Η ηθοποιός Κάτια Γέρου και ο σύζυγος της, σκηνοθέτης, ζωγράφος και καθηγητής της σχολής Καλών τεχνών, Κυριάκος Κατζουράκης, παρευρεθήκαν το προηγούμενο Σαββατοκύριακο στην Λευκάδα μετά από πρόσκληση της Αρτηρίας , για την προβολή της ταινίας του Κυριάκου Κατζουρακη “μικρές εξεγέρσεις” στην οποία η Κάτια Γέρου ενσαρκώνει  την κεντρική ηρωίδα και για την παρουσίαση του βιβλίου της με τίτλο «Αλλάζοντας τους ρυθμούς της καρδιάς -Συζητήσεις για το θέατρο με την Ιόλη Ανδρεάδη»

Η Κάτια Γέρου είναι μια από τις σημαντικότερες ηθοποιούς της σκηνής. Αγαπημένη μαθήτρια του Κάρολου Κουν και του Γιώργου Λαζάνη. Η επί δεκαετίες ιέρεια του Θεάτρου Τέχνης, παραμένει μια εργάτρια του θεάτρου. Απλή, σεμνή και ταπεινή. Πάντα έτοιμη όχι μόνο να προσφέρει αλλά να μάθει και να διδαχτεί από τη ζωή και τους ανθρώπους γύρω της.

Κα Γέρου, αφού σας καλωσορίσω στο όμορφο νησί μας και σας ευχηθώ καλή διαμονή, θα ήθελα την γνώμη σας για την προώθηση της υποκριτικής τέχνης στην επαρχία.

Αυτό που είναι πολύ εντυπωσιακό, ελπιδοφόρο και παρήγορο είναι οι θεατρικές ομάδες (ερασιτεχνικές και ημιεπαγγελματικές) που δρουν στην Περιφέρεια  αλλά και οι άνθρωποι που διδάσκουν θέατρο σε παιδιά και εφήβους. Είναι το οξυγόνο των πόλεων. Σε μια συνθήκη πολύ δύσκολη όπως η σημερινή με την οικονομική κρίση στο αποκορύφωμα της δεν νομίζω ότι μπορούμε να ελπίζουμε σε πολλά πράγματα έξω από αυτήν την ανταλλαγή και τον εθελοντισμό ανάμεσα σε ανθρώπους, ειδικά στον τομέα της τέχνης που πλήττεται πάρα πολύ. Αν τα πράγματα συνεχίσουν έτσι οι καλλιτέχνες θα γινόμαστε κάθε χρόνο και φτωχότεροι. Επειδή λοιπόν είναι πολύ διαδεδομένες οι μικρές ομάδες γύρω από το θέατρο, σαφώς το προχώρημα της υποκριτικής είναι κάτι επείγον. Δηλ μαθαίνουμε δουλεύοντας συνεχώς, μέσα από τα λάθη μας, παρακολουθώντας σεμινάρια κλπ. Η υποκριτική είναι μια τέχνη που δεν έχει τέλος για μας τους επαγγελματίες. Φαντάζομαι το ίδιο και περισσότερο ισχύει και για τους ερασιτέχνες. 

Επικρατεί τα τελευταία χρόνια η διαπίστωση ότι ο θεσμός των ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ αποτελεί διακοσμητικό ρόλο. Πως μπορούν πιστεύετε να γίνουν ενεργητικοί φορείς προαγωγής της τέχνης του θεάτρου?  Θα μπορούσαν να αποκτούσαν και δραματική σχολή ενδεχομένως?

