Μετά από μια μακρά πορεία μεταλλάξεων και προσαρμογών του ο ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται ότι με το 3^ο μνημόνιο και τις νομοθετικές πρωτοβουλίες του με αποκορύφωμα τα πρόσφατα νομοσχέδια που ψήφισε η βουλή, ολοκλήρωσε το βασικό τμήμα της αστικής προσαρμογής του. Είναι πλέον και με τη βούλα αστικό σοσιαλφιλελεύθερο μνημονιακό κόμμα που φιλοδοξεί να σταθεροποιηθεί ως σημαντική πολιτική δύναμη στη χώρα και να αποτελέσει τον δεύτερο πόλο του δικομματισμού μαζί με τη Ν.Δ.

Οι  πρόσφατοι νόμοι και τα σκληρότατα για το λαό μέτρα που περιέχουν ήταν η κορύφωση αυτής της πορείας. Το φορολογικό τσουνάμι που θεσμοθετήθηκε, τα βαρύτατα αντιασφαλιστικά μέτρα, ο εξαναγκασμός των φτωχότερων συνταξιούχων που παίρνουν το ΕΚΑΣ να επιστρέψουν πίσω τα ευρώ που πήραν από την αρχή του έτους είναι ενδεικτικά. Ακόμη και το γεγονός ότι την τελευταία στιγμή κάτω από τη λαϊκή κατακραυγή και το φόβο του ξεσηκωμού των συνταξιούχων και του λαού ολόκληρου δήλωσε ο πρωθυπουργός ότι η διάταξη αυτή δεν θα εφαρμοστεί δεν λέει απολύτως τίποτε. Η αναλγησία απέναντι στα φτωχότερα στρώματα και συνολικά στον ελληνικό λαό μόνο στις πιο ακραιφνείς κυβερνήσεις του κεφαλαίου ταιριάζει.

Με το πολυνομοσχέδιο τόλμησε αυτό που καμία αστική μνημονιακή κυβέρνηση μέχρι σήμερα δεν τόλμησε να κάνει. Σ` ένα υπερταμείο ελεγχόμενο από τους δανειστές εντάσσει ολόκληρη την κινητή και ακίνητη περιουσία του δημόσιου με στόχο την εκποίησή της. 99 τουλάχιστον χρόνια θα έχει ζωή το υπερταμείο και θα συνεχίζει το έργο του. Με τον αυτόματο «κόφτη» επιβάλλει τον πιο σκληρό νεοφιλελεύθερο μηχανισμό ακρωτηριασμού μισθών, συντάξεων και κοινωνικών δαπανών παραμερίζοντας τη βουλή και καταργώντας όσα ψήγματα λαϊκής κυριαρχίας απέμειναν, ενώ με τη ρύθμιση που ψήφισε για τα κόκκινα δάνεια ωφελεί τους τραπεζίτες και το κεφάλαιο γενικότερα σε βάρος του λαού.

Το φθινόπωρο έρχονται μεγάλες αντιλαϊκές ανατροπές στα εργασιακά.

Ουσιαστικά με τους νόμους αυτούς αλλάζει βαθιά το κοινωνικό και πολιτικό περιβάλλον στη χώρα, αλλάζουν εντελώς οι ισορροπίες. Όχι μόνο οι αποδοχές, τα δικαιώματα και οι ελευθερίες των εργαζόμενων συντρίβονται, αλλά αλλάζει δραστικά η αστική τάξη στο νέο περιβάλλον που διαμορφώνεται και ο συσχετισμός δυνάμεων στο εσωτερικό της, τροποποιείται με βίαιο τρόπο η ισορροπία δυνάμεων μεταξύ αστικής τάξης και εργατικής, επέρχονται βαθιές αλλαγές στο κράτος, ενταφιάζονται από μια « αριστερή» κυβέρνηση πάγια λαϊκά αιτήματα και αιτήματα της αριστεράς, όπως η απλή αναλογική, αλλάζει παράλληλα ο διεθνής περίγυρος της χώρας, διογκώνεται η ιμπεριαλιστική κυριαρχία, συνολικά θωρακίζεται μακροπρόθεσμα το καθεστώς.

