
-Παρόμοια έχω ζήσει, τα ίδια τα ξανάδα:
Η μάνα μου μου έλεγε σαν έβγαινα μ`αγόρια,
να είν οι καλτσοδέτες μου τ`ανώτερά τους όρια.
Και τ`αποτέλεσμ` ήτανε στο σπίτι να γυρνώ
και να`ν οι καλτσοδέτες μου επάνω στο λαιμό.
4-12-14