Θέλει αλλαγή όλη η αντίληψη μας για τα πράγματα όχι μόνο των ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Αυτό που λες ότι θα μπορούσαν να υπάρχουν και δραματικές σχολές δίπλα σε κάποια κεντρικά ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ είναι μια καλή πρόταση, αλλά χρειάζεται ριζική αλλαγή του τρόπου που σκεφτόμαστε πάνω στην τέχνη. Τις τελευταίες δεκαετίες ζούσαμε  σε μια εποχή παχαίων αγελάδων και αυτό μας έκανε λίγο επιφανειακούς και επιπόλαιους όσον αφορά στην  επιλογή ρεπερτορίου και στον τρόπο που δουλεύουμε μια παράσταση.  Αυτή η τάση πρέπει να αλλάξει πια. Δηλ. τα ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ και οι κεντρικοί θεατρικοί οργανισμοί πρέπει εστιάσουν στο δια ταύτα. Τι λένε στους πολίτες. Μια συζήτηση μεταξύ κοινού και πλατείας στα πράγματα που μας απασχολούν. Δεύτερον πως θα κάνουμε το καλύτερο αποτέλεσμα με το μίνιμουμ των χρημάτων, δηλαδή μια επιλογή low budget εξ ανάγκης πια. Αν και εγώ  πιστεύω ότι ο χαμηλός προϋπολογισμός μπορεί να παράγει πολύ ακριβό θέαμα. Έτσι ξεκίνησε το Θέατρο Τέχνης και θεατρικοί οργανισμοί με δύναμη. Είναι μια ευκαιρία να επικεντρωθούμε στα αναγκαία, να θυμηθούμε πράγματα, να διώξουμε βλακείες του παρελθόντος όπως το λεγόμενο life-style κα να πάμε πιο βαθιά μέσα στις τέχνες μας και στις ειδικότητες μας.

Γιατί η θεατρική δραστηριότητα έχει συγκεντρωθεί πρωτίστως στην Αθήνα και δευτερευόντως στην Θεσσαλονίκη? Είναι προνόμιο των μεγαλουπόλεων μόνο? Και αν όχι που πιστεύετε ότι οφείλεται όλη αυτή η αστικοποίηση της τέχνης?

Έχει καταντήσει να είναι προνόμιο των μεγαλουπόλεων, λόγω αυτού του υδροκέφαλου πράγματος που έχουμε φτάσει τη χώρα μας να μοιάζει. Τα πάντα γίνονται στην πρωτεύουσα και η Περιφέρεια φθίνει. Τα χωράφια δεν καλλιεργούνται, κτηνοτροφία δεν υφίσταται, οι μικρές βιοτεχνίες καταστράφηκαν και όσες υπάρχουν κλείνουν. Αυτό είναι μια καμένη γη. Πολύ περισσότερο φθίνει η τέχνη που από πολλούς θεωρείται ακόμα από πολλούς  είδος πολυτέλειας και αυτό είναι τελείως αστικοποίηση και μάλιστα όχι με την πραγματική ερμηνεία της λέξης αστός, αλλά με την αρνητική χροιά που με τα χρόνια της αποδόθηκε.

Τώρα τελευταία αρχίζει και εισέρχεται το μάθημα του θεάτρου και της θεατρικής αγωγής στα σχολεία, ακόμη παρατηρείται η ολοένα αυξανόμενη τάση δημιουργίας παιδικών θεατρικών εργαστηρίων. Τι εφόδιο μπορεί να προσφέρει η θεατρική εκπαίδευση στον μελλοντικό ενήλικα?

Μεγάλο εφόδιο. Δεν έχω επαφή με μικρές ηλικίες αλλά νιώθω οι κοινωνίες ειδικά τώρα  στα χρόνια της παγκοσμιοποίησης αντί να βοηθάνε τους μικρούς, τους πολύ νέους ανθρώπους να ξεδιπλώνουν τις δυνατότητες τους, να ξεφοβούνται, να είναι θαρραλέοι, να έχουν το θάρρος της γνώμης τους, να τους ξυπνούν τη δίψα για τη μάθηση, γίνεται ακριβώς το αντίθετο. Δημιουργούνε φοβικούς ανθρώπους, κλεισμένους στον εαυτό τους, με ένα στρες από τα πρώτα χρόνια κι όλας τρελό και άδικο. Δηλαδή η χαρά της μάθησης χτυπιέται κατευθείαν στη ρίζα της. Το θέατρο σου ξυπνάει αυτήν την ανάγκη για μάθηση, σε κάνει να συμφιλιώνεσαι με τον εαυτό σου, να μην ντρέπεσαι για το σώμα σου, να στηρίζεις τη φωνή σου, να ανοίγεις το μυαλό σου και την ψυχή σου. Σε πλάθει και σε βοηθάει να γίνεσαι πιο ελεύθερος.

