Το σπίτι που γεννήθηκα
Του Πάνου Αν. Ροντογιάννη
Το σπίτι που γεννήθηκα
Στο Λάμπρο Τυπάλδο
Το σπίτι π`άνοιξα στο φως πρώτη φορά τα μάτια
δεν έμοιαζε με ψεύτικα παραμυθιού παλάτια.
Ήταν μικρούλι κι όμορφο κι οι τοίχοι τ`ασπρισμένοι
από χεράκια εργατικά μαστορικά χτισμένοι
ελάμπανε στο ηλιοφώς κι οι γλάστρες του τριγύρα
σκορπούσαν του βασιλικού και λουλουδιών τα μύρα.
Άπλωνε δίπλα μια ελιά παράγερη τα κλώνια
κι είχαν στη στέγη του φωλιές τα λάλα χελιδόνια.
Το σπίτι που γεννήθηκα ολόρθο πια δε μένει,
τις γκρεμισμένες πόρτες του κανένας δε διαβαίνει.
Βοριάς δε μου το χτύπησε και μπόρες μ`άγριο αγέρι
μα ανέγγιχτο δεν τ`άφησε και του σεισμού το χέρι.
Στους ρημαγμένους τοίχους του ξεσπάν οι καταιγίδες
και στήνουν στα συντρίμμια του φωλιές οι νυχτερίδες.
Το παραθύρι αγκρέμιστο στα δυτικά χτισμένο
από τη μέρα του σεισμού παρέμεινε κλεισμένο.
Μα η ερημιά τα ίχνη της εκεί κι αν έχει αφήσει
δεν πέρασε αδιάφορη κι η κοσμοπλάστρα φύση
και μέσα στα χαλάσματα μια λεμονιά ανθισμένη
γελάει με χρυσοπράσινα λεμόνια φορτωμένη
κι ο γκιώνης το νυχτόλαλο μοναχικό πουλί
στου πάππου μας τον πλάτανο κάθ` άνοιξη λαλεί.
10:14:41
2015-12-07
