Η διαρροή μέσω wiki leaks της υποκλαπείσας συνομιλίας μεταξύ του Π Τόμσεν και της  Βελκουλέσκου, εκπροσώπου του ΔΝΤ στο ελληνικό μνημόνιο, σχετικά με την αξιολόγηση της εφαρμογής και της πορείας του 3^ου μνημονίου της χώρα μας και την τακτική που θα ακολουθήσουν έσκασε σαν βόμβα στον τύπο, την κοινή γνώμη και την πολιτική ζωή.

Οι συζητήσεις και το ενδιαφέρον επικεντρώθηκαν, ή έγινε προσπάθεια να επικεντρωθούν σε αυτό, στη στάση του ΔΝΤ πέρα και έξω από τα οξύτατα προβλήματα που ζει ο ελληνικός λαός, μνημόνια και φτώχεια, φοροκαταιγίδα, επίθεση στο ασφαλιστικό, προσφυγικό και οι κίνδυνοι από την ιμπεριαλιστική επιθετικότητα.

Σαν ζήτημα όμως αυτό καθαυτό έχει δική του αυτοτελή σημασία. Τίθενται ερωτήματα όπως, ποιος έκανε την υποκλοπή και την έδωσε στη δημοσιότητα, ποιος είχε συμφέρον από αυτή την ενέργεια, πώς ακριβώς μεθοδεύεται η αξιοποίηση του. Με μια έννοια θυμίζει κάτι από την άνοιξη και το καλοκαίρι του 2015.

Από διάφορες πλευρές, κόμματα, πολιτικούς παράγοντες και διεθνείς οργανισμούς δίνονται διαφορετικές εκδοχές και υπάρχουν εντελώς διαφορετικές τοποθετήσεις.

Από την πλευρά της κυβέρνησης και του πρωθυπουργού ανοίγεται μέτωπο εναντίον του ΔΝΤ, παλαιότερα και εναντίον του Σόιμπλε, αθωώνοντας παράλληλα όλους τους υπόλοιπους.

Από την πλευρά Μητσοτάκη και Ν.Δ. αναπτύσσεται για άλλη μια φορά η λογική καμιά αντίρρηση και καμιά καθυστέρηση, η συμφωνία έπρεπε να έχει κλείσει από καιρό. Με δύο λόγια να είχαν υπογράψει τα πάντα, όλα όσα ζητούσαν οι επικυρίαρχοι για να μη διαταραχτούν οι σχέσεις μαζί τους. Γνωστή και πάγια τακτική που χαρακτηρίζει το συγκεκριμένο κόμμα σε ολόκληρη την περίοδο των μνημονίων για να μην πούμε σε ολόκληρη τη διαδρομή του. Η θέληση των συμμάχων και του μεγάλου κεφαλαίου είναι για τη Ν.Δ. υπέρτατος νόμος.

Ο Τσίπρας έχει κρυφή ατζέντα, μας λένε κάποιοι, ορισμένοι εκ των οποίων θέλουν να δηλώνουν σοβαροί αναλυτές. Έχει σχέδιο, λένε, και οδηγεί την Ελλάδα εκτός Ε.Ε., στη δραχμή. Το ερώτημα είναι γιατί αυτό δεν το έκανε ένα χρόνο τώρα, όταν είχε άλλες ευκαιρίες και μάλιστα πιο πρόσφορες από τη σημερινή; Αυτοί δεν αντιλαμβάνονται ότι ο Τσίπρας σήμερα δεν έχει καμιά πρόθεση να αμφισβητήσει τη συμμετοχή της χώρας στην Ε.Ε. Αφήστε που ο ίδιος δηλώνει απερίφραστα ότι θα προστατεύσει την Ε.Ε. από τον Τόμσεν. Ο Σύριζα είναι πλέον ένα αστικό κόμμα απόλυτα συμβιβασμένο με τις επιδιώξεις των μονοπωλίων και της Ε.Ε. Όποιος σκέφτεται διαφορετικά, με ένα συνωμοτικό τρόπο, είναι βαθιά νυχτωμένος.

Δεν είναι κάτι νέο ότι μεταξύ των διαφόρων πλευρών του κουαρτέτου υπάρχουν σοβαρές αντιθέσεις, οι οποίες ως ένα βαθμό αντανακλούν το πλέγμα των ενδοιμπεριαλιστικών αντιθέσεων που παρεμβαίνουν και στην ελληνική κρίση και στα μνημόνια, χωρίς φυσικά να περιορίζονται σε αυτή, αλλά να κινούνται σε ένα πολύ ευρύτερο πεδίο.

Εκφράζεται η αντίθεσή Βρυξελλών- ΔΝΤ, η αντίθεση Βρυξελλών και Βερολίνου με τις ΗΠΑ, οι αντιθέσεις εντός της ίδιας της ευρωζώνης και της ΕΕ, χωρίς φυσικά οι αντιθέσεις αυτές να αποκλείουν συμβιβασμούς και συμπόρευση των δυνάμεων αυτών πάνω σε κρίσιμα και ουσιαστικά ζητήματα.

Εκείνο που λείπει από τις διαπραγματεύσεις σήμερα και από ολόκληρο αυτό το παιχνίδι είναι η έκφραση και η διεκδίκηση των λαϊκών συμφερόντων. Η κυβερνητική διαχείριση είναι σε πλήρη αντίθεση με τα λαϊκά συμφέροντα. Η καταστροφική πολιτική των μνημονίων που ισοπεδώνει την παραγωγική βάση της χώρας και βυθίζει τον εργαζόμενο λαό στη φτώχεια και την απόγνωση είναι από όλους, κυβέρνηση, αστική αντιπολίτευση και κουαρτέτο απολύτως αποδεκτή. Δεν αμφισβητείται.

Η κυβέρνηση αναδεικνύοντας ως μοναδική γραμμή άμυνας τη μη μείωση των συντάξεων, κάτι που φυσικά δεν πρόκειται να συμβεί αφού έχει ήδη δεχτεί στο μνημόνιο μείωση της συνταξιοδοτικής δαπάνης κατά 1,8 δις ευρώ, αδιαφορεί, αν η φοροκαταιγίδα, οι έμμεσοι και οι άμεσοι φόροι, πλήξει εργαζόμενους και συνταξιούχους.

Για τον εργαζόμενο λαό και το εργατικό κίνημα, το πρόβλημα δεν είναι με ποιον θα συνταχθεί η χώρα, αλλά με ποιο τρόπο θα απαλλαγεί από τα μνημόνια, την καταλήστευση και την καταπίεση, από την Ε.Ε. και τους «συμμάχους». Αυτό όμως είναι πέρα από τις επιδιώξεις κυβέρνησης και αντιπολίτευσης, πέρα από την Ε.Ε. και το ΔΝΤ. Το λόγο γι` αυτό μπορεί να τον έχει μόνο ο εργαζόμενος λαός και οι πολιτικές δυνάμεις που αναφέρονται σε αυτόν.

Γεράσιμος Αραβανής

22:56:23

2016-04-04