Αποτελεί μέσο εκτόνωσης για τον άνθρωπο? Συμβάλλει σε μια πιο εσωτερικότερη προσέγγιση του άλλου ανθρώπου απομακρυσμένη από τα κοινωνικά στερεότυπα?

Αν γίνεται με τον σωστό τρόπο και δεν γίνεται επιφανειακά συμβάλλει πάρα πολύ. Γιατί ένας ηθοποιός όταν δουλεύει έναν ρόλο τι κάνει? Δεν τον αντιμετωπίζει με όρους άσπρου- μαύρου δηλ ο ρόλος μου είναι κάλος η κακός. Μπαίνει στον δρόμο της σκέψης του ρόλου του. Προσπαθεί να καταλάβει γιατί ο ρόλος αντιδρά και μιλάει με αυτόν τον τρόπο. Πώς χτίστηκε αυτός ο άνθρωπος και έφτασε στο σημείο να γίνει ο Ιάγος, ο Οθέλλος η ο Άμλετ ή η Σόνια ή ο Θείος Βάνιας? Επομένως μαθαίνει να διαβάζει «πίσω από τα γράμματα». Δεν βάζει ταμπέλες. Όταν δουλεύουμε στο θέατρο δεν βάζουμε ταμπέλες στους ρόλους μας στη ζωή το κάνουμε κατα κόρον.

Σας κάνει εντύπωση το γεγονός ότι όταν γνωρίζουμε κάποιον τον καταχωρούμε στα δεδομένα μας, ανάλογα με την ιδιότητα του. Ο γιατρός, ο ηθοποιός, ο χασάπης, ο μαθητής σκεφτόμαστε και όχι η Έλενα, ο Κώστας, η Κάτια.. Και έτσι εγκλωβίζουμε την ύπαρξη μας μέσα στο κοστούμι του κοινωνικού μας ρόλου. Είναι προϊόν του καπιταλιστικού συστήματος αυτός ο τρόπος αξιολόγησης και αν ναι πως μπορεί να ανατραπεί?

Είναι εντελώς προϊόν του καπιταλιστικού συστήματος και εντελώς άδικο και πολύ βλακώδες. Ακυρώνεις τα πάντα. Ας κυκλοφορούμε τότε με ένα πλακάτ στο στήθος και να γράφουμε την ιδιότητα μας και ελπίζω όχι τα κοινωνικά μας φρονήματα σε λίγο.. Αυτό το πλακάτ εμένα με θυμώνει πάρα πολύ. Οι όροι επιτυχίας , αποτυχίας, ή οι όρος καθημερινός άνθρωπος. Υπάρχει άνθρωπος δηλαδή Σαββατοκυριακάτικος? Η ο όρος επώνυμος. Υπάρχει άνθρωπος ανώνυμος? Είναι ένας απίστευτα ρατσιστικός τρόπος που αντιμετωπίζουμε πρώτα τους ίδιους μας τους εαυτούς και μετά τους άλλους. Γιατί μας έχουν βάλει σε αυτό το κυνήγι ενός πράγματος που δεν έχει κανόνες. Ελπίζω οι νέες γενιές που θα ξεπηδήσουν και θα είναι αρκετά θυμωμένες-δικαίως θυμωμένες-θα αναγκαστούν να κουνήσουν το μυαλό τους και να αρχίσει παίρνει άλλες στροφές. Γιατί είδαμε με αυτόν τον τρόπο σκέψης που καταλήξαμε.

Το θέατρο είναι πολιτική πράξη?

Μόνο πολιτική πράξη! Για μένα από εκεί ξεκινάει. Είναι μια κουβέντα μεταξύ συμπολιτών, αλλιώς μπορεί να καταλήξει κοσμική σύναξη.

Και μια που αναφερόμαστε στην πολίτική θα ήθελα να σας ρωτήσω ότι σχετικά με την υποψηφιότητα σας με τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και μάλιστα στην δεύτερη θέση του ψηφοδελτίου Επικρατείας. Θα ασχοληθείτε ξανά με την πολιτική?

