Πέντε ποιήματα για τη Λευκαδα

Του Ηλία Γεωργάκη

5 ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΗ ΛΕΥΚΑΔΑ

(ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΠΟΙΗΣΗΣ-21 ΜΑΡΤΙΟΥ)

ΛΕΥΚΑΔΑ ΜΟΥ

Λευκή μου πέτρα εσύ.
Νεραϊδα μέσ` το πέλαγο,
Στρωμένη με τ` αμπέλι
Και την ελιά σκεπή.
Αγια μου μαύρα.
Οι ανατολές σου φώς,
Τα δειλινά σου πυρκαγιές,
Οι λίμνες σου καθρέφτες.
Μου στρώνεις ανοιξιάτικα
Στρωσίδια να διαβαίνω,
Δαντέλες στις ακρογιαλιές
Τα΄ομορφο καλοκαίρι,
Φύλλα χλωμά
Το έρμο το φθινόπωρο
Και το χειμώνα πάχνες.
Παθιάζω στ΄ακουσμά σου
Σαν είμαι ξαπλωμένος
Μές΄τα ξερά χορτάρια σου,
Ωρα καλοκαιριού,
Φιλώ τα΄άγιο σου χώμα,
Ρουφάω τ΄αρωμά σου,
Είσαι για με τροφή κι ανάσα
Αντάμα.
Σε καμαρώνω σα φοράς τον ήλιο
Στο κεφάλι,
Τη θάλασσα στηθόδεσμο
Την ωρα της γαλήνης,
Σε στολίζει η αγράμπελη
Κι η δάφνη σε ραντίζει
Με το πικρό της μύρο.
Ω μάνα μου Λευκάδα.
Αγια μου Μαύρα.
Μη μου το δώς΄ η μοίρα
Η σκύλα η νοσταλγία
Να μου σπαράξει την καρδιά.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΘΗΝΙΩΤΗΣ

-------------------------------------------

ΛΕΥΚΑΔΑ

Χώρα της όμορφης ελιάς με τ΄απαλό ακρογιάλι

Πόσες φορές δε μ`έπνιξε η νοσταλγία για σένα,

Στον ελαιώνα σου να ξαναρχόμουν πάλι

Και στους γιαλούς σου νάβλεπα τα κύματα αφρισμένα.

Στο κάστρο το Βενέτικο να κοίταζα το ιβάρι

Πού καθρεπτίζ` η όψη σου του δειλινού τις ώρες

Να ξαναζούσα τις βουερές τις νύχτες του Γενάρη

Τα΄ατέλειωτο ανεμόβροχο,τις τρικυμίες,τις μπόρες.

Και στα στενά δρομάκια σου που κελάρύζ΄η βρύση

Τα βράδια του καλοκαιριού μες στη βαθιά γαλήνη

Που το φεγγάρι ολόγιομο θαρθεί να σε φωτίσει

Και τη γλυκιά τη θλίψη σου,ως νάταν,ν΄απαλύνει.

Χωρα της όμορφης ελιάς με τα΄απαλό ακρογιάλι,

Οπου κοντά σου πέρασα παιδί, κι εντός μου ζείς αιώνια,

Ας ήτανε για μια στιγμή να ξαναρχόμουν πάλι

Να ζήσω ο,τι δεν έζησα και μούκλεψαν τα χρόνια.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΦΙΛΙΠΠΑΣ

-----------------------------------------------------

ΛΕΥΚΑΔΑ

Παραδομένη ολοχρονίς στ΄ουρανού τις τύψεις
Στο δάκρυ του Γαρμπή και στο Νοτιά π`΄αχνίζει
Ανατέλλει πίσω απο κάθε καμπή αισθήματος
Αυτή
Της Νοσταλγίας μας η λυδία λίθος
Γραμμένη μ ΄ασβεστόλιθο και κυπαρίσι
Με περδικολαλήματα μ`΄αφρούς και μ΄ακρωτήρια
Με τρεχαντήρια κόκκινα στους πόθους του πελάγους
Με τις τεράστιες συλλαβές του αισθήματος
Με σύννεφα βαριά και με κλωνάρια του ήλιου
Σκαρφαλωμένη στα κύματα χαμένη στους ανέμους
Του Ιονίου Ωραία
Λευκάδα
Καμίνι του ήλιου.
Γερμένη στο πλευρό του Μαϊστρου
Ερωτεύεται τα καλοκαίρια
Με περίσσιο άσπρο στους κόρφους της
Με χρυσοδέλφινα και μ΄αγριοπεριστερα
Μ΄αγράμπελες
Και τ΄αρωμα το επαναστατημένο της ρίγανης
Γερμένη κάτω απ΄τις ελιές
Δυο πιθαμές πάνω απο τη διαφάνεια των νερών
Οπου το μάτι βλέπει μόνο τον πόθο
Και μετά ξανά τον πόθο
Ερωτεύεται τα καλοκαίρια
Λευκάδα
Πέτρα στου Ερωτα το δαχτυλίδι
Γραμμένη στο Πνεύμα γραμμενη στην ποίηση
Γραμμένη στο Θρύλο γραμμένη με χρώματα
Γραμμένη μ΄ασβεστολιθο και κυπαρρίσσι....
ΚΩΣΤΑΣ ΜΑΜΑΛΟΥΚΑΣ

