Τέσσερεις μόλις μέρες πριν τις εκλογές, ο Μπαμπίνος Φον Γούρμεν, σχολιάζε την πολιτική και όχι μόνο επικαιρότητα, με το δικό του "λευκαδίτικο" τρόπο, στο φύλο της 22ας Ιανουαρίου της εφημερίδας Τα Νέα της Λευκάδας, στην εβδομαδιαία στήλη του, στην οποία είχε εκφράσει τη βούλησή του, να είναι ο Καμμένος μέσα στο κυβερνητικό σχήμα". Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο που ακολουθεί.

Εκλογές δίχως υποψήφιους

Είναι η πρώτη φορά που γίνονται εκλογές μέσα στην καρδιά του χειμώνα. Αυτό που συζητά ο κόσμος είναι ότι πρώτη φορά γίνονται εκλογές χωρίς ...υποψήφιους. Εγώ το βράδυ που κατεβαίνω κάτω στα κέντρα και στα μπαρ όλοι με ρωτάνε που είναι οι υποψήφιοι. Δεν υπάρχει κανένας. Παίρνω τηλέφωνο για να τους ρωτήσω που βρίσκονται και μου απαντάνε πως κάνουν περιοδείες στα χωριά. Στα χωριά;; αναρωτιέμαι, μα αφού εκεί δεν υπάρχει κανένας. Θα το πάθουν χειρότερα από την εκλογική περιφέρεια της Β Αθηνών. Θα τρέχουν στα χωριά και θα παρατήσουν την πόλη της Λευκάδας. Η Λευκάδα, είναι μία πόλη που ανέκαθεν διαμορφώνει το αποτέλεσμα των εκλογών. Όπως είναι η Β Αθήνας. Τέλος πάντων.

Ζούμε ένα δράμα

Εγώ νομίζω ότι άρχισε ο τρίτος παγκόσμιος πόλεμος. Οικονομικός πόλεμος, ο οποίος δεν ξέρω που θα φτάσει. Όλοι χρωστάμε και ζούμε μέσα στην κακομοιριά. Έχουμε να διαλέξουμε ανάμεσα στη σκύλα και στη Χάρυβδη. Όπου και να πέσουμε θα φαγωθούμε. Αν πέσεις αριστερά θα σε φάνε οι καρχαρίες, αν πέσεις δεξιά οι κροκόδειλοι. Δεν υπάρχει τίποτα που να φέρνει την πραγματική ελπίδα στο λαό. Κάτι πάει να πει ο Καμμένος, αλλά δεν τον αφήνουν να μιλήσει. Και το σύστημα τον θέλει εκτός βουλής. Και αυτά τα γράφω γιατί ο Πάνος είναι φίλος μου και όποτε έρχεται εδώ σμίγουμε. Λοιπόν αν καταφέρει και μπει στη βουλή θα είναι μεγάλη υπόθεση.

Φοβάμαι ότι θα μπούμε σε νέες περιπέτειες

Ζούμε σε έναν πόλεμο μεταξύ Ευρώπης και Αμερικής. Και πρέπει να διαλέξουμε στρατόπεδο. Τώρα ..όποιος επικρατήσει. Εγώ δεν είμαι πολιτικός για να ασχοληθώ άλλο με αυτό το θέμα. Εγώ σκέφτομαι τη νεολαία και τα παιδιά του κόσμου, που δεν έχουνε δουλειά και μέλλον σε αυτή τη χώρα.

Έπεσε και το τελευταίο οχυρό της παλιάς Λευκάδας

Όπως ξέρετε η παλιά πόλη της Λευκάδας, βρίσκεται δεξιά από την πλατεία, εκεί που βρισκόταν η ταβέρνα Ρεγάντο. Ε λοιπόν έπεσε και το τελευταίο οχυρό της. Το ζαχαροπλαστείο του Παπαδόπουλου-Κουμπουριέλου, που ήτανε μια όαση ζωντάνιας  για όλους τους Λευκαδίτες μέσα σε αυτή τη νέκρα της πόλης, το χειμώνα. μετακόμισε και αυτός προς τον Άγιο Μηνά. Οι καιροί άλλαξαν. Η παλίρροια ανεβαίνει σιγά σιγά, μετά το Ρεγάντο, έφυγε και ο φίλος μου ο Κουμπουριέλος. Πολλοί άνθρωποι έχασαν αυτήν την όαση, αλλά εκείνος πήγε στον Άγιο Μηνά για να γλυτώσει. Γιατί με την άνοδο της στάθμης του νερού, θα πνιγόταν και αυτός.

Η κεντρική πλατεία, ερήμωσε και αυτή..