Όχι, όχι. Αυτό που θέλω είναι να μιλάω γι αυτά τα θέματα μέσα από τη δουλειά μου. Είναι ο μόνος τρόπος. Το άλλο δεν το ξέρω. Απλώς καμιά φορά από κάποια ηλικία και μετά πρέπει να λες και μερικά ναι και να συμπαραστέκεσαι σε έναν χώρο τον οποίο κινείσαι. Εγώ προσωπικά δεν νομίζω ότι έχω ούτε τα φόντα ούτε και τη διάθεση να κάνω κάτι προς αυτήν την κατεύθυνση.

Γενικά, τι ήταν αυτό που σας έκανε να ασχοληθείτε με το θέατρο? Θα μπορούσατε να κάνετε κάποια άλλη δουλειά?

Ω ναι βέβαια! Τυχαίο ήτανε. Εγώ έτσι κι αλλιώς δεν είχα δει θέατρο μέχρι τα 16 μου χρόνια, μεγάλωσα στο Αγρίνιο. Τελείως τυχαία βρέθηκα στο χώρο. Γιατί πήρα μέρος σε μια φοιτητική παράσταση όταν ήμουν φοιτήτρια της νομικής στην Αθήνα. Τυχαία βρέθηκα στο χώρο και το θέατρο το αγάπησα σιγά σιγά. Αυτή η αφοσίωση, η κάθετη αφοσίωση που με τα χρόνια προέκυψε, συνέβη και αυτή σιγά σιγά. Και πολλά επαγγέλματα κοιτάω με ζήλια από μακριά. Θα ήθελα να γίνω αρχαιολόγος, κοινωνιολόγος η κοινωνική λειτουργός η οτιδήποτε άλλο.

Την νομική πως την επιλέξατε? Από αγάπη?

Όχι καθόλου. Γι αυτό και δεν πήρα ποτέ το πτυχίο. Ήθελα να γίνω δημοσιογράφος, πολεμική ανταποκρίτρια μάλιστα. Και ο μπαμπάς μου , που ήταν έξυπνος, μου είπε να γίνω πολεμική ανταποκρίτρια αφού πάρω πρώτα ένα πτυχίο.  Μια που ήμουν και πολύ καλή στα φιλολογικά, επέλεξα τη νομική. Αλλά δεν φτούρησε η σπουδή.. δεν πειράζει

Μπορείτε όμως μέσω του θεάτρου να υποδύεστε διάφορους ρόλους.

Δεν είναι το ίδιο. Δεν υποκαθιστά το θέατρο τη ζωή, με τίποτα!

Είχατε την ευκαιρία να σας διδάξει υποκριτική το «ιερό τέρας» του Θεάτρου ο Κάρλος Κούν. Πως ήταν σαν άνθρωπος? Πως ήταν στην δουλειά του?

Ήταν αυστηρός και στοργικός μαζί. Ώρες ώρες έμοιαζε με παιδί. Ήταν απροσποίητος. Ήταν ένας υπέροχος άνθρωπος. Και την αυστηρότητα του την κρατάω στο μυαλό μου γιατί μας βοήθησε να πατήσουμε γερά στα πόδια μας και να γίνουμε καλλιτέχνες, όσοι τον συναντήσαμε. Η αυστηρότητα δεν είναι κακή όταν συνδυάζεται με την στοργή. Μας έσπρωχνε στα όρια μας. Σε πράγματα που εκ πρώτης όψεως δεν μπορούμε να καταφέρουμε λόγω απειρίας, αφού ως παιδιά ξεκινάμε όλοι την δουλεία στο θέατρο. Τι σημαίνει αυτό? Πίστευε σε μας. Αυτό αμέσως μας έδινε μια σπίθα προστασίας. Καταλαβαίναμε ότι ο δάσκαλος μας πίστευε σε μας. Επομένως η αυστηρότητα του ερχόταν και συμπλήρωνε την εμπιστοσύνη του σε μας και μας βοηθούσε να ξεπερνάμε δυσκολίες.

Στο βιβλίο σας αναφέρεστε στη διδασκαλία του Κουν?

Βεβαίως και στη διδασκαλία του Κουν και στη διδασκαλία του Γιώργου Λαζάνη.