Η τροποποίηση των δεδομένων της αντικειμενικής πραγματικότητας απαιτεί τροποποίηση και αναπροσαρμογή της τακτικής και της πρακτικής του εργατικού κινήματος και των πολιτικών δυνάμεων που φιλοδοξούν να εκφράσουν τα εργατικά συμφέροντα. Οι σημερινές συνθήκες εμπεριέχουν πρόσθετες δυσκολίες, αλλά και νέες δυνατότητες. Το ζήτημα είναι πώς αυτές θα αξιοποιηθούν. Η προηγούμενη περίοδος ανέδειξε τις πολιτικές και ιδεολογικές ανεπάρκειες με συνέπεια το εργατικό κίνημα να οδηγηθεί σε αδιέξοδο και ήττα. Η επιμονή στην ίδια τακτική δεν θα βαθύνει απλά την ήττα, θα μας φέρει προ των πυλών του εκφυλισμού και της υποταγής.

Δεν θα ήταν υπερβολή να υποστηρίξουμε ότι με τα μέτρα αυτά ο κ. Τσίπρας και η κυβέρνηση του πέρασαν ολοκληρωτικά πλέον στην πλευρά του Βερολίνου και των Βρυξελλών, τα έδωσαν όλα, δεν έχουν κανένα λόγο πλέον Βερολίνο και Βρυξέλλες να δυσπιστούν απέναντι του. Πριν ένα χρόνο ακόμη η Αγγέλα Μέρκελ είχε πει μετά την υπογραφή του μνημονίου ότι «ο Α Τσίπρας δεν αποτελεί μέρος του προβλήματος αλλά της λύσης του". Η κυβέρνηση ποντάρει πλέον σοβαρά όχι απλά στην ανοχή των ευρωπαίων συμμάχων της αλλά στην υποστήριξη τους για να διατηρηθεί στη διακυβέρνηση και να εξασφαλίσει την πολιτική παρουσία του ο πρωθυπουργός και το κόμμα του.

Ο μεγαλύτερος αντίπαλος της κυβέρνησης είναι τα βαριά και επώδυνα μέτρα που έλαβε και η διαχείριση τους. Όταν θα έρχεται σε κάθε νοικοκυριό ο λογαριασμός τότε θα έρθουν τα δύσκολα. Το κομμένο ΕΚΑΣ, η ακρίβεια σε προϊόντα και υπηρεσίες, η μειωμένη σύνταξη, ο υψηλός ΕΝΦΙΑ, το πάρτι του ξεπουλήματος κ.λπ. Θα μπορέσει η κυβέρνηση να ελέγξει τις λαϊκές αντιδράσεις και έχει τους μηχανισμού γι` αυτό, ή η λαϊκή αγανάκτηση θα φουσκώσει και τότε η απειλή θα είναι μεγάλη.

Το χαρτί που παίζει και θα παίξει η κυβέρνηση είναι αυτό του διασώστη της οικονομίας και της χώρας που ανέλαβε μεγάλο πολιτικό κόστος, της διαμόρφωσης των συνθηκών ώστε να αναταχθεί η οικονομία, να εισρεύσουν οι επενδύσεις, να ρυθμιστεί το χρέος, να προχωρήσει η παραγωγική ανασυγκρότηση, να προχωρήσει η ανανέωση του πολιτικού συστήματος, να καταπολεμηθεί η διαφθορά και η διαπλοκή. Μπορεί αυτά σε τελική ανάλυση μικρή πραγματική αξία να έχουν, να είναι κατά βάση λόγια, θα τα αξιοποιήσει όμως στο έπακρο αγοράζοντας χρόνο, όπως είπε ο ίδιος ο πρωθυπουργός αδιαφορώντας αν η χώρα γονατίζει, αν αλυσοδένεται ο λαός για πολλά χρόνια.