Είναι δραματική η κατάσταση στην κεντρική πλατεία της πόλης, τώρα που έκλεισαν και τα περίπτερα. Είναι σαν να βρισκόμαστε στο Αφγανιστάν.  Ως και ο Κοκκόλιας εξαφανίστηκε τώρα τελευταία, ο Γεράσιμος. Δεν τον βλέπω πουθενά. Ετούτη η κρίση είχε πολλά θύματα. Δεν έχει ξαναγίνει κάτι τέτοιο. Χαθήκαμε μεταξύ μας, χαθήκανε άνθρωποι. Είναι σαν να ναυάγησε ένα υπερωκεάνιο. Γλυτώσαμε λίγοι, πολύ λίγοι, που κάπου κάπου βρισκόμαστε μεταξύ μας και ανταλλάσσουμε καμία κουβέντα.  Οι περισσότεροι όμως φύγανε.

Ιντερνέτ η γάγγραινα της εποχής

Μου λέει πολύς κόσμος γιατί δεν μπαίνω στο facebook να αμολάω καμία ατάκα. Τους είπα ότι δεν είμαι αυτής της τεχνολογίας. Μπαίνω κάπου, κάπου και ενημερώνομαι αλλά δεν το πολυθέλω το ιντερνέτ γιατί αυτό είναι η καταστροφή του κόσμου. Όταν κόψεις από τους Έλληνες το σήμα από το ιντερνέτ, οι μισοί θα ζουρλαθούνε. To ιντερνέτ είναι η γάγγραινα της εποχής, η οποία έχει επηρεάσει όλους τους ανθρώπους. Όπου και να πάω βλέπω τα παιδιά του κόσμου να μη μιλάνε μεταξύ τους. Να κάθονται σε ένα τραπέζι και να κοιτάνε μία οθόνη. Δεν υπάρχει αυτό που ξέραμε παλιά. Η ζωντανή επαφή, το να πούμε ένα καλαμπούρι και να γελάσουμε. Είναι ντροπή.

Μάθε παιδί μου γράμματα..

Πολλοί διαμαρτύρονται να γράψω κάτι για τα μαθήματα που βάζουν οι δάσκαλοι στα παιδιά της πρώτης δημοτικού. Αυτό το πράγμα δεν έχει ξαναγίνει ποτέ. Άσε που έχουμε γεμίσει παντού, αγγλικά, γαλλικά, γυμναστήρια, κινγ μποξ, τζου μπόξ κοκ. Και όλα τα παιδιά έχουν τρελαθεί. Εγώ πρώτη φορά βλέπω σε μία πτωχευμένη χώρα, σαν την Ελλάδα, τις μανάδες να περιμένουν σαν τρελές το παιδί τους έξω από τα φροντιστήρια, για να το πάνε πότε από εδώ και πότε από εκεί. Συνάντησα ένα νεαρό τις προάλλες που σπούδαζε στο Λονδίνο.  «Πάνε πια οι εποχές, που τα παιδιά μαθαίνανε γράμματα στο σχολείο», μου λέει. « Τώρα άμα δεν πηγαίνεις στο φροντιστήριο, δεν μαθαίνεις τίποτα. Εγώ είχα την τύχη να είχα καθηγητή έναν Μπατίτσα. Αυτοί δεν υπάρχουν πια», μου λέει. Λοιπόν αν δεν ελαττωθούν τα φροντιστήρια, και τα μαθήματα στα σχολεία, τα παιδιά και θα ζουρλαθούν και τίποτε δε θα μάθουν στο τέλος. Μυαλό είναι και αυτό και έχει μια ορισμένη χωρητικότητα. Μία με το ιντερνέτ, μία με τα μαθήματα μία με τα φροντιστήρια, θα μεταλλαχτούν στο τέλος. Ας τα αφήσουν λοιπόν να παίξουν έξω στις αλάνες, όπως πρέπει. Να απαλλαγούνε. Κουβαλάνε στον ώμο τους μία τσάντα, λες και είναι το σαμάρι που κουβαλάνε οι γάιδαροι. Πρέπει κάποιος να επέμβει, λοιπόν.

Φτάνει πια!

Δεν αντέχουν άλλο τα αυτοκίνητα πάνω στην γέφυρα από τον πόντε. Μία οδηγός προχθές έπεσε από κάτω. Πρέπει να γίνει ένας πεζόδρομος εκεί αριστερά και γύρω από τη Γύρα, οπωσδήποτε. Να προχωράει ο κόσμος, να κάνει ποδήλατο. Προχωράς και κινδυνεύεις να σε σκοτώσουν τα αυτοκίνητα. Η Λευκάδα έχει γίνει ένα μικρό μέρος που διώκεται ο Α-Ν-Θ-Ρ-Ω-Π-Ο-Σ!

2015-01-26