Ο τρόπος που προσεγγίζετε τους εκάστοτε ρόλους είναι πολύ ειλικρινής και βαθιά ανθρώπινος. Με απλά λόγια τολμάτε να τσαλακωθείτε. Είστε έτσι και στην πραγματική σας ζωή? Αφήνετε στο συναίσθημα σας περιθώρια ελευθερίας έκφρασης ή το καλουπώνετε μέσα σε μία τετράγωνη λογική?

Προσπαθώ να μην το καλουπώνω, όμως στη ζωή πολλές φόρες χρειάζεται να βάζεις  μπροστά ένα μανδύα που να σε  προστατεύει. Δεν μπορείς να είσαι επί 24ωρου βάσεως διαρκώς ειλικρινής και άφοβος να εκφράσεις τα συναισθήματα σου. Υπάρχει μια λογοκρισία. Στο θέατρο όμως δεν πρέπει να υπάρχει. Δεν εννοώ ότι στη ζωή είμαι ένας ψεύτης άνθρωπος. Προσπαθώ να μην είμαι . Όμως πολλές φορές δεν λέω πάντα αυτό που σκέφτομαι, από δειλία ή για να μην πληγώσω τον άλλον. Αυτό το κάνω. Στη ζωή  λογοκρίνομαι. Στο θέατρο προσπαθώ να μην το κάνω. Στη ζωή πολλές φορές όταν αφήνω τα συναισθήματα μου να εκφραστούν μπορεί και να το μετανιώσω. Στο θέατρο το μετανιώνω μόνο όταν δεν τα έχω αφήσει να εκφραστούν. Γιατί το θέατρο είναι ένας ασφαλής χώρος και για τους ηθοποιούς και για τους θεατές. Γίνεται "το σώσε" με ασφάλεια. Παρακολουθεί ο θεατής τον Ληρ να καταστρέφεται στη σκηνή, αλλά είναι ασφαλής. Γνωρίζει ότι συμβαίνει σε κάποιον άλλον. Το ίδιο και ο ηθοποιός δανείζει το σώμα και την φωνή του αλλά δεν κινδυνεύει αυτός. Παίζοντας τη Δεισδαιμόνα ξέρω ότι δεν θα με πνίξει ο Οθέλλος στη σκηνή. Μπορώ λοιπόν να ανοίξω όλη την γκάμα των ερωτικών συναισθημάτων,  της ζήλιας της κτητικότητας χωρίς να φοβάμαι ότι θα πάθω κάτι. Στη ζωή όμως αυτά μπορεί να σε πεθάνουν. Μεταφορικά και κυριολεκτικά. 

Γιατί οι άνθρωποι μεγαλώνοντας ξεχνάμε να παίζουμε?

Έλα ντε! Έλα ντε! Αυτό είναι μεγάλο δυστύχημα. Αυτό το καθαρό μάτι το βλέπει κανείς στην αρχή της ζωής του και στο τέλος. Στο μέσο της ζωής μας είμαστε συνήθως ψυχροί εκτελεστές του ίδιου του μας του εαυτού.  Συμβαίνει αυτό δυστυχώς και είναι τόσο λάθος.. Φοβόμαστε μην παρεξηγηθούμε. Αυτός ο φόβος είναι τόσο άσχημος και χαζός. Κλέβουμε από τον εαυτό μας.

Είχε πει και ο Πικάσο κάτι αντίστοιχο «Για να μάθω να ζωγραφίζω σαν παιδί μου πήρε μια ζωή»

Κοιτά τώρα τι μου λες! Είχα πάει στο μουσείο το Πικάσο στο Παρίσι και καταλάθως είχα μπει από την τελευταία αίθουσα στην οποία εκθέτονταν τα τελευταία έργα της ζωής του. Και δίχως να το ξέρω είπα μέσα μου, κοίτα πως ζωγραφίζει σαν μικρό παιδί!

Εκτός από ηθοποιός είστε και δασκάλα υποκριτικής στην σχολή θεάτρου τέχνης. Πως νιώθετε που διδάσκετε σε νέους ανθρώπους την τέχνη της υποκριτικής?

