Φον Γούρμεν: Αγοράζω χρυσό

Αγοράζω χρυσό

Που πήγανε τα ενεχυροδανειστήρια στη Λευκάδα και εξαφανιστήκαν απότομα; Κανένας δεν πήρε χαμπάρι τίποτα; Μας πήραν και τα σώβρακα και σηκωθήκανε και φύγανε. Και έμεινε ο Ριχάρδος μόνος στην Αθήνα.. Λοιπόν εγώ το τι μανία τους είχα αυτούς με το «αγοράζω χρυσό» είναι άλλο πράγμα. Αφού έλεγα σε φίλους μου εδώ που ήταν σε οργανώσεις, να πάνε να τους βάλουν μία βόμβα. Τέτοια μανία τους είχα. Εκμεταλλευόντουσαν την κάθε γυναικούλα και όποιον φτωχό είχε ανάγκη, που πήγαιναν να αλλάξουν ότι είχαν σε χρυσό και εκείνοι, αφού τους τα πήραν τσάμπα σχεδόν, σηκωθήκανε και φύγανε. Πήραν όλο το χρυσό της Ελλάδος και το πήγαν έξω στη Ρωσία, στη Γερμανία και στην Αμερική. Το τι χαρά ένιωσα όταν έκλεισαν αυτοί οι άνθρωποι τα μαγαζιά τους, δε λέγεται. Είπα μέσα μου «τα κοράκια φύγανε». Λοιπόν εύχομαι έτσι να φύγουν και τα άλλα κοράκια της Τρόικα και όλοι όσοι μας ήπιαν το αίμα.

Αερο...φαγία

Τον τελευταίο καιρό δεν τολμάμε να ανοίξουμε την τηλεόραση και να μην δούμε μαγείρους. Όποιο κανάλι και αν επιλέξεις, θα πέσεις πάνω και σε ένα μάγειρα. Τη στιγμή που ο περισσότερος κόσμος, βρίσκεται μέσα στα σπίτια του και προσπαθεί να μαγειρεύει λιτά - λόγω κρίσης- είναι παράλογο να ανοίγει την τηλεόραση και να βλέπει αυτή τη βροχή με τα γκουρμέ πιάτα. Αυτό φίλε μου δεν είναι ψυχαγωγία, αυτό είναι αεροφαγία. Το μόνο που μπορεί να κάνει ο καημένος τηλεθεατής από το σπίτι του, είναι να βαφτίζει τις πατάτες γιαχνί, για παράδειγμα σε ψητή πάπια με σάλτσα ροδάκινου και πουρέ από κάστανα και πάει λέγοντας. Κάποιος ας τους μαζέψει λοιπόν, διότι είναι πρόκληση, ο κόσμος να μην έχει να φάει και να βγαίνουν όλοι αυτοί οι ντιντίδες και να μαγειρεύουν από το πρωί μέχρι το βράδυ γκουρμέ πιάτα, απλησίαστα για τον απλό λαό. Τι πράγματα είναι αυτά;; είναι ντροπή. Εύχομαι να βάλουν λίγο μυαλό, οι καναλάρχες και αντί για εκπομπές αερομαγειρικής, να βάζουν κοινωνικά προγράμματα που θα δείχνουν τι γίνεται στον κόσμο.

Ο φίλος μου ο Μπουρλότος

Ο φίλος μου ο Μπουρλότος, είναι ο τελευταίος παραδοσιακός των Μοϊκανών, που έμεινε στη Λευκάδα. Προχθές το βράδυ, καθώς βρισκόμουν πάνω στο μηχανάκι, σκιάχτηκα, όταν πέρασε από μπροστά μου, με ένα ταψί στα χέρια, φωνάζοντάς μου «Μπάμπη!!». Που πηγαίνεις φίλε Μπουρλότε με αυτήν την κακοκαιρία;», τον ρωτάω. «Πάω να βγάλω λοταρία», μου απαντάει. Τον συγχαίρω για το κουράγιο του, αυτόν τον άνθρωπο και για την τιμιότητά του. Δεν μπορώ να μη σου πω, τι μου απάντησε, όταν τον ρώτησα τι έχει μέσα στο ταψί. Ότι έχει μπομπάρι. (ένα παραδοσιακό λευκαδίτικο φαγητό). Τέλος πάντων. Τέτοιοι τύποι στη Λευκάδα λείπουν. Έχουμε μείνει πέντε-έξι ακόμα. Πριν μας βάλουν στο μουσείο και εκλείψει εντελώς το είδος. Ευχαριστούμε το θεό που μέχρις ώρας μας αφήνει και κυκλοφορούμε ελεύθερους.

Της κακομοίρας..

Η εικόνα που παρουσιάζει αυτό διάστημα η Λευκάδα, με τους πολλούς αέρηδες, είναι δραματική. Ο αέρας κοντεύει να ξεριζώσει τα σπίτια. Γίνεται της κακομοίρας. Τα σκάφη κουνιούνται πέρα δόθε, τα κατάρτια σφυρίζουν κάτω στην παραλία, λες και ακούς τα πολεμικά αεροπλάνα να έρχονται κατά πάνω σου, ενώ επικρατεί σε όλους τους παραλιακούς δρόμους σκοτεινιά. Εγώ δεν αντέχω άλλο αυτό το βουητό στα αυτιά μου. Όσοι ζούνε στην παλιά πόλη , μπορούν να με καταλάβουν. Ζούμε λες και βρισκόμαστε μέσα σε ένα καΐκι και ταξιδεύουμε για την Κέρκυρα. Όσοι όμως μένουν στη Νεάπολη και στις καινούργιες κατοικίες που κατασκεύασαν από την εποχή των Ρομανώφ, δεν νιώθουνε τίποτα. Είναι φυσικό. Εγώ όμως κάθε μέρα, παρακαλώ τον θεό να ξημερώσει, γιατί κάθε νύχτα, είναι για μένα μία περιπέτεια. Ένα ταξίδι μέχρι την Κέρκυρα. Έτσι κάθε πρωί, μόλις ξυπνάω, αντί να λέω καλημέρα, λέω « Δόξα σοι ο θεός , φτάσαμε».

Παντού ερημιά

Επερπάτησα προχθές που λες, με αυτόν τον αέρα στην αγορά. Παντού ερημιά. Από την πλατειά μέχρι τον Άγιο Μηνά, μόνο το Γώγο συνάντησα. Και του είπα «Βρε Γωγο, που πας με αυτή τη μύτη που είναι σαν μελιτζάνα;» και μου απάντησε «Δεν πας στο διάολο Γούρμε». Και του είπα, «Φίλε Γώγο δεν είναι η εποχή σου. Αν ήταν καλοκαίρι, θα φτιάχναν οι ξένοι με τη μύτη σου μελιτζανοσαλάτα. Τώρα άμα βρεις παρακάτω κανέναν να με χ... Δεν υπάρχει ψυχή». Αυτή είναι η εικόνα που επικρατεί στο κέντρο της Λευκάδας. Εμείς φυλάμε προμαχώνες εδώ πέρα. Έχουν κλειστεί όλοι μέσα στα σπίτια τους και δεν βγαίνει έξω κανείς. Όποιον και αν ρωτήσω που βρίσκεται, θα μου λέει μπροστά από μία τηλεόραση. Είτε θα βλέπει, εκπομπές μαγειρικής και θα κάνει αεροφαγία ή θα βλέπει τα χορευτικά προγράμματα και τα μεσημεριανά ξεκωλάδικα, και θα κάνει αερογ....»

Αμήν.