-------------------------------------------------------------

ΛΕΥΚΑΔΑ

Ω, Σύ παραπόδας Ενετού ανόγραμμα της Σικελίας Μέτωπο
Λευκάδα κλαδωτή από πολυελαίους φωτοσκιάσεων.
Σου έφερα τον ωκεανογράφο του ορίζοντα
να αστραπογράψει μυριόηχος ο Νομοπλάστης.
Να η όαση του κάμπου Σου στη δίψα της ερήμου.
Να οι προτομές που χειροτόνησαν οι ίσκιοι Σου.
Εσύ Βυζαντίου ανάγνωσμα, ορθοπτέρυγου Φανερωμένης.
Το κάποτε της ζωής μου το ζωηφόρο σώσμα.
Πόσων γενιών πατήματα εφώλιασαν στις σκέπες Σου.
Ζευγολάτης εφύτευσε αντρότητες στις πόρτες Σου Νησί,
γιατί του αγαπώ μαζί γεννήθηκαν οι χρόνοι απ` το δρόμο Σου
ηρωθεόρατος Οδυσσεολόγος είσαι γενέτειρα μου.
Απαλός αγέρας Ιόνιος στο κάθισμα της μάνας
πριν γεννηθεί το σήμερα εβύζαξε ο κόρφος Σου
να σκάψει τη λιθιά γονατισμένη στο ντύσιμο του Φάρου
Μέσα στα πλοία του αντίλαλου πολύχρωμες σημαίες.
Βωμός απ` το Λευκάτα η στεριά νίβει τα μνημεία,
Ο θρόνος της Σαπφούς στην άβυσσο του γαλάζιου.
Η γέννα σου το Κάστρο και η μήτρα σου τα ύψη.
Η σταυρωμένη πέτρα του αετού πίνακας του νου μου.
ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΛΑΜΟΝΤΕ

----------------------------------------------------------------------------

ΟΣΟ ΚΙ ΑΝ ΦΕΥΓΩ

Toν μαίστρο
θα προστάξω
το Μαγιάπριλο
θαρθώ,
τη ψυχή μου
να πετάξω,
στην Ελάτη
αετό.
Να ζητήσω
στο μελτέμι
να με φέρει
στο Νυδρί,
να πετάξω
σαν το γλάρο
Μεγανήσι,
Μαδουρή.
Να λυγίσω
σαν το πεύκο
σαν αλήτισσα ιτια,
στού Πουλιού
το τριανέμι
να κοιτάξω
τη Κυρα.
Οσο κι΄αν φεύγω
σε ζητώ
στο Ιβάρι
δειλινό
ενα βότσαλο
στο Πόρο
στη ζωή μου
είσαι δώρο,
πλατάνι
στη Καρυα
πηγάδι
στο Φρυά.
Οσο κι αν φεύγω
είμαι εδώ,
ένας γλάρος
στο Βλυχό,
στους Σκάρους
κυπαρίσσι,
στο Κάβαλο
μελίσσι,
κρινάκι στην ακτή
μια στροφή
στην Εγκλουβή,
ένας φάρος
στο Λευκάτα
προσευχή
στα Λαζαράτα,
μια αυλή
στο Σπαρτοχωρι,
` μυγδαλιά
στο Σπανοχωρι,
ενα δίχτυ
στη ντουγάνα
καλοκαίρι
στη Νικιάνα.
Λευκάδα μάνα
του πόθου σήμα.
πευκοβελόνα
στη Νηρά.
Λευκάδα μάνα
παραμάνα
στο πανωφόρι
τη χειμωνιά.
Λευκάδα κόρη
γλάρος
στην πλώρη,
στο ξεροβόρι
μια αγκαλιά
Λευκάδα πόνος
γυρίζω μόνος
με μιά κιθάρα
στην αμμουδιά.

ΗΛΙΑΣ Π. ΓΕΩΡΓΑΚΗΣ