Είναι και αυτό μέσα στα «καθήκοντα» του καλλιτέχνη, πιστεύω. Γιατί και εμείς πάνω στις πλάτες κάποιων άλλων μάθαμε. Και είναι σωστό ,όσο και αν γίνεται κουραστικό πολλές φορές, να το κάνουμε. Έχουμε χρέος σαν καλλιτέχνες ότι έχουμε μαζέψει σαν εμπειρία να το μεταφέρουμε.

Στο βιβλίο σας συγκεντρώνεται η εμπειρία χρόνων στη θεατρική σας διαδρομή.? Πόσο χρόνο αφιερώσατε για τη συγγραφή του και σε ποιους το απευθύνατε όταν το γράφατε?

Γύρω στον ένα χρόνο μου πήρε να το γράψω. Εκείνο το χρόνο ανεβοκατέβαινα με το λεωφορείο Αθήνα-Αγρίνιο γιατί δούλευα στο ΔΗΠΕΘΕ Αγρινίου και έγραφα ασταμάτητα σε όλη τη διαδρομή. Έγραφα όπου βρισκόμουνα. Ήταν σαν είχε μαζευτεί αυτό το υλικό και να πίεζε να βγει. Δεν με δυσκόλεψε. Δεν απευθυνόμουνα σίγουρα μόνο σε καλλιτέχνες και νέους ηθοποιούς. Δεν ξέρω σε ποιον απευθυνόμουν. Δεν είχα κάποιο target group συγκεκριμένο στο μυαλό μου. Ίσως γι αυτό τα πρώτα καλά λόγια που άκουσα ήταν από ανθρώπους άλλων επαγγελμάτων. Και αυτό το χάρηκα πολύ. Γιατί όλα μοιάζουν. Τα πάντα μοιάζουν. Είναι ανταλλαγή. Όλες οι ανθρώπινες δραστηριότητες έχουν μια κοινή δομή. Δίνω ενέργεια φτιάχνοντας πράγματα και παίρνω ενέργεια επιλέγοντας το δικό σου προϊόν.

Ποια ανάγκη σας ώθησε να κάνετε κάτι τέτοιο?

Η ανάγκη ήταν η ζήλια. Διότι διάβαζα βιβλία γραμμένα από ανθρώπους του θεάτρου,  από δάσκαλους ορθοφωνίας μέχρι σκηνοθέτες που μιλούσαν με μεγάλη γενναιοδωρία για την εμπειρία που είχαν συγκεντρώσει. Αυτά τα βιβλία για μένα ήταν μεγάλα στηρίγματα. Τα έχω καταμουτζουρωμένα με σημειώσεις στο πλάι κλπ. Και είπα και εγώ μέσα μου λοιπόν , αυτό που τόσο πολύ αγαπώ γιατί να μην το κάνω και εγώ?? Από ζήλια λοιπόν.

Και μια και αναφερόμαστε στη συγγραφή συνυπογράφεται μαζί με το σύζυγο σας  Κυριάκο Κατζουράκη, το σενάριο της ταινίας που προβλήθηκε εχθές στην Αρτηρία με τίτλο «Μικρές εξεγέρσεις». Σας αρέσει αυτός ο τρόπος έκφρασης? Και αν ναι γράφετε κάτι αυτόν τον καιρό.

Αυτό προέκυψε, χωρίς να το έχω υπολογίσει Δηλαδή κάποια στιγμή ξεκίνησε ο Κυριάκος να γράφει και μου ζήτησε να συμμετέχω και εγώ. Και έτσι ξεκίνησε. Και τώρα πια κάνουμε την τέταρτη μας απόπειρα, προσπαθώντας να σκεφτούμε μια ιστορία μέσα στην κρίση.  Γιατί 12 χρόνια πριν που ξεκινήσαμε ένα γράφουμε τους μετανάστες, δουλεύαμε τρία χρόνια με μεγάλη αναμονή και με μεγάλη εμπάθεια και φανταζόμαστε ότι το ίδιο θα συμβεί και τώρα. Κοιτούσαμε με αγάπη και ενδιαφέρον άλλους ανθρώπους να τους συμβαίνουν κακά πράγματα τώρα κακά πράγματα συμβαίνουν σε μας, στις οικογένειες μας και φαντάζομαι ότι την ιδία αφοσίωση και εμπάθεια θα έχουμε πάλι.