Εκτός από τους εταίρους, την τρόικα, η κυβέρνηση έχει και άλλους συμμάχους. Πρώτα πρώτα την αστική τάξη της χώρας και όλους τους μηχανισμούς της. Με κάθε μέσον και για τα δικά της συμφέροντα θα στηρίξει την υλοποίηση των αποφάσεων και την κυβέρνηση. Δεν έχουν να χάσουν.

« Σύμμαχοι» της είναι τα κόμματα της αστικής αντιπολίτευσης. Η Ν.Δ. αδυνατεί να αρθρώσει πειστικό αντιπολιτευτικό λόγο και δράση, αφού συμφωνεί με την πολιτική και τα μέτρα κυβέρνησης και εταίρων. Εξάλλου ψήφισε το μνημόνιο και τις σημαντικότερες διατάξεις των νόμων που το υλοποιούν. Αυτή είναι η βάση των δυσκολιών της. Με εμφανίσεις του κ. Μητσοτάκη καθημερινές στο «γυαλί» και δηλώσεις επί παντός επιστητού, με έντονες καταγγελίες και παράλληλη συμπόρευση με την κυβέρνηση στα δύσκολα δεν μπορεί να χτιστεί σοβαρή γραμμή αντιπαράθεσης και νίκης.

Τον κατακερματισμένο κέντρο δεν είναι απειλή για την κυβέρνηση, παρά τις θορυβώδεις δηλώσεις τους, ενώ υπάρχει πιθανότητα να κληθεί να στηρίξει την κυβέρνηση στα δύσκολα, μέχρι και τη διεύρυνση της κοινοβουλευτικής βάσης της αν αυτή απειληθεί. Για ένα σημαντικό διάστημα φαίνεται ότι η αστική αντιπολίτευση μ` αυτά θα πορεύεται.

Δυστυχώς δεν αποτελεί ουσιαστική απειλή για την κυβέρνηση σήμερα ούτε η Αριστερά σε κάθε εκδοχή της. Η εξέλιξη των τελευταίων χρόνων δεν αφήνει αμφιβολίες γι` αυτό.

Ο μόνος πραγματικός αντίπαλος της κυβέρνησης και των μνημονίων είναι η εργατική τάξη και ο λαός γενικότερα, αν μπορέσει να μετατρέψει τη δυσαρέσκεια και την αγανάκτησή του σε αγωνιστική δράση και όχι απογοήτευση και συμβιβασμό. Η δυνατότητα αυτή υπάρχει αν και οι πολιτικές και συνδικαλιστικές προϋποθέσεις της είναι αποδυναμωμένες.

Η τελευταία τριήμερη κινητοποίηση - 48ωρη απεργία και γιορτασμός της Πρωτομαγιάς- έφεραν στην επιφάνεια όλες τις παθογένειες του εργατικού συνδικαλιστικού και του λαϊκού κινήματος και έδωσε νέα ένταση στην κρίση του. Θα απαιτηθούν πολύ μεγάλες προσπάθειες για να αλλάξει η κατάσταση αυτή και να ανακάμψει. Σε τελική ανάλυση πρέπει να είναι σε όλους σαφές ότι ή ο εργαζόμενος λαός θα αμφισβητήσει την κυβέρνηση, θα αγωνιστεί για την ακύρωση της πολιτικής της και για την ανατροπή της ίδιας και παράλληλα θα εμποδίσει την αξιωματική αντιπολίτευση να επανέλθει, να μη λειτουργήσει ο δικομματισμός ή άλλη προοπτική δεν υπάρχει. Όλοι οι υπόλοιποι παράγοντες πέραν του λαϊκού παράγοντα «συνωμοτούν» εναντίον. Δεν έχει τίποτε και από πουθενά να περιμένει. Εκεί βρίσκεται το κουμπί και εδώ παίρνει καθένας τις ευθύνες του.

Γεράσιμος  Αραβανής

14:17:22

2016-05-25