Ελπίδα

Του Παν. Αν. Ροντογιάννη

Περπατώ στους ατέλειωτους δρόμους

την ελπίδα να βρω τη χαμένη ,

μα δε βρίσκω παρά τροχονόμους

και στον τύπο διαβάζω τους νόμους

τη ζωή μου που έχουν δεμένη.

-Πού να`σαι τώρα ελπίδα κυρά μου;

-Έχεις φύγει κι ειν`άδεια η καρδιά μου.

-Είμ`εδώ και πετώ στον αγέρα

μα όλο φεύγω πιο πέρα, πιο πέρα.

Θα γυρίσω σε δώδεκα χρόνια

κι όποιοι ζουν θα με δούνε ξανά

μα θα`χω κι εγώ στα μαλλάκια μου χιόνια

και δεν θα ζεσταίνω, σαν πριν,την καρδιά.

Είμ`η ελπίδα και έχω στεφάνι

κλωνάρια τ`Απρίλη, λουλούδια του Μάη.

Όταν γυρίσω θα`μαι μια πλάνη,

δε θα δροσίζω όποιον διψάει.