Πώς θα αποτιμούσατε την έως σήμερα επίσημη πολιτική στο χώρο του πολιτισμού και ειδικότερα σε αυτόν του θεάτρου

Δεν υπάρχει φροντίδα και ενδιαφέρον. Δεν αντιμετωπίζουν τους καλλιτέχνες ως εργαζόμενους.

Τι κάνετε αυτόν τον καιρό και ποια θα είναι τα επόμενα επαγγελματικά σας βήματα

Το χάος είναι μπροστά, δεν ξέρω πότε θα ξαναβρώ δουλειά. Αλλά είμαι αποφασισμένη να εργάζομαι μόνη μου. Θα βρω άλλους συναδέλφους, θα κάνουμε κάτι μαζί, θα γράψω ένα κειμενάκι, οτιδήποτε. Πάντως χωρίς δουλεια δεν θα κάτσω αν δεν με προσλάβει κάποιος. Όχι δεν καταδέχομαι να καθίσω  χωρίς να δουλεύω.

Η Λευκάδα λέγεται αλλιώς και το νησί των ποιητών, Ιωάννης Ζαμπέλιος (1787-1856), Αριστοτέλης Βαλαωρίτης ( 1824-1879 ), Λευκάδιος Χερν (ή Κοϊζούμι Γιακούμο)(1850-1904), Άγγελος Σικελιανός ( 1884-1952 ), Κλεαρέτη Δίπλα Μαλάμου ( 1886-1977 ), είναι μερικοί από τους σπουδαιότερους  παγκοσμίως  ποιητές που γεννήθηκαν ή έζησαν στην Λευκάδα. Σύμφωνα με μαρτυρίες τους, ακόμη και αν την αποχωρίστηκαν  κάποια στιγμή , η Λευκάδα διατηρήθηκε ολοζώντανη μέσα στις καρδιές τους και στις μνήμες τους, λειτουργώντας  σαν αστείρευτη πηγή έμπνευσης.
Στενά συνδεδεμένη με το νησί της Λευκάδας είναι και η σημαντικότερη λυρική ποιήτρια της αρχαιότητας Σαπφώ, καθώς σύμφωνα με το θρύλο  η Σαπφώ, λόγω του ανεκπλήρωτου έρωτά της για τον όμορφο νέο Φαέθοντα, που την απέρριψε και την εγκατέλειψε, έπεσε από τα βράχια του ακρωτηρίου Λευκάτας  στη θάλασσα.
Ποια η αίσθηση που αποκομίσατε από το νησί μας. Σας εμπνέει θα θέλατε να παίξετε κάποια στιγμή στην Λευκάδα και αν ναι θα το επιδιώξετε να γίνει?

Πάρα πολύ! Είχα παίξει στην Αρτηρία έναν μονόλογο και είχα φύγει με τις καλύτερες εντυπώσεις, μετά έκανα εδώ κάποια σεμινάρια υποκριτικής. Η Αρτηρία είναι ένας πνεύμονας πολιτιστικός. Συνάντησα κόσμο πολύ ζωντανό που ασχολείται με τον πολιτισμό. Αυτή είναι η ελπίδα μας, ο κόσμος. Την συνεργασία αυτή με την Αρτηρία θα τη συνεχίσω. Έχω κάνει πολλούς φίλους εδώ και μόλις έκανα και σένα.

Σας ευχαριστώ πολύ για την όμορφη συζήτηση που κάναμε. Εύχομαι φεύγοντας από το νησί μας, να διατηρήσετε την εικόνα του στην μνήμη σας ζωντανή, ώστε να επιστρέφετε σε αυτό και στους ανθρώπους του, εκείνες τις «μικρές» στιγμές που η σκέψη σας δραπετεύει από το παρόν, έστω και νοερά και να μοιράζεστε μαζί τους κάτι από τις σκέψεις σας..

Με πολύ αγάπη σας αποχαιρετώ. Καλή αντάμωση!
Ρούλα Γιαννουλάτου

2012-04-02